تنها چند روز پس انتخاباتی که قرار است وحدت آفرین باشد، از کلام برخی وزرای دولتی که قرار بود منادی "تدبیر و امید" باشد، صدای پای دیکتاتوری به گوش می‌رسد.

به گزارش "حافظ نیوز"،یکی از شقوق دیکتاتوری، دیکتاتوری اکثریت بر اقلیت است. فرض کنیم در یک انتخابات، ۲۹ میلیون نفر به یک نامزد و ۱ میلیون نفر به نامزد دیگری رای دهند. در این صورت آن ۲۹ میلیون نفر پیروز مطلق انتخابات هستند اما آیا حق دارند که بر آن ۱ میلیون نفر دیگر دیکتاتوری کنند و زور بگویند و از آن‌ها بخواهند به بهانه شنیدن پژواک انتخاب ملت، سرتا پا به رنگ بنفش در بیایند تا همرنگ آن جماعت ۲۹ میلیون نفری دیگر شوند؟ آیا باید حق مشارکت مدنی و حضور در عرصه مدیریتی کشور را از این ۱ میلیون نفر بگیرند و آن‌ها را از کلیه مناصب اجرایی و مدیریتی و حاکمیتی و ... کنار بگذارند تا دولتی همسو و یک‌دست و ... تشکیل شود؟
این مهم نیست که چند نفر در انتخابات ۲۹ اردیبهشت به حسن روحانی رای داده‌اند و او با چه اختلاف آرایی پیروز شده است. چه با اختلاف ۳۰ میلیون رای پیروز شده باشد چه با اختلاف ۸ میلیون رای، هیچ دولتی حتی اگر در اکثریت مطلق هم که باشد، در نظام برآمده از مردم‌سالاری دینی حق ندارد راه و رسم دیکتاتورها را در پیش گیرد.
و اینک تنها چند روز پس انتخاباتی که قرار است وحدت آفرین باشد، از کلام برخی وزرای دولتی که قرار بود منادی "تدبیر و امید" باشد، صدای پای دیکتاتوری به گوش می‌رسد.
آتجا که بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت دولت تدبیر و امید در یک مصاحبه تلویزیونی رسما گفت: "مسلما مدیرانی که همسو با دولت نیستند و به روحانی رای نداده اند در این دولت جایی ندارند..."
این اظهارات، تنها بر نگرانی‌های موجود درباره رویکردهای دولت دوازدهم می‌افزاید مگر آن‌که حسن روحانی، طرحی نو دراندازد و در عمل اثبات کند رئیس جمهور همه ایرانیان است.