گل قرآن که نورِ نورِ نور است
 فروغ چشم انجیل و زبور است
 تمام آیه هایش عین عشق ست
تمام سوره هایش باغ سور است
پریشانی   نجوشد از می او
شرابش زندگی بخش و طهور است
 بگیرد  رستگاری  را در آغوش
کسی که روی این خط  عبور است
از این سر چشمه  برگی کرده حاصل
  گلستانی که در حال ظهور است
   تماشا  می کنم آیینه ای را 
  که در تصویر سازی بی قصور است
  دلت با آیه هایش  باد   روشن
 که از شب واژه ها ی سایه دور است

رمضانیه

رمضان می گذرد، باز همانم که همانم
 تبِ  بی حالی و بی حاصلی  افتاده به جانم
  غیرِ کم خوردن و آزار کشیدن نشد حاصل
  نو حه ای ساخته ام بر غزلِ مرده بخوانم 
   هیچ   اشراف ندارم به  خودم   دانم  و دانی
    زار ِ  بیچاره ترین خلقت موجود جهانم
 زده ام تکیه  به طاعات  غروری  شکننده
  خسته از  فاجعه ی  در بدری، روح و روانم
  تا نمازم  همه تصویر و ردیف کلمات است
   راحتی  راه   ندارد به دل   پر هیجانم
 آن  نمازی که من از صورت او دارم شرم
 به تماشای کدام  آینه هایت  برسانم
 هنر بی  عملی ها و  تب شعر زمان سوز
   دانم  افزون نکند  بارقه ای را  به توانم
 قطعه  ای شعر  خوشایند برایت نسرودم
 لغتی حرف   پسندیده نیامد به زبانم
 منقلب می شوم آنجا که ندارم حسناتی
  نگران نیستم از رحم تو ، از خود نگرانم
  کم ز هفتاد گذشت ست در این عرصه ی خاکی
 مرغِ بد چینه ی  خاکی  صفتِ بی طیرانم
 من از این پرده چه چیزی به تماشا بگذارم
 که شهادت ندهد  نزد خلایق به زیانم
چه بخوانم، چه بگویم،  که چسزاوار تو باشد
به کدامین جهت  این  بی همه جا را بکشانم
 بازِ امید   من  از دست نرفت است خدایا
 من فقیرم به سر سفره ی دولت  بنشانم


الهیار  خادمیان   صادق