فیلم مهاجران فقط یک ایده است ، آن هم با ایده مهاجرت و رفتن به ناکجا آباد ...
 مهاجران تشویش بزرگ ذهن همه ما ایرانی هاست.

به گزارش حافظ خبر، مهاجران را بعنوان فیلم موفق نمی دانم ولی بعنوان یک تجربه ی نو در سینمای ایران با موئلفه های تجربه گرایی می دانم.
امروزه اینقدر دلیل وجود دارد که دیگر شما از کسی نمی پرسی؟ چرا مهاجرت می کنی ...؟
من مهاجران را بعنوان فیلم موفق نمی دانم ولی بعنوان یک تجربه ی نودرسینمای ایران با موئلفه های تجربه گرایی ( با محتوای کلی مهاجرت، بدون دیالوگ ، گفتگو، داستان وقصه های رایج درسینما ، نماد گونه و بشدت تکنیکال (در فرم ، میزانس ها ، اعمال و رفتار بازیگرها وبازی های غلوشده تئاتری) با تصاویر و قاب بندی ها عکس گونه واستفاده ابزاری از نور با تدوین خاص و تکنیکی که گاها با تصاویر تکراری وخسته کننده روبرو خواهید شد) قابل قبول وبرای اهالی سینما قابل دیدن است. 
این فیلم ، فیلم موفقی برای گیشه نمی باشد ولی برای اهالی سینما قابل دیدن است.
همانگونه که گفتم این فیلم شاید فیلم موفقی با توجه به مئولفه های موفقیت ( گیشه ، عام پسند بودن ، قابل درک بودن برای همگان ، داستان وقصه ، پی رنگ ، فضا سازی و زیبای های بصری برای مخاطب های سینما رو...) نباشد ولی فیلمی است قابل دفاع در حوزه سینمای تجربی ایران با نگاهی کاملا تکنیکال وایده گونه ...
فیلم مهاجران فقط یک ایده است ، آن هم با ایده مهاجرت و رفتن به ناکجا آباد ...
فیلم مهاجران فقط یک ایده است و کارگردان خیلی زیبا وحساب شده با تدوین خاص این ایداه را تبدیل به یک فیلم بلند کرده است . آن هم با ایده مهاجرت و رفتن به ناکجا آباد ...
وقتی به کلیت فیلم نگاه می کنیم متوجه حضور کارگردان در جای جای فیلم می شویم از نور و صدا گرفته تا تصویر وقاب بندی ها وحتی بازی بازیگرها که بعضی جاها از نگاه آنها میشه فهمید که منتظر دستورات و برنامه های کارگردان هستند  
مهاجران در دل خود خورده قصه های دارد که نماد آدمهای تمام دنیاست ولی بیشتر که به عمق فیلم توجه می کنی ، متوجه ادمهای دور بر خودمان می شویم آدمهای که در حال حاضر با کوچکترین اتفاق فکر فرار و مهاجرت به هر طریقی از این سرزمین را دارند و مهاجرت را تنها راه ممکن می داند. آدمهای که در قامت و شخصیت های مختلف اجتماعی ساک های خود را بسته اند وهر لحضه آماده اند تا با استفاده از روزنه ی امیدی وبدون دلیل از سرزمین مادری خود بروند .
امروزه اینقدر دلیل وجود دارد که دیگر شما از کسی نمی پرسی چرا مهاجرت ؟ و اگر کسی قصد رفتن وهجرت به سرزمینی دیگری داشته باشد او را تشویق به رفتن می کنی و او خود آئینه شماست برای رفتن از این سرزمین با تمام مصائب ومشکلات مهاجرت و حتی مهم نیست چه پیش آید.
برگردیم به کارگردان اثر ؛ مسعود احمدی را از اوایل دهه نود باهمراهی امین پرس که ازبچه های قدیمی تاتر شیراز است می شناسم . آدمی که همیشه در حال کش مکش برای به نتیجه رساندن و ثابت کردن آثار وخلق اثر با نگاه و ایده های خاص خود است وجنگ با اصحاب اداری و ممیزی اداره ارشاد برای دریافت حق و حقوق ذاتی هنری و انسانی خودش.
او که علم ودانش هنری خوبی دارد واز آن بهره می برد ، پر کار ، مثل کارخانه تولیدی، هر روز در حال نوشتن ، تولید تئاتر ، فیلم برداری برای دیگران ، و فیلم سازی است؛ آدمی با ظاهری آرام و ساده ولی در درونش همچون آثارش مثل دریای ناآرام ، متلاطم ، شکست ناپذیر و تلاشگر است . ( نمونه خود فیلم مهاجران ) این جنگ درون را در همین فیلم مهاجران ، می شود به عینه دید و این مبارزه ملال آور ، زمان بر ، وگذشتن از همه چیز را قشنگ و زیبا کارگردانی می کند تا جایی که از سالن نمایش خسته می روی ولی در درونت دنیای دیگر از هنر وتچربه و دریچه ای دیگر از سینما برای مخاطب حرفه ای باز می کند که می شود سینما را جور دیگری دید ، ساخت وبعنوان یک محصول عرضه کرد .
فیلم مهاجران تشویش بزرگ ذهن همه ما ایرانیهاست . ذهنی که نمی داند وپریشان وسردرگم در خیال و وهم ماندن ونماندن برای بقا وادامه زندگی در وطن و داشته های خود دست و پنچه نرم می کند و همین پریشان احوالی و گاها پوچ بودن خود آغازی است برای رفتن از جسم ، ذهن وخاک و یک زندگی ایده آل وتجربه رفتن به جایی به جای اینجا...
مهاجران در ذهن مخاطب دریچه ای باز می کند به نام جنگیدن برای بقا و زندگی کردن و در اخر نمی گویید که مهاجرت به هر قیمتی درست است یا غلط .