حافظ خبر - از رنجی که می بریم!

"حافظ نیوز" // سرویس اجتماعی اپیزود یک: تصویر یک را که در ذیل این مطلب آمده را به دقت در خاطر بسپارید. صدها کودک میانماری که تنها جرمشان مسلمان بودن است، در همین روزهایی که آرام بر ما می‌گذرد کشته می‌شوند و پدران و مادرانشان نیز سرنوشت بهتری ندارند. مسئله میانمار از آنجا آغاز شد که جمعیت مسلمانان روهینگیایی طی سالهای اخیر از رشد چشمگیری برخوردار شد و این دغدغه برای دیگر فِرَق و مذاهب در این کشور به وجود آمد که اگر فکری به حال این اقلیت 4 درصدی جمعیت این کشور نکنند، طی دهه‌های آینده با یک اکثریت مسلمان در این کشور مواجه خواهند بود. اما آنچه که بودایی‌های میانمار با همراهی ارتش این کشور انجام دادند، پرده از ظاهر زیبای فرقه شیطانی بودا و تعالیم دالایی لاما کنار زد و نشان داد فرقه بودا اگر بخواهد، در جنایت و نسل کشی هیچ کم از چنگیز و هیتلر ندارد. آنچه که امروز در میانمار در حال رخ دادن است، فراتر از یک قتل عام، یک نسل‌کشی است. جالب آنکه این جنایت در کشوری اتفاق می‌افتد که رهبر آن، خانم #آن_سانگ_سوچی است، همان برنده جایزه صلح نوبل که اوباما او را بانوی صلح و یک الگوی جهانی نامید. حال در سایه رهبری این الگوی جهانی و بانوی صلح، هر روز ده‌ها و صدها کودک و زن و مرد میانماری به خاک و خون کشیده می‌شوند...

اپیزود دو: برای کشته شدن چند سگ و گربه در پایتخت و حوالی آن، کمپین راه می‌اندازند و تظاهرات می‌کنند و از حقوق حیوانات سخن می‌گویند و شمع روشن می‌کنند و ... البته همه اینها خوب است و لازم؛ چرا که دفاع از حقوق حیوانات از آموزه‌های مسلم دین اسلام است اما چرا تنها مسئله دفاع از حقوق حیوانات می‌تواند روشنفکرنمایان وطنی را به کف خیابان ها بکشاند؟ عکس شماره ۲ نماد یک خطر بالقوه در برخی لایه‌های اجتماعی است. خطری که نشان می‌دهد اولویت‌ها و ارزش‌ها در برخی طبقات اجتماعی در حال جابجایی خاموش است...

اپیزود سه: اینجا چچن است! کشوری یک میلیون و صدهزار نفری در شرق دریای خزر که روز گذشته شاهد تظاهرات چندصدهزار نفری ساکنانش در اعتراض به کشتار میانمار بود. نه ادعای ام‌القرای جهان اسلام را دارند و نه رفاه، امنیت و عدالت در آن کشور، تعریفی دارد. اما همین مردم، همانند مردمان بسیاری از کشورهای دیگر دنیا در برابر کشتار مسلمانان و بلکه نسل‌کشی انسان‌ها بی تفاوت نمی‌نشینند و مغازه‌ها و کسب و کار و ادارات خود را تعطیل می‌کنند و در برابر سفارت‌خانه کشورهای غربی و آسیای شرقی تظاهرات چندصدهزار نفری راه می‌اندازند. چقدر دوست داشتیم به جای تصویر شماره ۳، تظاهرات میلیونی مردم ایران را به نمایش می‌گذاشتیم! فرض کنیم سازمان تبلیغات اسلامی تعطیل است، فرض کنیم از وزارت ارشاد و دولت و مجلس و ... کاری برنمی‌آید! اگر آنها متولی نشوند و فراخوان ندهند آیا قرار نیست هیچ اتفاقی در این کشور بیفتد؟ آیا می‌توان به یک راهپیمایی چند هزار نفری در روزهای جمعه از فاصله درب خروجی مصلای نمازجمعه تا پارکینگ خودروها و اتوبوس ها اکتفا کرد و آن را خروش امت انقلابی نامید؟! آنچه که مقام معظم رهبری از آن با عنوان آتش به اختیار یاد می‌کنند، دقیقا در همین روزها مصداق و کارکرد پیدا می‌کند. اگر همه تعطیلند و در حال تعامل و معامله، آنکه خود را آزاد و آزاده می‌نامد نباید در برابر کشتار ده‌ها هزار نفر و آوارگی بیش از صدهزار نفر از انسان‌های هم‌نوع خود بی‌تفاوت باشد چراکه بی تحرکی و خاموشی امروز، تنها شرمساری در برابر انسانیت و تاریخ را برای ما به همراه خواهد داشت.