بی برنامگی یکی از آفت های است که گریبان گیرنظام اجرایی کشور ماست.

به گزارش حافظ خبر، وقتی سازمانی دائما فاقد برنامه توسعه مدار است، این نکته مهم که: دقیقا در کجای شرایط موجود ایستاده است؟ و قرار است در چه بازه زمانی؟ به کدام وضعیت مطلوب دست یابد؟ و ده ها سئوال اساسی وتعیین کننده دیگر، معمولا بدون پاسخ می ماند و سرنوشت سازمان و انبوه مخاطبان خاص و عامش، پیوسته در هاله ای از ابهام و انبوهی از محدویت ها ،محرومیت ها وناکامی ها قرار دارد.
برنامه مداری نشانگر بلوغ سازمانی وبیانگر فهم مدیران از داشته ها و پذیرش کاستی ها همراه با تعهداتی است که آنان در مدت قبول مسئولیت، می بایست در رابطه با آنها، به افکار عمومی پاسخگو باشند.
جامع ترین برنامه ها، مشارکت پذیرترین آنهاست،برنامه ای که طراحانش  از آغازین لحظات شکل گیری و بدو تولد، دست یاری به سمت مجریان،بهره مندان و همه بازیگران و بازیگردانان عرصه ی منافع جمعی دراز نمایند.
تعیین وتعریف اهداف و نشانی های اصلی ، شناخت میانبرها وترسیم راه ها وشریان های فرعی ارتباط و اتصال  ودست یابی در کوتاه ترین زمان ممکن به راهبردها، انسجام تشکیلاتی، ،انسجام و بهره وری حداکثری از منابع،  پرهیز از پراکنده گویی، کارهای غیرمرتبط،زائد و مزاحم و در همه زمینه ها اظهار نظر کردن را، می توان بخشی  از انبوه ثمرات برنامه محوری دانست.
در فضای مه آلود و گیج کننده بی برنامه گی،کارهای کوچک و کم ارزش،بزرگ جلوه می نمایند، وظایف اصلی واقدامات بزرگ هدفمندو آینده نگر به فراموشی سپرده می شوندو گاهی نابسامانی به  شکستن حریم و تداخل وظایف سازمانی با سایر سازمانها می انجامد و در این بی ثباتی، نظاره گر سازمانی همه کاره و هیچ کاره ایم که قادر نیست  اولویت هایش را باصدای بلند وبه وضوح  اعلام نماید و مقتدرانه یارانش را برسر منافع عمومیشان، متمرکز، منسجم ومتحد نماید.
ارمغان مدیران برنامه گریز، کم تجربه ،تمرکز گرا،ناآشنا با ظرفیت های منابع انسانی،بی اعتنا به کار تیمی وبیگانه با شگردهای نوین تولید ثروت ، در کوتاه مدت: فلج مغزی سازمان وصحنه گردانان آن  و در بلند مدت: عقب ماندگی ها وخسارتهای گسترده ایست که هرگز قابل جبران نیست.
برای برخورداری از سازمانی پویا وجامعه ای توسعه یافته،عاقلانه ترین وعادلانه ترین راه، حذف مدیران برنامه ستیز است.
حسین خبیری