تنهاتعریفی که می توانیم به اختصاراز نام کارگر داشته باشیم ،استثمار شده است.هنوز هستند بی شمار کارگرانی که درعین فقر باید چک سفید امضابه نظام سرمایه بدهند ونظام سرمایه آنان را از حداقل های معیشتی برخوردار کند . درواقع دست بوس نگهداشتن کارگران نوعی سیاست مطیع سازی است تا بتوان درمواقع لزوم از این خیل عظیم جمعیتی بهره لازم را برد.
کار و کارگر
تاریخ انتشاردوشنبه ۸ ارديبهشت ۱۳۹۹ ساعت ۰۱:۰۲
به گزارش حافظ خبر به نقل از ایران ریپورتس98، کارگران به لحاظ اقتصادی واعتقادی هرسال درزمان تعیین نرخ دستمزد یک دهه یه عقب کشانده می شوند چراکه بازی با اقتصاد ومعیشت آنان بازی با اعتماد واعتقاد آنان است. این اصلی ترین سرمایه های تولید که باید ضمن کار ، ایده پردازی وکیفیت تولید را افزایش دهند اما درقعر چاه نگهداشته می شوند. سابقه برگزاری روز جهانی کارگر به 134 سال قبل یعنی سال 1886 میلادی باز می گردد زمانی که کارگران خواستار تعدیل ساعات کار از 10 ساعت به 8 ساعت بودند اما سفیر گلوله حلقوم آنان را پاره کرد و ضمن درگیری شدید با پلیس شیگاگو با برجای گذاشتن صدها کشته وزخمی و 5 اعدامی صفحه یادبودی در روز یکم ماه می در تاریخ برای خود گشودند. حالا یکم ماه می یاد روز به خودن کشیده شدند کارگرانی است که ما درانحراف تاریخ این روز را جشن می گیریم وکارگر نمونه از صف خیل عظیم بیکاران معرفی می کنیم .
دو حزب‌کمونیست و سوسیالیست و اتحادیه‌های کارگری از آن تاریخ در بسیاری از کشورهای جهان این روز را با برگزاری تظاهرات و راهپیمائی‌های خیابانی برگزار می‌کنندویا می کردند. هرچند به دلیل عدم تحقق خواسته های کارگران وسایر دلایل سیاسی امنیتی ،صلاح دراین دانسته شد تا موضوع برگزاری راهپیمایی به تدریج کنسل ودرطول زمان کنسل باقی بماند تا به باد فراموشی سپرده شو.
تشکل های بسیاری درطول تاریخ استثمارشده کارگران بوجود آمده اند ،رهبران بی شماری از صف کارگران بیرون آمدند که هرچند صدای بلندی داشتند اما در محلول تطمیع حل شدند وتشکل ها خاصیت خود را از دست دادند ،چراکه اگر قرار بود این تشکل ها بصورت واقعی مجوز فعالیت بگیرند و خواسته های کارگران را دنبال وبه نتیجه برسانند ، اصولا مجوز نمی گرفتند لذا مجوز گرفتند تا درعین پیگیری صوری خواسته های کارگری اما در محلول تطمیع حل شوند و به عناصر آلت دست نظام سرمایه تغییر ماهیت بدهند.امروز اگرشاهد اطاله دادرسی در خواسته های کارگری هستیم ، محصول همان عنصر تطمیع است درغیر این صورت کدام پرونده را سراغ دارید که 134 سال حق خواهی کند وبه جایی نرسد.
امروز ودراین مقاله نه روی سخن مان با نظام سرمایه که با تشکل های بی خاصیت کارگری است. آقا وخانم عضو اصلی تشکل آیا تا کنون گزارشی از کار کرد خود به کارگران داده اید یا از بی سوادی وبی اطلاعی آنان نسبت به مواد قانونی سوء استفاده کردید و بنام نماینده ورییس صنف وتشکل بودن ،صاحب اتاق ومنشی شده اید ؟
چگونه می توان 134 سال خواسته های کارگران را روی زمین نگهداشت واستفاده برد. آیا کارگران اطلاع دارند آنچه به امید اصلاحش نشسته اند بالغ بر یک قرن سابقه انتظار دارد . آیا می دانند نمایندگان در قوه مقننه هیچگاه موضوع قانون اصلاح قراردادهای کارگری را درصحن علنی مجلس مطرح نکردند ،به این دلیل که شاید بار مالی ،امینیتی واجتماعی داشته باشد . حق السکوت بگیران در کسوت نماینده هیچگاه قادر به انجام کارهای بزرگ ودرجهت رفاه حال مردم وکارگران نبوده ونیستند.
نقطه سر خط – اگر تاریخ را ورق بزنیم وبه آسیب شناسی موضوع بپردازیم تنها کافی است به سالهای 1396 و97 باز گردیم. تاریخ هایی که درآن نمایندگان مجلس در کمیسیون اجتماعی چندروز یا چند ساعت وقت گذاشتند تا در مورد اصلاح قانون کار پس از گذشت 30 سال سخنرانی کنند. خروجی این تلاش چند ساعته ودهان پر کن متهم کردن دولت ومجلس به نداشتن شهامت برای اصلاح قانون کار است. از دل این سخنرانی ها همان داستان هر ساله بیرون می آید وتکرار می شود وبازهم تکرار خواهد شد که 90 درصد کارگران دارای قرار داد موقت هستندوخیل عظیمی شاید نزدیک به 53 درصد فاقد بیمه می باشند.
گناه این بی عدالتی بطور مستقیم به قانون کشور باز می گردد که اصلاح نمی شود ویا کسانی برای اصلاح آن گام برنمی دارند چراکه نظام سرمایه چنین اجازه ای صادر نکرده است . باعث تاسف بوده وهست که دو قوه مقننه ومجریه درحالیکه نظارت قوه قضاییه را نیزبه همراه دارند این چنین سکوت اختیار کرده اند و شاهد تضییع حقوق یک قشر مظلوم هستند. حالا همچنان انتظار وسیاست های رایج درآن ادامه دارد. خود پروسه انتظار برای بهبود اوضاع ،برای بعضی ها نوعی تولید ثروت است . بعضی کسان این مدت را کشدار می کنندویا دربرنامه های خود همین عنصر بی نظمی در پوشش نظم را خواستارند چراکه در بی نظمی در عنصر ظاهری نظم ،قادر به دستیابی به خواسته های خود می باشند.
پایان/
دو حزب‌کمونیست و سوسیالیست و اتحادیه‌های کارگری از آن تاریخ در بسیاری از کشورهای جهان این روز را با برگزاری تظاهرات و راهپیمائی‌های خیابانی برگزار می‌کنندویا می کردند. هرچند به دلیل عدم تحقق خواسته های کارگران وسایر دلایل سیاسی امنیتی ،صلاح دراین دانسته شد تا موضوع برگزاری راهپیمایی به تدریج کنسل ودرطول زمان کنسل باقی بماند تا به باد فراموشی سپرده شو.
تشکل های بسیاری درطول تاریخ استثمارشده کارگران بوجود آمده اند ،رهبران بی شماری از صف کارگران بیرون آمدند که هرچند صدای بلندی داشتند اما در محلول تطمیع حل شدند وتشکل ها خاصیت خود را از دست دادند ،چراکه اگر قرار بود این تشکل ها بصورت واقعی مجوز فعالیت بگیرند و خواسته های کارگران را دنبال وبه نتیجه برسانند ، اصولا مجوز نمی گرفتند لذا مجوز گرفتند تا درعین پیگیری صوری خواسته های کارگری اما در محلول تطمیع حل شوند و به عناصر آلت دست نظام سرمایه تغییر ماهیت بدهند.امروز اگرشاهد اطاله دادرسی در خواسته های کارگری هستیم ، محصول همان عنصر تطمیع است درغیر این صورت کدام پرونده را سراغ دارید که 134 سال حق خواهی کند وبه جایی نرسد.
امروز ودراین مقاله نه روی سخن مان با نظام سرمایه که با تشکل های بی خاصیت کارگری است. آقا وخانم عضو اصلی تشکل آیا تا کنون گزارشی از کار کرد خود به کارگران داده اید یا از بی سوادی وبی اطلاعی آنان نسبت به مواد قانونی سوء استفاده کردید و بنام نماینده ورییس صنف وتشکل بودن ،صاحب اتاق ومنشی شده اید ؟
چگونه می توان 134 سال خواسته های کارگران را روی زمین نگهداشت واستفاده برد. آیا کارگران اطلاع دارند آنچه به امید اصلاحش نشسته اند بالغ بر یک قرن سابقه انتظار دارد . آیا می دانند نمایندگان در قوه مقننه هیچگاه موضوع قانون اصلاح قراردادهای کارگری را درصحن علنی مجلس مطرح نکردند ،به این دلیل که شاید بار مالی ،امینیتی واجتماعی داشته باشد . حق السکوت بگیران در کسوت نماینده هیچگاه قادر به انجام کارهای بزرگ ودرجهت رفاه حال مردم وکارگران نبوده ونیستند.
نقطه سر خط – اگر تاریخ را ورق بزنیم وبه آسیب شناسی موضوع بپردازیم تنها کافی است به سالهای 1396 و97 باز گردیم. تاریخ هایی که درآن نمایندگان مجلس در کمیسیون اجتماعی چندروز یا چند ساعت وقت گذاشتند تا در مورد اصلاح قانون کار پس از گذشت 30 سال سخنرانی کنند. خروجی این تلاش چند ساعته ودهان پر کن متهم کردن دولت ومجلس به نداشتن شهامت برای اصلاح قانون کار است. از دل این سخنرانی ها همان داستان هر ساله بیرون می آید وتکرار می شود وبازهم تکرار خواهد شد که 90 درصد کارگران دارای قرار داد موقت هستندوخیل عظیمی شاید نزدیک به 53 درصد فاقد بیمه می باشند.
گناه این بی عدالتی بطور مستقیم به قانون کشور باز می گردد که اصلاح نمی شود ویا کسانی برای اصلاح آن گام برنمی دارند چراکه نظام سرمایه چنین اجازه ای صادر نکرده است . باعث تاسف بوده وهست که دو قوه مقننه ومجریه درحالیکه نظارت قوه قضاییه را نیزبه همراه دارند این چنین سکوت اختیار کرده اند و شاهد تضییع حقوق یک قشر مظلوم هستند. حالا همچنان انتظار وسیاست های رایج درآن ادامه دارد. خود پروسه انتظار برای بهبود اوضاع ،برای بعضی ها نوعی تولید ثروت است . بعضی کسان این مدت را کشدار می کنندویا دربرنامه های خود همین عنصر بی نظمی در پوشش نظم را خواستارند چراکه در بی نظمی در عنصر ظاهری نظم ،قادر به دستیابی به خواسته های خود می باشند.
پایان/
کد مطلب : ۲۲۷۹۱
