چند وقتی است که در فضای مجازی، جماعت روشنفکرنما بلوایی برپا کرده اند که چرا باید خون پاک یک جوان آریایی در سوریه و یا عراق بر زمین ریخته شود؟ چرا یک ایرانی باید برای دفاع از چیزی جز ایران جان خود را به خطر اندازد؟

چند وقتی است که در فضای مجازی، جماعت روشنفکرنما بلوایی برپا کرده اند که چرا باید خون پاک یک جوان آریایی در سوریه و یا عراق بر زمین ریخته شود؟ چرا یک ایرانی باید برای دفاع از چیزی جز ایران جان خود را به خطر اندازد؟
در پاسخ به این ابهام سطحی و پرسش تاسف برانگیز، چند خطی می نویسیم نه از باب پاسخگویی؛ چه آن که معتقدیم شبهه مطرح شده به قدری سطحی و سخیف است که ذهن هیچ انسان عاقلی را به خود معطوف نمی کند؛ اما برای ثبت در تاریخ هم که شده نگارش چند نکته خالی از لطف نیست.
اولین نکته آن که آیا در کشور ما کسی هست که دوست داشته باشد بلایی که داعش و وهابیت تکفیری بر سر ملت عراق و سوریه آورده، بر سر ملت ما بیاورد؟ به نظر می رسد حتی ضد دین ترین  افراد موجود در کشور ما نیز جملگی دوست ندارند خیابانهای تهران و یا شیراز و یا اصفهان، به سرنوشت خیابانهای دمشق و یا حلب و یا فلوجه و موصل تبدیل شود. بنابراین، حتی با این حساب هم بهتر آن است که داعش و وهابیت تکفیری را در همان دمشق و حلب و فلوجه زمین گیر کنیم و اگر آنها قصد نابودی ما را کرده اند، در همان مناطق با آنها درگیر شویم و به آنها حمله کنیم و منتظر نمانیم پای آنها به مرزهای کشور و شهرهای ما باز شود و با سنگربندی در کوچه ها و خیابانهای شهرهایمان، به جنگ با آنها برویم.
نکته دیگر آن که اگر مدافعان حرم سلاح به دست نگیرند و با وهابیون تکفیری که در عراق و سوریه در حال ارتکاب جنایت و حرکت به سوی ایران هستند مبارزه نکنند، چه کسی با آنها مبارزه خواهد کرد؟ آیا جماعت روشنفکرنما در این بزنگاه حساس تاریخی حاضر است اسلحه به دست بگیرد و فقط و فقط برای دفاع از خاک کشور هم که شده به جنگ با این پلشتهای روزگار برود؟ روزی که داعش و یا النصره و یا هر گروه تروریستی دیگر، خدا نکرده به مرزهای کشور نزدیک شد این جماعت را باید در کدام هتل اروپا و یا آمریکا جستجو کنیم؟! آنهایی که در هشت سال دفاع مقدس نشان دادند اهل جهاد و شهادت نیستند و در برابر هجمه رژیم بعث عراق به خرمشهر و آبادان حتی از تهران خارج هم نشدند، امروز کجای معادلات دفاع عملی از این سرزمین مقدس قرار دارند؟
و دست آخر این که بدانیم و بدانید اگر مدافعان حرم نبودند، امروز خبری و نشانی از حرمهای شریف اهل بیت(ع) نبود. مسلماً نه در خاک سوریه و نه در خاک عراق، تکفیریها به چیزی جز تخریب کامل این بقاع متبرکه که جز مقدسات نه فقط شیعیان و مسلمانان، بلکه کل آزادگان و آزادیخواهان جهان است راضی نخواهند شد کما این که در مناطقی که به تصرف وهابیت تکفیری درآمد، شاهد تخریب بارگاه و بقاع متبرکه و حتی نبش قبر نیز بوده ایم. بنابراین، زمان کنونی برای جماعتی که عمری برای امام حسین(ع) و اهل بیت مظلومش بر سر و سینه زده اند، زمان مناسبی است تا در عمل هم نشان دهند چقدر دلباخته و دلبسته این راه اند و برای اعتقاداتشان چقدر هزینه خواهند پرداخت.
اگر جماعتی تصمیم گرفته اند تا زندگانی جاوید و عزت ابدی را با دفاع از حرم به دست آورند، چرا جماعتی روشنفکرنما باید به خود اجازه دهند تا به این تصمیم به بدترین شکل ممکن معترض شوند؟