حافظ خبر - تفاهم نامه همکاری بین کمیسیون ملی یونسکو و شهرداری شیراز مبادله شد

محمدرضا سعیدآبادی پیش از ظهر امروز در آیین گرامیداشت هفتادمین سالگرد تاسیس یونسکو و عقد تفاهم نامه با شهرداری شیراز اظهار کرد: کمیسیون ملی یونسکو در ایران مسئول ارتباط جمهوری اسلامی با سازمان یونسکو در حوزه برنامه های وزارتخانه ها، دانشگاه ها و موسسات است تا از ظرفیت یونسکو در برنامه های مورد نظر استفاده شود.

وی افزود: به طور متقابل ما نیز برنامه هایی از یونسکو را که در اولویت فرهنگی و در شان نظام جمهوری اسلامی بوده و در ظرف فرهنگی ما امکان پیاده شدن دارد را پیگیری می کنیم.

سعیدآبادی ادامه داد: انعقاد تفاهم نامه یونسکو با شهرداری شیراز بستری فراهم می کند تا اهداف فرهنگی بلندمدت برای توسعه فارس و شیراز در ابعاد گسترده تری دنبال شود.

وی اضافه کرد: یونسکو در وهله نخست صلح و توسعه را دنبال می کند و البته این صلح فراتر از صلحی است که مد نظر دولتمردان کشورها است.

به گفته وی، صلحی که یونسکو به دنبال تحقق آن است صلح واقعی، معنادار و ماندگاری است که بذر آن در اذهان مردمان جهان کاشته می شود.

سعیدآبادی خاطرنشان کرد: برای رسیدن به چنین صلحی باید از فرهنگ، آموزش و حوزه علوم اجتماعی و انسانی بهره برد که در این زمینه ایرانیان با مشاهیری چون حافظ و سعدی سخن های بسیار برای گفتن دارند که در مثال تنها یک مصرع مانند «منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن» عمق نگاه ایرانیان به آرامش و صلح را به نمایش می گذارد.

دبیر کل کمیسیون ملی یونسکو در ایران تصریح کرد: توسعه مد نظر یونسکو تنها میان تولید ناخالص و ساخت بزرگراه و پل نیست بلکه این توسعه پایدار بوده و بر محیط زیست تاکید فراوان دارد.

سعیدآبادی ابراز کرد: اگر پایداری محیط زیست در برنامه های اقتصادی لحاظ نشود و بر صورت محیط زیست چنگ بیندازیم به صورت خودمان چنگ انداخته ایم و توسعه مد نظر مدیران شهر شیراز نیز باید بر همین نگاه استوار باشد.

آینده پژوهی، حفظ مواریث فرهنگی و حفظ و تعالی اخلاق، پاره ای از محورهای توسعه پایدار بود که وی به آن اشاره و خاطرنشان کرد: امروز علاوه بر میراث فرهنگی ملموس که شامل بناها و مکان های تاریخی و فرهنگی است، نوعی از میراث ناملموس نیز وجود دارد که به طور عمده شامل آیین ها، سنت ها، لهجه ها و صنایع دستی و مهارت های ویژه است.

سعیدآبادی افزود: برخلاف میراث فرهنگی ملموس که آسیب به آن دیده می شود، میراث فرهنگی ناملموس دچار مرگ خاموش شده و به یک باره می بینیم یک لهجه یا یک مهارت از بین رفته و به آیندگان منتقل نشده است.

منبع: فارس