میگو یک محصول بسیار ارزشمند از جنبه تغذیه ای است که در عین حال خطر بسیار فسادپذیری بالایی دارد.

به گزارش حافظ خبر، میگو بر اساس کیفیت در چهار دسته قرار می گیرد:

میگوی درجه یک: به میگوی صادراتی میگوی درجه یک گفته می شود. بدن این نوع میگو دارای قوام طبیعی است و گوشت حالت سفتی داشته و نرم نیست. غلاف یا پوسته میگو شل یا جدا از بدن نیست. فاقد هر گونه بوی گندیدگی (بوی آمونیاک) است. قسمتی از بدن یا حتی قسمتی از دم میگو جدا نشده باشد. شکستگی نداشته باشد و به عبارتی دیگر بندهای پوسته میگو از هم جدا نشده باشند. به هیچ عنوان لکه سیاه بر روی بدن میگو نباشد. میگو باید به صورت یک دست رنگ صورتی یا تیره خود را حفظ کرده باشد.

میگوی درجه دو: به میگویی گفته می شود که شکل ظاهری آن تغییر نکرده باشد و میزان شکستگی یا لکه های سیاه آن بیش از ۱۰درصد نباشد. در این دسته از میگو، چشم ها کمی درخشنده و تا حدودی تیره است، همچنین حالت کروی کامل خود را از دست داده است. رنگ میگوی درجه دو طبیعی است، در قسمت سر و سینه درخشندگی کاهش می یابد و ممکن است مقداری خاکستری رنگ شده باشد، همچنین انتهای دم دارای خط های تیره است.

میگوی درجه سه: به میگویی که دارای لکه های سیاه، له شدگی و شکستگی آن بین ۱۰تا۳۰درصد باشد، میگوی درجه سه می گویند. در این دسته عمل آوری بر روی آن از نظر اقتصادی به صرفه نیست که در این صورت باید سریع مصرف شود و یا به نحوی با جوشانده یا خشک شدن، مصرف شود.

میگوی فاسد: به میگویی گفته می شود که فاسد بوده و قابل مصرف برای انسان نیست. در صورتی که فساد در اثر آلودگی میکرب های بیماری زا باشد و عملیات رفع آلودگی بر روی آن امکان پذیر نباشد، باید آن را از بین برد؛ در غیر این صورت می توان آن را خشک کرد و به آرد میگو تبدیل کرده و به مصرف دام و طیور رساند.

الهام باباعلی کارشناس ارشد بهداشت و ایمنی مواد غذایی دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز