ابوالحسن داوودی نماینده کانون کارگردانان در انتخابات هیات مدیره خانه سینما بود ولی در این انتخابات پیروز نشد. وی ضمن رضایت از نتیجه این انتخابات نقدهای جدی به ساختار خانه سینما دارد.

در انتخابات شامگاه 11 اسفند ماه خانه سینما، محمدرضا موئینی، ابراهیم مختاری، بهمن اردلان،کامران ملکی، آتیلا پسیانی و شادمهر راستین به عنوان هیات مدیره خانه سینما انتخاب شدند.
در این انتخابات، ابوالحسن داودی از سوی صنف کارگردانان کاندیدا شده بود ولی در نهایت از دو صنف تهیه کنندگان و کارگردانان هیچ کس به هیات مدیره راه نیافت.
در پایان همین جلسه مجمع مقرر شد، هیات مدیره جدید خانه سینما در جلسات بعدی اش یک فرد را به عنوان رئیس هیات مدیره و مدیرعامل انتخاب کنند. جلسه ای که تا به امروز برگزار نشده است.
تاخیر در انتخاب مدیرعامل خانه سینما موجب شده است، اسامی برخی از مدیران و سینماگران چون علیرضا رضاداد، ابوالحسن داودی و علیرضا شجاع نوری نیز به عنوان گزینه های مدیر عاملی خانه سینما مطرح شود.
ابوالحسن داودی تاکنون سه بار عضو هیأت مدیره خانه سینما بوده است که در دوره هفتم علاوه بر ریاست هیأت مدیره، مدیرعامل خانه سینما نیز بوده است و در دوره هشتم هم ریاست هیأت مدیره را بر عهده داشت.
آنچه می خوانید گفت‌وگوی تسنیم با ابوالحسن داودی است.
ابوالحسن داودی در پاسخ به سوالی مبنی بر اشکالاتی که در اساسنامه جدید خانه سینما وجود دارد؛ مشکلات صنوف سینمایی را فراتر از این موضوعات دانست و گفت: اساسنامه از زمانی که من در خانه سینما حضور داشتم چند بار بازنویسی شده است و آخرین نسخه‌ی آن نیز ابترترین نسخه است و عوارض زیادی دارد و طبعا این خیلی مشکل اساسی دارد. ولی مشکلات خانه سینما وجهی فراتر از این حرفها دارد و اشکال و ابهام در تعریف فراگیری خانه سینما بوجود آمده است.
وی ادامه داد: این فرق می کند با برخوردهای سیاسی که در طول این سالها شد و هر کسی این را همچون تکه پاره هایی به سمت خود کشید. بزرگترین عارضه ای که در خانه سینما از همان ابتدا وجود داشته است برخلاف همه سندیکاها و اصناف مشابه در دنیا به جای اینکه هرم صنفی آن از پایین شکل بگیرد از سر شکل گرفته است. این از سر شکل گرفتن در شرایط خودش شاید منطقی بوده باشد.ولی ساختار سندیکاها این است که گروه هایی که سلایق متفاوت دارند ولی منافع مشترک دارند، دور هم جمع می‌شوند و اینها خودشان پول می‌گذارند و حق عضویت در این صنف را دارند. این گروه‌ها اگر باز هم یک منافع مشترکی داشتند می آیند و در جایی مثلا یک خانه سینما گرد هم جمع می شوند.
داودی با اشاره به اینکه مشکلات ساختاری خانه سینما از گذشته وجود داشته است خاطرنشان کرد: ولی در خانه سینما این تعارض وجود داشت که اصلی ترین جریان کارفرمایی با جریان کارگزاری در کنار هم قرار گرفتند. در طول این دوره ها، خیلی سعی شد که اصلاح ساختاری انجام شود مثلا در دوره مرحوم سیف الله داد که من  سه دوره در هیات مدیره خانه سینما حضور داشتم. ولی هر زمان که میخواستیم وارد بحث شویم به ما می‌گفتند که صلاح نیست وارد این بحث شویم و باعث تشتت و آمیختگی می‌شود.
این کارگردان سینما افزود: ازطرف دیگر خانه سینما شبیه بادکنکی است که خیلی خوف انگیز است ولی واقعیتش این است که درونش خیلی چیزی ندارد که بتواند به اعضایش کمک کند. اما در شرایط جدید (با انتخابات جدید) که برای خانه سینما بوجود آمده است وضعیتی شکل گرفته است تا نسبت به وضعیت صنفی خانه سینما بازنگری شود. این گروه جدید که از طریق انتخابات توانستند در هیات مدیره خانه سینما جای بگیرند، بیشتر طرفدار این فکر هستند. این فکر که لایه های کارفرمایی و کارگزاری می بایست از هم جدا شوند. البته در این فکر هم به این معنی نیست که بین این دو به طور کامل شکاف ایجاد شود بلکه به شکل کنفدراسیونی یا شورای عالی در کنار هم قرار می‌گیرند و از طریق یک مدیریت مشترک اداره می‌شوند. در مسائل استراتژیک یکسان عمل می‌کنند ولی در مسائل حرفه ای و گروهی به صورت جزایر جداگانه کار می‌کنند.
نماینده کانون کارگردانان در انتخابات هیات مدیره خانه سینما با ابراز رضایت از نتیجه این انتخابات گفت: این انتخابات نشان داد، دوستانی که در موقعیت صنفی خانه سینما هستند معتقدند که جریان کارفرمایی و کارگزاری منافع یکسانی ندارند و به همان دلیل، جریان کارفرمایی را کنار گذاشتند. این از نظر من اتفاق مثبت و مبارکی است برای اینکه فرصتی پیش آمد تا در کمال آرامش و حفظ وحدت، سه گروه تولید، توزیع و نمایش، تبدیل به سه تا کلونی جداگانه شوند و برای خودشان تصمیم بگیرند ولی در مسائل استراتژیک کلان هم رای باشند.
داودی نقدهایش در مورد وضعیت کنونی خانه سینما را با نگاهی کلان تر بیان کرد و گفت: ساختار خانه سینما از ابتدا بر اساس یک سوسیالیسم بدوی بوده است؛ همه‌ی آدمها با اندازه یکسان وارد خانه سینما می‌شوند و این با تعریف جامعه امروز ما همخوانی ندارد. بین صنوف رای‌ها قدر یکسانی دارند مثلا مدرسین و منتقدان سینما که شاید ربطی به سه حوزه تولید، توزیع و نمایش نداشته باشند به اندازه صنف کارگردان‌ها حق رای دارند. متاسفانه هر وقتی که اینها را مطرح کردیم بلافاصله تبدیل شده به طرح یک اختلاف مثلا طبقاتی و این نگرانی را داشتند که شما دارید طبقات اجتماع را از هم جدا‌ می کنید.
این کارگردان سینما در آخر گفت: اینها بحث طبقات اجتماعی نیست بلکه بحث منافع یک گروه است. وقتی اعضای یک گروه تعریف کلانی از منافع خود نداشته باشند نمی توانند به نتیجه برسند. موقعیت الان خانه سینما مثل یک پنج دری بزرگی است که همه در کنار هم خوابیدند و ممکن است برای هم مشکل‌ساز شوند و لگدی به هم بزنند. اما چیزی که ساختار امروزی می طلبد این است که  اینها در یک آپارتمان ولی در واحدهای جداگانه جمع شوند. یعنی هم یک فضای خصوصی برای خودشان باشد و هم اینکه یک وحدت عمومی با یک تابلوی خانه سینما داشته باشند.