افسردگی و یاس نسبت به آینده یک بیماری خطرناک و فراگیر در میان سربازان وظیفه است که غفلت از چنین آسیب‌هایی و اعمال سانسور خبری سنگین نسبت به آن، نهایتا به خودکشی و دیگرکشی در پادگان ها و مراکز آموزشی ختم می‌شود.
به بهانه تکرار مکرر یک اتفاق ناگوار؛
چرا فرزندان ملت به حال خود رها شده اند؟
تاریخ انتشاردوشنبه ۱۶ مرداد ۱۳۹۶ ساعت ۰۹:۲۶
تعداد بسیار زیاد اخبار ناگوار از این دست آن هم از سطح پادگانها و مراکز آموزش نظامی که طبیعتا اخبار رسمی چندانی از آنها به بیرون درز نمی‌کند، این زنگ خطر جدی را در سطح جامعه به صدا در‌آورده است که نکند با یک پدیده فراگیر میان جوانانی که به خدمت اعزام می‌شوند مواجه هستیم اما رسانه‌ای از آن دم نمی‌زند و یا کسی صدای آن را به گوش جامعه نمی‌رساند؟
واقعیت تلخ آن است که سربازی یا همان اجباری قدیم، برای هیچ‌یک از پسران جامعه ما امر خوشایندی نیست! هیچکس دوست ندارد ۲ سال از بهترین ایام عمر خود را در پادگانها سر کند و لباس نظامی و پوتین های آنچنانی بپوشد و بر روی بُرجک، نگهبانی بدهد و نتواند شغل دومی نیز داشته باشد و از تحصیلات و تخصصی که فراگرفته نیز نتواند بهره ببرد و در طی این مدت حقوق چندانی نیز دریافت نکند و در بسیاری از مواقع، از خانواده خود نیز دور باشد!
طبیعتا در چنین شرایطی، افسردگی و یاس نسبت به آینده یک بیماری خطرناک و فراگیر در میان این قشر از جامعه است که غفلت از چنین آسیب‌هایی و اعمال سانسور خبری سنگین نسبت به آن، نهایتا به خودکشی و دیگرکشی در پادگان ها و مراکز آموزشی ختم می‌شود.
اگر مجلس شورای اسلامی هنوز نتوانسته طرحی جامع برای ساماندهی آموزش سربازی ارائه کند تا خدمت سربازی همانند برخی دیگر از کشورهای دنیا، حالت تخصصی به خود گرفته و از تحصیلات و یا تخصص مشمولان وظیفه برای پیشرفت صنعتی و اقتصادی کشور استفاده شود و در عین حال حقوقی متناسب با کار آنها نیز پرداخت شود، حداقل ستاد کل نیروهای مسلح می‌تواند با تخصیص بودجه ای اندک، مراکز مشاوره را در سطح کلیه پادگانها ومراکز آموزشی راه‌اندازی کرده و از این طریق، سطح آسیب‌های روانی و اجتماعی وارد بر پسران جوانی که بر خلاف میل خود به خدمت سربازی آمده‌اند را کاهش دهد.
بسیاری از جوانانی که طی ماه ها و سالهای اخیر در سطح پادگانها اقدام به تیراندازی به خود و دیگران کرده اند، کسانی بوده‌اند که اگر در حین خدمت از سوی یک مشاور روانشناس مورد مشورت و واکاوی مشکلات عاطفی و روانی قرار می‌گرفتند، این امکان برایشان وجود داشت که اکنون زنده باشند و دستشان به خون خود و دیگر فرزندان به حال خود رها شده این ملت آغشته نشود.
حقیقت آن است که بسیاری از آسیب‌های اجتماعی در دوران ما، قابل پیشگیری و درمان است اما مشکل از آنجایی آغاز می‌شود که جامعه ما دچار سیاست‌زدگی مفرط می‌شود و بسیاری از نمایندگان مردم و نهادهای مسئول، فراموش می‌کنند به وظایف خود عمل کنند.
نویسنده: مصطفی مشفقیان
کد مطلب : ۱۷۴۷۹
