رفتارهای کاریکاتوری و آنی ناکافی، تجلیل و تقدیر از چند نفر محدود، آن هم نه در شان قهرمانان و مربیان گرانقدر و سپس گرفتن عکس‌های پیروزمندانه و فاتحانه، هرگز پاسخگوی این شرایط نابسامان و انبوه نیازهای خانواده بزرگ ورزش نمی‌باشد.
یادداشتی از حسین خبیری؛
حمایت از ورزش
تاریخ انتشاردوشنبه ۴ اسفند ۱۳۹۹ ساعت ۱۸:۴۴
به گزارش حافظ خبر؛ در رابطه با جلسات تصمیم‌سازی کمیسیون فرهنگی و کمیته فرعی ورزشی شورای اسلامی شهر شیراز درباره حمایت از تیم‌های ورزشی یک رشته ورزشی خاص دانستن، چند نکته حایز اهمیت می باشد:
1- ابتدا آگاهی از وضعیت موجود و فعلی ورزش: تقریباً همه ورزشکاران حرفه‌ای بیشتر رشته‌های ورزشی، از گذشته تا هم اکنون با مشکلات بی‌شمار معیشتی و مالی دست و پنجه نرم می‌کنند و بیشتر اوقات برای تامین حداقل‌های مورد نیاز جهت تداوم ورزش قهرمانی با موانع فراوانی روبه رو هستند، تا جایی که بعضاً از ادامه کار منصرف می‌گردند یا مسیر ورزشی خود را در استان‌های دیگر ادامه می‌دهند یا بعضاً جلای وطن گفته و در کشورهای میزبان، اهداف ورزشی‌شان را تداوم می‌بخشند. وضعیت مربیان و داوران را هم به موارد فوق بیفزایید.
2- رفتارهای کاریکاتوری و آنی ناکافی، تجلیل و تقدیر از چند نفر محدود، آن هم نه در شان قهرمانان و مربیان گرانقدر و سپس گرفتن عکس‌های پیروزمندانه و فاتحانه، هرگز پاسخگوی این شرایط نابسامان و انبوه نیازهای خانواده بزرگ ورزش نمی‌باشد. این رفتار کلیشه‌ای منبعث از نگاه ابزاری برخی مدیران برای برون‌رفت از شرایطی است که خود در آن گرفتارند... روز زن، جوان و...کلاه‌های گشادیست که دایماً بر سر این اقشار می‌گذارند و پس از این جلسات زودگذر مناسبتی، مشکلات این اقشار سخت‌کوش همچنان به قوت خود باقی است.
3- هرگز سهم سوء تدبیر و خطای انسانی مدیران کم‌بضاعت را به حساب تحریم و کرونا نگذاریم. در مورد ارتباط این وضعیت با تصمیمات دیروز می‌توان گفت: که عدم پیش‌بینی‌های لازم در پوشش حداقلی بیمه‌ای را بخشی از دلایل متعدد این شرایط ناگوار می‌توان دانست. از گذشته تا اکنون، در ساده‌ترین اقدام می‌شد و می‌شود، بخش کوچکی از درآمد تنها یکی از اماکن ورزشی را بدین منظور اختصاص داد. امر مهمی که دایماً مورد غفلت واقع می‌شود.
شکل‌گیری این شرایط نابسامان، با فقدان واکنش‌های اقتضایی و اقدامات مدیران ورزش، دارای ارتباط قابل تامل و معناداریست؛ تا جایی که به جرات می‌توان گفت که تاوان سنگینی که امروز جامعه ورزش آن را می‌پردازد، حاصل کم‌کاری‌ها و ندانم‌کاری‌های مدیرانی است که نه در شرایط عادی و نه در شرایط خاص و یا اوضاع بحرانی، تحلیل عالمانه‌ای از اولویت‌ها و ایده‌های مشخصی برای عبور از موانع و رسیدن به اهداف و منافع جمعی با مشارکت سایر بازیگران توانمند این عرصه در قالب یک برنامه جامع‌نگر را ندارند.
امروز زمانی است که مدیران ورزش در این رابطه باید پاسخ دهند و به مخاطبان خاص و عام ورزش گزارش دهند و بگویند که برای تسهیل‌گری این راه ناهموار چه کرده‌اند؟ و فراموش نکنند که افکار عمومی جامعه‌ی اندیشمند ورزش در سکوت‌های طولانی و منفعلانه به انتظار نخواهند نشست و رای نهایی خود را در کارآمدی یا ناکارآمدی متصدیان امورشان در وانفسای نیازمندی‌شان صادر خواهد نمود.
4-پیشنهاد مشخص من این هست که برای برون‌رفت از شرایط موجود، ضمن پرهیز از شیوه بد حذف منتقدان، با افراد توانمند، دانش‌آموخته و باتجربه خانواده بزرگ ورزش، به گفتگو نشسته و چاره‌جویی گردد. بهترین و موثرترین سبک تصمیم‌سازی و برنامه‌ریزی، مشارکت جامعه هدف در جزیی‌ترین و مهم‌ترین ارکان و بخش‌های یک برنامه می‌باشد. میزان و سمت و سوی حمایت‌های دیگر بازیگران و نقش‌آفرینان این عرصه، می‌بایست جامع‌نگر و برنامه‌محور باشد. توجه به یک رشته ورزشی و بی‌توجهی به سایر رشته‌های ورزشی، گله‌مندی جامعه ورزش را به دنبال خواهد داشت. میزان سهم حمایت شهرداری و شورای شهر شیراز از ورزش می‌تواند در اقتباس از مدل شهرداری‌های کلان‌شهرهایی مثل تبریز، اصفهان، اهواز ... نهایی گردد.
با ادای احترام به تلاش‌های خودانگیخته و دلسوزانه مربیان، قهرمانان، داوران و پیشکسوتانی که از یک سال پیش تاکنون عزتمندانه در شرایط سخت کرونایی بسر می‌برند.
1- ابتدا آگاهی از وضعیت موجود و فعلی ورزش: تقریباً همه ورزشکاران حرفه‌ای بیشتر رشته‌های ورزشی، از گذشته تا هم اکنون با مشکلات بی‌شمار معیشتی و مالی دست و پنجه نرم می‌کنند و بیشتر اوقات برای تامین حداقل‌های مورد نیاز جهت تداوم ورزش قهرمانی با موانع فراوانی روبه رو هستند، تا جایی که بعضاً از ادامه کار منصرف می‌گردند یا مسیر ورزشی خود را در استان‌های دیگر ادامه می‌دهند یا بعضاً جلای وطن گفته و در کشورهای میزبان، اهداف ورزشی‌شان را تداوم می‌بخشند. وضعیت مربیان و داوران را هم به موارد فوق بیفزایید.
2- رفتارهای کاریکاتوری و آنی ناکافی، تجلیل و تقدیر از چند نفر محدود، آن هم نه در شان قهرمانان و مربیان گرانقدر و سپس گرفتن عکس‌های پیروزمندانه و فاتحانه، هرگز پاسخگوی این شرایط نابسامان و انبوه نیازهای خانواده بزرگ ورزش نمی‌باشد. این رفتار کلیشه‌ای منبعث از نگاه ابزاری برخی مدیران برای برون‌رفت از شرایطی است که خود در آن گرفتارند... روز زن، جوان و...کلاه‌های گشادیست که دایماً بر سر این اقشار می‌گذارند و پس از این جلسات زودگذر مناسبتی، مشکلات این اقشار سخت‌کوش همچنان به قوت خود باقی است.
3- هرگز سهم سوء تدبیر و خطای انسانی مدیران کم‌بضاعت را به حساب تحریم و کرونا نگذاریم. در مورد ارتباط این وضعیت با تصمیمات دیروز می‌توان گفت: که عدم پیش‌بینی‌های لازم در پوشش حداقلی بیمه‌ای را بخشی از دلایل متعدد این شرایط ناگوار می‌توان دانست. از گذشته تا اکنون، در ساده‌ترین اقدام می‌شد و می‌شود، بخش کوچکی از درآمد تنها یکی از اماکن ورزشی را بدین منظور اختصاص داد. امر مهمی که دایماً مورد غفلت واقع می‌شود.
شکل‌گیری این شرایط نابسامان، با فقدان واکنش‌های اقتضایی و اقدامات مدیران ورزش، دارای ارتباط قابل تامل و معناداریست؛ تا جایی که به جرات می‌توان گفت که تاوان سنگینی که امروز جامعه ورزش آن را می‌پردازد، حاصل کم‌کاری‌ها و ندانم‌کاری‌های مدیرانی است که نه در شرایط عادی و نه در شرایط خاص و یا اوضاع بحرانی، تحلیل عالمانه‌ای از اولویت‌ها و ایده‌های مشخصی برای عبور از موانع و رسیدن به اهداف و منافع جمعی با مشارکت سایر بازیگران توانمند این عرصه در قالب یک برنامه جامع‌نگر را ندارند.
امروز زمانی است که مدیران ورزش در این رابطه باید پاسخ دهند و به مخاطبان خاص و عام ورزش گزارش دهند و بگویند که برای تسهیل‌گری این راه ناهموار چه کرده‌اند؟ و فراموش نکنند که افکار عمومی جامعه‌ی اندیشمند ورزش در سکوت‌های طولانی و منفعلانه به انتظار نخواهند نشست و رای نهایی خود را در کارآمدی یا ناکارآمدی متصدیان امورشان در وانفسای نیازمندی‌شان صادر خواهد نمود.
4-پیشنهاد مشخص من این هست که برای برون‌رفت از شرایط موجود، ضمن پرهیز از شیوه بد حذف منتقدان، با افراد توانمند، دانش‌آموخته و باتجربه خانواده بزرگ ورزش، به گفتگو نشسته و چاره‌جویی گردد. بهترین و موثرترین سبک تصمیم‌سازی و برنامه‌ریزی، مشارکت جامعه هدف در جزیی‌ترین و مهم‌ترین ارکان و بخش‌های یک برنامه می‌باشد. میزان و سمت و سوی حمایت‌های دیگر بازیگران و نقش‌آفرینان این عرصه، می‌بایست جامع‌نگر و برنامه‌محور باشد. توجه به یک رشته ورزشی و بی‌توجهی به سایر رشته‌های ورزشی، گله‌مندی جامعه ورزش را به دنبال خواهد داشت. میزان سهم حمایت شهرداری و شورای شهر شیراز از ورزش می‌تواند در اقتباس از مدل شهرداری‌های کلان‌شهرهایی مثل تبریز، اصفهان، اهواز ... نهایی گردد.
با ادای احترام به تلاش‌های خودانگیخته و دلسوزانه مربیان، قهرمانان، داوران و پیشکسوتانی که از یک سال پیش تاکنون عزتمندانه در شرایط سخت کرونایی بسر می‌برند.
کد مطلب : ۲۳۲۱۱
سوارکاران فارسی بر بام قهرمانی جام فجر اصفهان
