راهکار مناسب تشکیل «شورای عالی جوانان» به عنوان یک شورای فرادستی با اختیارات وسیع، تعریف شده و قانونی و هم سطح با شوراهای عالی همچون شورای عالی انقلاب فرهنگی است چرا که اصولا مسائل مرتبط با حوزه جوانان بسیار فراتر از آن است که بتوان آن را در داخل یک نهاد ساختار گرا محدود کرد.

حافظ نیوز/ امین رشیدی - سرویس فرهنگی - جوانی فصل شکوفایی استعدادهای مادی و معنوی است و فرصتی است بی نظیر و مغتنم برای خودسازی و تهذیب نفس و کسب کمالات.
با این حال، به نظر می رسد پس از گذشت سی و شش بهار از پیروزی انقلاب اسلامی، هنوز برای تدوین راهکارهایی برای ساماندهی بخشیدن به امورات و دغدغه های جوانان کشورمان با مشکلات بنیادین مواجه هستیم.
پس از تشکیل سازمان ملی جوانان در سال 79 و انحلال شورای عالی جوانان، به نظر می رسید ساماندهی امور مربوط به جوانان در کشور به سرانجام مطلوبی برسد چرا که در اهداف سازمانی ملی که به اسم جوانان شکل گرفته بود، اهدافی چون حل مسائل جوانان، اعتلا و رشد نسل جوان کشور و استفاده بهینه از استعدادها و توانایی‌های نسل جوان ذکر شده بود. علاوه بر این، سازمان جوانان دارای وظایفی چون، مطالعه و پژوهش در حوزه‌های راهبردی امور جوانان، تدوین برنامه جامع ساماندهی امور جوانان کشور، دریافت گزارش عملکرد دستگاه‌های اجرایی مرتبط با امور جوانان و بررسی فعالیت‌های این دستگاه‌ها، مطالعه و بررسی قوانین و مقررات مربوط به جوانان، تهیه گزارش وضعیت جوانان کشور در سطح ملی، ارایه شیوه‌های مناسب برای استفاده بهینه از استعدادها و توانایی‌های جوانان و... بود.
علیرغم این ساختار مناسب و اهداف تعریف شده، سازمان ملی جوانان در طول مدت فعالیت خود نتوانست انتظارات را براورده کند و سیاستهای اجرایی این سازمان منجر به بروز برخی اعتراضات در مجلس شورای اسلامی نیز شد. از سوی دیگر، خروجی کار این سازمان در سطح جامعه به گونه ای احساس نشد تا برای مردم این تصور به وجود آید یک نهاد رسمی متولی امر جوانان، در حال فعالیت مطلوب است.
سرانجام نیز در سال 89 با انحلال این سازمان و تشکیل وزارت ورزش و جوانان، عملا بخش مهمی که مربوط به رسیدگی به امور جوانان می شد در سایه ورزش قهرمانی قرار گرفت و تقریبا به فراموشی سپرده شد به نحوی که اشخاصی که در این سالها در این وزارتخانه به مقام وزارت رسیده اند بیشتر به امر ورزش پرداختند و از توجه به حل مشکلات تخصصی در حوزه جوانان بازماندند. اوج این قصه پرغصه را در آنجا می توان یافت که وزیر ورزش و جوانان در پاسخ به این پرسش که برای حوزه جوانان در این وزارتخانه چه برنامه ای دارید صراحتا پاسخ گفت که برای جوانان به طور خاص برنامه ای نداریم! (فیلم)
بنابراین به نظر می رسد رسیدگی به مشکلات خاص جوانان که در صدر آنها می توان به بیکاری، عدم توانایی در تشکیل زندگی مشترک و کمبود تفریح و سرگرمی های سالم اشاره کرد هم اکنون متولی خاصی ندارد چراکه هم اکنون معاونت جوانان (سازمان ملی جوانان سابق) تنها یکی از هفت معاونت وزارتخانه ورزش و جوانان است که تنها سهم ۱۲ درصدی از بودجه کل این وزارتخانه را در اختیار دارد و با این شرایط به خوبی مشخص است که حتی اگر بخواهد هم نمی تواند هیچ گونه عملکرد مثبتی در راستای تحقق اهداف خود داشته باشد.
این در حالی است که همانگونه که اشاره شد، فصل جوانی فصل شکوفایی استعدادها و بهره گیری از توانمندی هاست و کشوری که می خواهد به معنای واقعی استقلال و سربلندی را برای ملتش محقق کند ناگزیر است این هدف را با کمک جوانانش محقق کند. حال اگر جوان، از یک طرف بیکار باشد و نتواند به استقلال مالی برسد، از سوی دیگر به دلیل عدم تمکن مالی نتواند ازدواج کند و زندگی مشترک تشکیل دهد و حتی تفریح و سرگرمی سالمی برایش از سوی نهادهای ذیربط تعریف و در نظر گرفته نشده باشد، چگونه می تواند به اعتلای کشورش کمک کند؟
آیا نباید این زنگ خطر را جدی گرفت که انرژی سرشار و استعداد فراوان جوانان کشورمان ممکن است به دلیل فقدان بستر مناسب، از یک فرصت بالقوه به یک تهدید بالفعل تبدیل شود؟

چه باید کرد؟
به نظر می رسد در شرایط کنونی، راهکار مناسب تشکیل «شورای عالی جوانان» به عنوان یک شورای فرادستی با اختیارات وسیع، تعریف شده و قانونی و هم سطح با شوراهای عالی همچون شورای عالی انقلاب فرهنگی باشد چرا که اصولا مسائل مرتبط با حوزه جوانان بسیار فراتر از آن است که بتوان آن را در داخل یک نهاد ساختار گرا محدود کرد.
بنابراین اگر چنین شورایی با حضور مقامات ارشد اجرایی کشور در سطوح عالی تشکیل شود مسلما هماهنگی های بین دستگاهی بیشتر خواهد شد و در نتیجه، متولی امور مربوط به جوانان از سازمانی ناکارآمد و بدون بودجه و حوزه قدرت اجرایی، به نهادی تصمیم ساز و موثر در این حوزه تبدیل خواهد شد.