«حسن قاسمی دانا» یکی از شهدای مدافعان حرم مطهر حضرت زینب کبری(س) است که مدتی پیش در درگیری با تروریست های تکفیری به درجه رفیع شهادت نائل آمد. این شهید والامقام از اهالی شهر مقدس مشهد بود که برای دفاع از حریم اهل بیت(ع) و مقدسات اسلامی به صورت داوطلبانه به دمشق سفر کرده بود.
به گفته پدر شهید قاسمی دانا، شهید در اخبار سوریه شاهد کشت و کشتار بی رحمانه مردم توسط نیروهای تکفیری و جسارت به حرم مطهر حضرت زینب کبری (س) و حضرت رقیه (س) بود و همین مسئله سبب شد که خودش به صورت داوطلبانه عازم سوریه شود و از این مکان مقدس و مردم بی گناه دفاع کند. وی از 25 فروردین ماه در سوریه حاضر شد و جمعاً به مدت 22 روز در منطقه حاضر بود و در صبح جمعه 19 اردیبهشت به شهادت رسید. پیکر مطهر او در 22 اردیبهشت وارد کشور شد. در روز بیست و پنجم که مصادف با نیمه ماه رجب و سالروز رحلت جانسوز عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبری (س) بود در میان حضور پرشور مردم و مسئولان در باغ پایین آرامگاه خواجه ربیع، بلوک 6 ردیف 16 به خاک سپرده شد.
پدر این شهید در گفت وگویی با خبرگزاری تسنیم به گفته یکی از همرزمان فرزندش اشاره کرده و گفته بود: دشمن از حسن سئوال می کرد که تو کی هستی؟ و او پاسخ می داد شیعه علی (ع)، شیعه زینب (س)، سپس دشمن می گفت نه تو کافر هستی و حسن نیز در جواب همان جمله را تکرار می کرد و این تکرار بارها و بارها از سوی هر دو طرف تکرار شد تا اینکه نهایتاً نیروی دشمن به سمت فرزندم تیراندازی کرد و او به شدت مجروح شد.
رزمنده ای به نام «شیخ محسن» که خودش این روزها در سوریه است دل نوشته ای به مادر شهید قاسمی دانا نوشته است. هنوز مشخص نیست که شیخ محسن که امضای او پایین این نوشته است و از سوریه تصویر این نامه را برای مادر شهید ارسال کرده است، در ایران درس خوانده، یا در حوزه های علمیه سوریه یا عراق. معلوم نیست که شیخ محسن ایرانی است یا افغانستانی، درست مانند صدها رزمنده دیگر که در سوریه و عراق با ملیت های متفاوت دوشادوش یکدیگر با دشمن می جنگند، برای شیخ محسن هم مرز جغرافیایی روی کاغذ و ملیت دیگر اعتباری ندارد و همگی زیر علامت و بیرق مقاومت اسلامی سلاح در دست گرفته و به دفاع از حرم و ارض مسلمانان مشغولند.
«شیخ محسن» در روزهای آسمانی زندگی خود قرار دارد. حال خوشی دارد. روحیه لطیفی دارد. این را از نوشته هایش می توان دربافت. او متنی کوتاه برای مادر شهید «حسن قاسمی دانا» نوشته است و به وصف جایگاه مادران شهدا نشسته است. نوشته او را در ادامه می خوانید:
هیچکس نخواهد توانست حقیقت آنچه دیگری چشیده است را درک کند. شاید کمی خودش را فقط به آن حس نزدیک کند و در میان گنجینه های عواطف و احساسات آنچه افق دستیابی اش دور دست تر می نماید، احوال آن مادر شهیدی است که حاصل عمر خود را...
کسی چه می داند که نجواهایش با خدا چه سمت و سویی دارد و چگونه از خدا اطمینان قلب را طلب می کند؟ کسی چه می داند؟ وقتی می بینی در گپ و گفت های خانگی و در میان نشاط و شادمانی اهل خانه، لبان ذاکر مادر که به لخند باز شده بود آهسته آهسته جمع می شود و با کمی لرزش همراه می شود و تلاش می کند سرّ ِ درون خود را مخفی کند که ناگهان یک قطره، کار یک موج سهمگین را می کند و همه را با خود به سوی خاطرات شهید خانواده می کشاند.
خاطرات شهید با خاطرات بقیه جان باختگان اصلا قابل مقایسه نیست؛ یاد شهید به خانواده اش امید می بخشد، زیرا در سراسر زندگی شهید می توان انواری که بر طریق وصال پروردگار تابیده است را با چشمان دل نگریست و چگونه کسی که در طریق وصال گام نهد و مقصد را در شهادت بیابد جای غصه خوردن و زاری را برای بازماندگان باقی می گذارد؟  واصلا چرا باید غصه ای در پی داشته باشد وقتی نزد خالق عالم روزی می خورد؟
خوشا به حال قلمی که در این طریق بر سفیدی کاغذ برقصد و ضرب آهنگ نوشتن را اینگونه بنوازد که «خداوند انسان را آفرید و زیبا هم آفرید و به او راه نزدیک شدن را آموخت».
وجودش در حافظه لایتناهی تمام تصویر را ضبط می کرد تا آنکه شهید شد و خدا خودش خریدارش شد. ای کاش ما را بر آن گنجینه تصاویر راهی بود. اما چه باک در روز محشر به تماشا خواهیم نشست و حسرت چون منی صد چندان خواهد شد وقتی از آن تصاویر پرده برداری شود و لذت و افتخارش می ماند برای مادرش...
منبع : تسنیم