حافظ خبر - حکایت این خشم مقدس!

این روزها، فیلم های خوبی بر پرده نقره ای در حال اکران است. از #به_وقت_شام آخرین اثر #ابراهیم_حاتمی_کیا گرفته تا انیمیشن فاخر #فیلشاه و نهایتا #لاتاری.
اما در این میان، هیاهوی اصلی متعلق به لاتاری است. فیلمی که جشنواره فیلم فجر را تحت الشعاع جایزه نگرفتنش قرار داد و حتی پس از آنکه از پرده پایین بیاید و نوبت اکرانش تمام شود، حرف و حدیث هایش تمام نخواهد شد.
پاردوکس عجیبی در دل این فیلم نهفته است که تا نبینی، متوجه آن نمی شوی! این سخن از آن جهت حائز اهمیت است که مخاطب چه از نوع روشنفکرش باشد و چه از نوع متعهدش، نباید پیش از آنکه خود تماشای این فیلم را تجربه کند درباره آن قضاوت کند.
لاتاری از یک جهت فیلم قابل دفاعی نیست و آن جهت هم عقل و منطق است. نه آن جایی که قهرمانان فیلم یک شرکت را بهم می ریزند و نه در آن لحظه ای که برای یک عملیات محیر العقول به دبی می روند و نه آنجایی که یک مامور امنیتی خودش را درگیر یک انتقام گیری می کند و شاید امنیت ملی و روابط بین المللی کشور را در خطر می دهد، عقل و منطق نمی تواند بپذیرد که یک کار مثبت و مفید دارد اتفاق می افتد.
اما جنبه مثبت و قابل دفاع فیلم آنجاست که همه اتفاقاتی که منطقی و عقلانی نیست، اما برای مخاطبان قابل پذیرش است چرا که غیرت مخاطب را به بازی می گیرد.
یعنی همه اتفاقات غیر عقلانی و مسیرهای فراقانونی قهرمان های فیلم، خوب است چون مبتنی بر غیرت و تعصب است و البته داستان فیلم، داستان تلخی است که سالهاست مسئولان در جمهوری اسلامی چشمشان را به روی آن بسته اند!
ناموس ایرانی در کشورهای حاشیه خلیج فارس به حراج گذاشته می شود و برخی که می توانند از این اتفاقات جلوگیری کنند، سالهاست فقط رصد می کنند! و البته کیست که نداند در پشت پرده همه این حراج بزرگ غیرت و ناموس، دریایی از پول و پولشویی نهفته که پای خیلی ها گیر آن است...
اما نگارنده بابت ساخت فیلم لاتاری به محمد حسین مهدویان و سید محمود رضوی حق می دهد و حتی خود را مدیون آنها می داند چرا که مهدویان و رضوی، در پرده نقره ای سینما و در عالم تخیل، کاری کرده اند که همه ما آرزو می کنیم ای کاش در عالم واقعیت هم به وقوع می پیوست!
در واقع لاتاری حکایت خشم نهفته و غیرت لگد مال شده بسیاری از ایرانی هاست که برخی مسئولان سالهاست آن را نمی بینند!
تماشای #این_فیلم_را_از_دست_ندهید!