نوموفوبیا، واژه‌ی سال ۲۰۱۸ معرفی شد/۷۲ درصد مردم نمی توانند بیشتر از ۱۵۰ سانتی متر مربع از موبایل خود دور شوند

به گزارش حافظ خبر، دنیای تکنولوژی روز به روز در حال پیشرفت است و نقش فناوری بر کسی پوشیده نیست، برخی از این فناوری‌ها باعث بروز مشکلاتی نیز می‌شوند که یکی از آن‌ها گوشی‌های موبایل است. در ادامه به بررسی این موضوع و معضلات آن از نگاه علمی می‌پردازیم.

آیا تاکنون احساس کرده اید گوشی موبایلتان ویبره می‌کند اما با خارج کردن آن از جیب خود، متوجه شوید نه کسی با شما تماس گرفته و نه پیامی دریافت کرده‌اید؟! بسیاری از افراد در صورتی که به گوشی خود، حتی برای دقایقی دسترسی نداشته باشند، دچار اضطراب می‌شوند. ما از گوشی‌های موبایل برای «ابراز علاقه» تا امور بانکی و به اشتراک گذاری تصاویر استفاده کنیم. ما می‌توان تنها با یک گوشی موبایل، در جای خود بنشینیم و بسیاری از امور روزمره زندگی را انجام دهیم.

دیکشنری کمبریج واژه‌ی نوموفوبیا (Nomophobia) به‌ معنای «بی‌گوشی‌هراسی» یا «هراس ناشی از همراه نداشتن یا شارژ نبودن موبایل» را واژه‌ی سال ۲۰۱۸ معرفی کرده که سرواژه‌ی این عبارت است: no mobile phone phobia به گفته‌ی روان‌شناسان، یکی از دلایل این اختلال، ارضا نشدن احساساتی است که در زندگی واقعی فرصت بروز پیدا نمی‌کنند و افراد تنها از تخلیه‌ آن‌ها در فضای مجازی راضی می‌شوند.

کارشناسان دیکشنری کمبریج چهار واژه نوموفوبیا، جنایت علیه محیط زیست (ecocide)، فاصله جنسیتی و جلوگیری از بیان ایده و تفکر توسط دیگران (no-platforming) را به عنوان نامزدهای نهایی انتخاب کرده بودند و در نهایت از طریق رای گیری نوموفوبیا به عنوان کلمه سال ۲۰۱۸ انتخاب شد. نوموفوبیا، نوعی از بیماری فوبیا که فرد مبتلا به آن در صورت دور بودن از گوشی موبایل و یا نداشتن آنتن دچار نگرانی شدیدی می‌شود.

چند درصد مردم دنیا دچار نوموفوبیا هستند؟
بنا به یک آمار تحقیقی، امروزه ۵۸ درصد مردان و ۴۷ درصد زنان به اختلال نوموفوبیا دچار هستند. مطالعات در بریتانیا نشان می‌دهد که 66 درصد مردان و 70 درصد از زنان دچار نوموفوبیا هستند،76% از افرادی که به نوموفوبیا بین18 تا 24 سال هستند. 40% از افراد دارای دو تلفن همراه می‌باشند. 80% از مردم به اشتباه فکر می‌کنند که گوشی آنها در جیب می‌لرزد و 30% به اشتباه فکر می‌کنند که گوشی آنها در جیب زنگ می‌زند.
 
آيا دچار نوموفوبیا هستيد؟
نوموفوبیا مخفف No mobile phone phobia به معنی ترس جدایی از موبایل می‌باشد که به اختصار Nomobophobia  نامیده می‌شود. این بیماری بعد از فراگیر شدن تلفن‌های همراه و هم‌چنین شبکه‌های اجتماعی رواج یافت و برای اولین بار توسط موسسه تحقیقاتی YOUGOV در سال 2011 در انگلستان تعریف گردید.
تحقیقات نشان می‌دهد یک فرد عادی در روز 100 بار گوشی خود را چک می‌کند درحالی‌که افراد مبتلا به نوموفوبیا حدود 900 بار در شبانه‌روز گوشی خود را چک می‌کنند.

در پاسخ به این پرسش که تا چه حد به گوشی خود وابسته هستید، بسیاری از افراد اظهار داشته اند که باید همیشه آن را با خود داشته باشند. این مسئله اکنون دیگر از یک وابستگی معمولی فرا‌تر رفته و همین افراد اگر برای مدتی، حتی بسیار کوتاه به گوشی موبایل خود دسترسی نداشته باشند، دچار وضعیت نا‌خوشایندی می‌شوند که مورد توجه روان‌شناسان، جامعه‌شناسان و حتی روانپزشکان قرار گرفته است. برای حالت ناخوشایند ناشی از عدم دسترسی به گوشی موبایل، نام «Nomophobia» انتخاب شده که برگرفته از no-mo(bile)phone-phobia یا «هراس ناشی از دسترسی نداشتن به گوشی موبایل» است. فوبیا به معنای ترس و هراس است. هنگامی که این حالت به شخص دست می‌دهد، از عدم ارتباط با دوستان، اعضای خانواده و هر شخص دیگری، دچار بی‌قراری و نا‌آرامی می‌شود.
 
هر چیزی می‌تواند مورد سوء استفاده قرار گیرد، حتی گوشی‌های موبایل. همزمان که فرهنگ ما روز به روز فناوری‌های نو ظهور را می‌پذیرد و تشنه فناوری است، مکان‌هایی که استفاده از گوشی موبایل در آن‌ها بلامانع است، بیشتر و بیشتر می‌شود. بنابراین هیچ عجیب نیست که روزی سر کلاس درس استفاده از موبایل بالامانع باشد. به زمانی بازگردید که نه تنها مصرف سیگار در اماکن عمومی آزاد بود، بلکه حتی حین پرواز‌های هوایی نیز منعی برای استعمال دخانیات وجود نداشت. در حالی که مخالفت اطرافیان با سیگار کشیدن رو به افزایش بود، مکان‌های بلامانع به طرز متناقضی  شده افزایش یافتند. 

اعتیاد به ابزارآلات تکنولوژی می‌تواند برای انسان خطرات جدی در پی داشته باشد به گونه‌ایکه با بروز کوچکترین مشکل به دامان این ابزار و تکنولوژی‌ها پناه برده و به جای پی گرفتن راه مقابله با آن، دچار آسیب‌های جدی دیگری هم می‌شوند ما معتقدیم که در عصر تکنولوژی این فرایند از این رو فاجعه قلمداد می‌شود که همدردی، هم‌نوایی و اخلاق ارزشی را که از ویژگی‌های مهم انسانی است، خدشه‌دار می‌سازد و هر انسانی را در چنبره خود و تکنولوژی محصور می‌کند. بدین سبب جامعه انسانی با لبخندهای تصادفی، احساس همدرد، همنوایی، حس محبت و درک متقابل غریبه می‌ماند و در تصور دوری از یار بی‌زبانی چون موبایل، دچار از خودباختگی و استرس می‌شود.
منبع: علم و فناوری