حافظ نیوز/ شاید بتوان برگزاری دومین دوره انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا را سرآغازی بر پایان حضور مدعیان اصلاح طلبی در ساحت سیاست ایران تلقی کرد. حضوری که هر روز کم رنگ تر شد و اقبال سرد مردم به این جریان سیاسی در انتخابات های مختلف ، نهایتا با انتخاب دکتر محمود احمدی نژاد به سمت ریاست جمهوری در سال 84 به اوج خود رسید و پس از آن این جریان به یک اغما سیاسی فرو رفت. چرا که پس از انقلاب اسلامی سابقه نداشته که یکی از دو طیف مشهور سیاسی ، در همه زمینه ها و عرصه ها در اقلیت محض باشد! و البته بیش از حاکمیت ، انتخاب مردم که حاصل عملکرد مدعیان اصلاحات بود در این اقلیت محض بودن نقش مستقیم داشت.
پس از بروز فتنه در سال 88 و نقش پر رنگ جریان داران این گروه سیاسی در حوادث تلخ پس از انتخابات ، نه تنها این گروه از انزوای سیاسی خارج نشد بلکه در معرض اتهام نیز قرار گرفت. اتهامی که اثبات آن کار چندان سختی نبود ؛ تلاش برای استحاله و نهایتا سرنگونی نظام جمهوری اسلامی ؛ این اتهام حتی زمانی که اصلاحات در راس قوه مجریه قرار داشت نیز بر آنها وارد بود! این اتهام گرچه هیچگاه متوجه کل این جریان سیاسی نبوده و نیست ، اما متوجه جریان داران و گردانندگان اصلی این جریان بوده و همواره این سوال مطرح است که چرا اصلاح طلبانی که با این جریان برانداز همراه و همسو نبودند ، در آن برهه خطیر اقدام به شفاف نمودن مواضع و ایجاد انشعاب از این فرقه منحرف سیاسی ننمودند.
پس از گذشت قریب به دو سال از مرگ خاموش این جریان سیاسی ، این روزها شاهد از سرگیری فعالیت دوباره اصلاح طلبان به منظور احیا و حضور مجدد در ساحت سیاست هستیم. اظهار نظرهای متفاوت و گسترده از سوی آنها که طی چند سال گذشته کمتر شاهد آن بودیم ، و همچنین مطرح نمودن شایعاتی مبنی بر ارائه یک نامزد در انتخابات ریاست جمهوری گواه این ادعاست. در واقع اولین اقدام برای این احیای سیاسی ، ایجاد موج رسانه ای جدید است. اظهار نظر و انتقاد اخیر سید محمد خاتمی و مخاطب قرار گرفتن دولت توسط وی ، و همچنین اظهار نظرهای رسانه ای و خبری دیگر اعضای این جریان مانند خسرو تهرانی و علیرضا علوی تبار و دیگر اصلاح طلبان ، موید آن است که آنها تلاش دارند تا رسانه های خبری با گرایشات مختلف سیاسی ، اقدام به پوشش خبری اظهار نظرهای شخصیت های مختلف اصلاح طلب نمایند تا بار دیگر توجه افکار عمومی را به سمت خود جلب شود. شاید گام بعدی آنها افزایش سطح انتقادات از قوای مجریه و مقننه ، و مطرح نمودن برنامه ها و شعارهایی برای حضور مجدد در انتخابات آتی باشد و می توان گام نهایی آنها را ، نامزدی فردی که قابلیت مطرح شدن در سطح جامعه به عنوان نامزد تصدی پست های تقنینی و یا اجرایی ؛ و یا جمع شدن حول یک نامزد اصولگرای محافظه کار که بیشترین قرابت را با آنها می تواند داشته باشد ، تلقی کرد.
این که کدام یک از موارد فوق در آینده محقق خواهد شد را به دست زمان می سپاریم ، اما چیزی که از آن می توان با قطعیت یاد کرد این است که خلق کنندگان میلیونی حماسه نه دی ، بار دیگر اجازه عرض اندام به گروه های معارض و اپوزسیون را نخواهند داد./