سیاه و پری، سنتی در قالب مدرن!!!

به گزارش حافظ خبر، سیاه و پری نام نمایشی است که این شب ها در سالن استاد سپاسدار اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس به روی صحنه می رود.
این نمایش که نوشته داریوش ثمر است، با الهام از نمایش سنتی سیاه بازی، عملاً یک نقد اجتماعی را بیان می کند.
از نظر شکل و فرم که بگذریم، این نمایش بیانگر تنهایی است که این روزها جامعه را فراگرفته است و هر روز افراد بیشتری به آن مبتلا می شوند.
سیاه، که در تنهایی خود غوطه می خورد کم کم وارد تخیل می شود و اتفاقاً در تخیلش، یکی از همکارانش را در جایگاه عاشق و معشوق می بیند.
شاید این حس ناخودآگاه، در میان بسیاری وجود داشته باشد و به دلیل سرکوب علایق و احساسات خود، و ترس از بیان آن ها کم کم به یک تخیل و توهم بینجامد.
این نمایش با بیان پیرمردی درمیان نقش ها، آغاز می گردد که سخنش در باب تنهایی است. مرغ مینایی که آن چنان با تنهایی اخت شده است که اگر کسی را ببیند وحشت می کند و می میرد پس باید کنج عزلت بگزیند و در تنهایی خویش زیستنی کند که عین مرگ است و آنگاه در تنهایی بمیرد.
کسانی که علی الظاهر کنار هم هستند اما هر کدام دنیای خود دارند و در تنهایی خویش زیست می کنند.
تنهایی درد همه آدم های این روزگار است؛ اما آن جا درد بیشتر می شود که نه تنها سخن یکدیگر را نمی فهمیم بل به تمسخر یکدیگر نیز اقدام می کنیم؛ و اگر کسی در این میان سخن را بفهمد، سخنش را از سر شوخی و خنده رد می کنیم تا در خوشی های مان غرق گردیم؛ در خوشی هامان غرق می گردیم تا تنهایی را فراموش کنیم؛ و تنهایی را فراموش کنیم زیرا انگاره ای داریم برای آن که کسی نیست تا سخن ما را بشنود…
این که نویسنده بیان تنهایی را به شکلی طنزآمیز، همراه با شادی و نشاط به مخاطبش عرضه می کند کاری جدید می نماید. اما باز هم تنها بیان درد است نه درمان…
و شاید باز برسیم به همین شعر مولانا که می گوید:
از نی ستان تا مرا ببریده اند
در نفریم مرد و زن نالیده اند
نمایش «سیاه و پری» به کارگردانی داریوش ثمر این شب ها در سالن استاد سپاسدار اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس به روی صحنه می رود.
این نمایش به تهیه کنندگی مجتبی کشاورز پیش از نوروز نیز در سالن استاد فقیه به روی صحنه رفته بود.