در سنت عمومی ارتباطات ایرانیان با روحانیون، اولین فرصت آشنایی و همزبانی با روحانی معمولاً از اولین فرصت آشنایی و همزبانی با عناصر سایر اقشار اجتماعی دیرتر اتفاق می‌افتد. مثلاً آشنایی و همزبانی یک نوجوان با پزشک، پلیس، معلم، نانوا، هنرپیشه، مجری تلویزیون، خواننده، ورزشکار و... بسیار زودتر از آشنایی او با یک روحانی صورت می‌پذیرد. دیر شدنِ اولین آشنایی چهره به چهره، یکی از عوامل اصلی دورماندگی بسیاری از بدنه‌های اجتماعی خصوصاً کودکان از روحانیت است.
ایده‌ای برای تقویت رابطه روحانیت و کودکان
تاریخ انتشاريکشنبه ۶ ارديبهشت ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۳۴
بخش عمده‌ای از فضای غربت میان کودکان، نوجوانان و حتی جوانان با روحانیت، به عدم حضور روحانیون در مهدکودک‌ها، پیش دبستانی‌ها و مقطع دبستان باز می‌گردد. به نظر می‌رسد که برقرار شدن مراودات حداقلی روحانی و کودک حتی بر مدار و به بهانه بازی با او تأثیرات جهشی قابل توجهی را در قرابت عمومی روحانیون و مردم طی دهه‌های آینده داشته باشد. در این راستا پیشنهاد می‌شود که در طول هفته حداقل یک جلسه از کلاس‌های مهدکودکی یا پیش دبستانی، به حضور و بازی روحانیون و طلاب جوان و کودکان اختصاص یابد. اینکه روحانی با همان لباس و هیبت آخوندی خود به همبازی کودک تبدیل شود، او را از لیست غریبه‌ها خارج و به لیست آشنایان کودک وارد می‌کند. این واقعیت بتدریج و در طول حداقل یک دهه اولین فرصت آشنایی ایرانیان و روحانیت را از فواصل بسیار دور به فواصل بسیار نزدیک حرکت می‌دهد. در این میان القاء حس احترام روحانی و تقدس لباس روحانیت به کودک، با کمک سایر دست‌اندرکاران و مربیان ممکن خواهد شد. بدین‌ترتیب که کودکان بتدریج متوجه شوند که نحوه مواجهه بزرگترها با روحانی از نحوة مواجهه‌شان با دیگران محترمانه‌تر و محتاطانه‌تر است.
کد مطلب : ۶۳۶۳
