ای آن که دیگر دلی در سینه‌ات نمی‌زند
به خانه‌ات بازگرد.

به گزارش حافظ خبر، شاپور جورکش متولد 
۱۳۲۹-۱۴۰۲  شاعر ، تئاتری و مترجم برای همیشه وداع کرد تا یاد و نامش در خاطره ها به نیکی یاد شود .
شاپور جورکش هم رفت و احتمالا در دارالرحمه شیراز مثل یک آدم معمولی به خاک سپرده خواهد شد.
منصور اوجی را تنها در کنار خیابان رها کردند و چه هنرمندان بزرگی که بی نام و نشان به خاک سپرده شدند و اگر بدنبال مقبره ی آنان باشید قطعا پیدا نخواهید کرد، و این یعنی بی مسئولیتی ، مسئولین شیراز که هر روز در پشت اتاق جلسات گیر کرده‌اند و حرفی برای گفتن ندارند.
آیا هنرمندان این شهر به اندازه یک پل بی حساب و کتاب مثل پل کابلی فلکه ولیعصر که دردی از ترافیک شهری را درمان نکرد و پارک قدیمی را به خرابه تبدیل کرد، اعتبار و بودجه ندارند . 
داستان تکراری ، اندوهگین و ملال آوری که هر از چند مدت ، جز آه و افسوس چیزی به ارمغان ندارد ...
داستان تکراری نداشتن قطعه هنرمندان و نام آوران فرهنگ ، هنر وادب ...
این قصه و داستان تکراری که مشخص نیست چه کسی و یا چه کسانی متولی آن هستند . 
شیراز پر آوازه و شناخته شده هنوز برای مرگ نام آوران خود قطعه‌ای در خور و شایسته ندارد .
در بعضی شهرهای کوچک و ناشناخته قطعه هنرمندان وجود دارد و به خود می بالند . 
نامدیران شیرازی نه برای زنده ها ارزش قائل هستند نه برای مرده ها ، فقط برای شلوغ کاری و سرو صدا و بیلان کاری خود و هم پیاله هایشان با تجلیل های تکراری وبی محتوا ، رزومه درست می کند و دریغ از یک کار اساسی و پایه ای .

شیراز فاقد خانه هنرمندان و قطعه هنرمندان است، و متاسفانه در این سالها هر چقدر تلاش شد تا مکانی در خور و شایسته برای هنرمندان به عنوان خانه هنرمندان برپا گردد ، نشد که نشد و شیراز پرآوازه نه خانه هنرمندان دارد و نه قطعه هنرمندان .

این داستان مدام تکرار می شود و هیچکس هم پاسخگو نیست ...
متاسفانه این امر که در وظیفه ذاتی شهرداری شیراز است و اداره ارشاد که باید پیگیر این دو امر باشد و استانداری باید ناظر هر دوی اینها، هیچکدام کار خود را درست و شایسته انجام نداده و نمی دهند. 
وکماکان شیراز فاقد خانه هنرمندان و قطعه هنرمندان است و این داستان با رفتن بزرگان پر تکرار است.