هادی رضایی-یادداشت وارده
هدف اصلی سناریست های منفی باف آمریکا جلوگیری از ظهور ایران هسته ای است و تلاش های آمریکا، معطوف به تأخیر و ممانعت پیشرفت ایران به عنوان قدرت اصلی در عرصه منطقه و جهانی است و تا به حال برای رسیدن به اهدافشان از مکانیسم های مختلف از جمله جنگ روانی، یارگیری بین المللی، بهره گیری از سازمانهای بین المللی و اقدام یک جانبه وفرا گیراستفاده کرده اند.
به اعتقاد استراتژیست های امریکایی که سال ها پیش در قالب یک طرح آن را تدوین نموده اند. این اهداف باید سه مرحله را طی نموده تا به نتیجه مطلوب بر سند .
الف: ایجاد تاخیر با استفاده از تلاش دیپلماتیک و شاید توسل به عملیات پنهان
ب: ایجاد بازدارندگی و مهار با استفاده از تحریک همسایگان جمهوری اسلامی ایران
ج: تشویق به تسلیم داوطلبانه و عقب نشینی با استفاده از شرایط مناسب از طریق مدل هایی از قبیل لیبی و نهایتا عراق
در نگاه فوق، « وقت کشی » عنصری با اهمیت بالا ارزیابی می شود و در استفاده از این تاکتیک فشاربین المللی از طریق نبرد رسانه ای و سیتم مذاکرات و حتی تلاش جهت استفاده از تغییر محیط سیاسی داخل ایران و ابراز معامله وارایه امتیازات مصنوعی وتدریجی اعمال می شود.هم زمان از این وضعیت جهت اقناع منفی بین المللی بر ضد ایران و سیاست یکپارچه کردن موانع در مقابل ایران بازخورد می گردد در این سیاست تأخیر به یک رویه حقوقی مانع تراشی تبدیل می شود تا منشاء حقوقی بازدارندگی و مسیر تعلیق، توقف و تعطیلی به صورت طبیعی و مشروع جلوه داده شود.
دیپلماسی هسته ای در هزاره سوم برای غرب خصوصا امریکا یک ازمایشگاه بزرگ جهانی محسوب می شود تا با بهره گیری از این تجربه ،سیستم جدید ((یک جهان،یک قدرت))را با هزینه ایران پیش ببرند
لازم به ذکر است:
تجربه وسرنوشت کشورهایی که سالها با آمریکا و متحدان غربیش در موضوعات مختلف در حال مذاکره بوده اند امروز باید الگویی باشد برای مسئولان جمهوری ایران، با نگاه اجمالی بر روند مذاکره دیگر کشورها با آمریکا خواهیم دید که آنها همواره از ابزار دیپلماسی علی الخصوص مذاکره با محوریت اعتماد سازی که هیچ گاه حاصل نخواهد شد در پی کشف و شناسایی توانمندی های رقیب برای اتخاذ تصمیم های بزرگ علیه آنان بوده اند که تاریخ خود گواه این مطلب است .
