به نظر می رسد عدم برخورداری از یک گفتمان اجتماعی فراگیر که در نفوذ فکری و داشتن پایگاه مردمی نیز موثر می باشد باعث ميشود تا هواداران اعتدالگرایی تلاش کنند با ژست هاي مختلف در پايگاه هاي اجتماعي متفاوت نفوذ کند

حافظ نيوز/ حسين ميرمجيدي - يادداشت وارده- "رأي خود را به برادر گرامي جناب آقاي دکتر روحاني خواهم داد"  این جمله ی رییس جمهور اسبق کشورمان در نامه ای بود که به محمدرضا عارف نوشت، نامه ای که علاوه بر تاثيری که در پيروزي حسن روحاني در انتخابات داشت، براي رئیس جمهور اعتدالگرای دولت یازدهم دردسر ساز نيز شده است چرا که همین جمله باعث شد به بخشی از جامعه القا شود روحانی نماینده اصلاح طلبان است؛ در حالی که تا پیش از این دکتر حسن روحاني را نماينده ای از تفکر موسوم به توسعه اقتصادي می دانستند و سوابق و موضع گيري هاي ایشان بيشتر در چارچوب تفکر حزب کارگزاران جاي مي گيرد و حتي خود اصلاح طلبان نيز به  اين نکته اذعان دارند که روحاني نماينده تام تفکر آنان نبوده و نيست. اما پس از انتخابات سال 92 که منجر به پيروزي حسن روحاني شد،دولت يازدهم به علت اينکه پيروزي خود را تا حدودي مديون اصلاح طلبان مي دانست، مجبور شد تا هم به سهم خواهي اصلاح طلبان در برخی حوزه ها پاسخ دهد و هم ژست هاي اصلاح طلبانه بگيرد. هم اکنون به نظر می رسد دولت روحاني پايگاه اجتماعي ثابتی نداشته باشد؛ به این علت که راي او برگرفته از يک گفتمان نيست بلکه حاصل شرایطی است که در سالهای انتهایی دولت دهم بر قوه مجریه حاکم شد. می توان اینگونه تحلیل کرد که بخشی از آرایی که به اسم حسن روحانی در 24 خردادماه به صندوق های رای ریخته شد تا حد زیادی به دلیل فشار اقتصادی سالهای آخر دولت دهم و امید به تغییر اوضاع اقتصادی از یک سو و از سوی دیگر حمایت منسجم احزاب و گروه های سیاسی از طیف گسترده ای از اصلاح طلبان رادیکال گرفته تا برخی گروه هایی که پیشتر از این راست سنتی خوانده می شدند بوده است.
به نظر می رسد عدم برخورداری از یک گفتمان اجتماعی فراگیر که در نفوذ فکری و داشتن پایگاه مردمی نیز موثر می باشد باعث ميشود تا هواداران اعتدالگرایی تلاش کنند با ژست هاي مختلف در پايگاه هاي اجتماعي متفاوت نفوذ کنند، بنابراین می توان طیف وسیعی از حرکت های شبه مردمی با هدف نفوذ در اقشار متوسط جامعه تا ژست های روشنفکر مآبانه برای نفوذ در بین برخی دیگر از طبقات اجتماعی و نخبگان را مشاهده نمود که البته باید اذعان کرد علیرغم گذشت دو سال از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید اکثر این تلاش ها هم به نتیجه نرسیده است.
از جمله لباس هايي که حامیان دولت اعتدالگرا تلاش کرده است بر تن کند لباس انتقادپذیری ، احترام به نظر مخالف و آزادي بيان بوده است. اما با گذشت چند ماه از آغاز کار دولت و به ویژه با اوج گرفتن مذاکرات هسته ای، تنگي اين لباس بر قامت دولت نمايان شد. دکتر روحاني در سخنراني هاي متفاوت خود بعضا منتقدين را بي سواد، بي شناسنامه، بزدل و ترسو می خواند و حتی آنها را به جهنم حوالت می دهد! حضور در جمع های دانشجویی نیز توسط ریاست کحترم جمهور با اما و اگر هایی از جنس محدودیت و عدم حضور دانشجویان آزاد روبرو بوده است. 
در آخرین نمونه، می توان به سفر اخیر ریاست محترم جمهور و هیئت دولت به شیراز اشاره کرد؛ آنجا که وقتي چند دانشجو با پلاکارد هايي درخواست انتشار فکت شيت ايراني را داشتند مورد ضرب و شتم و برخورد های امنیتی قرار گرفتند. جالب آنکه دکتر روحانی در همین سفر در اجتماع مردم شیراز در حرم شاهچراغ به سخنرانی پرداخت و به بیتی از ابیات حضرت حافظ استناد کرده و آن را خواند"با دوستان مروت با دشمنان مدارا" حال سوال اینجاست که چرا نه مروت شامل حال برخی منتقدان می شود و نه مدارا! 
و اين رفتار با منتقدان بار ديگر نشان داد که این دولت در حوزه آزادی بیان با چالش های جدی مواجه است و برای اثبات اعتدالگرا بودن دولت یازدهم، کاروان تدبیر و امید باید تلاش بیشتری از خود بروز داده و در ساحت عمل چیزهای فراوانی را به اثبات رساند.
خلاصه کلام آنکه که می توان به دولت تدبیر و امید پیشنهاد داد به دنبال ایجاد پایگاه اجتماعی و طرفدارانی خاص خود باشد زیرا نقش آفرینی های ناقص و بعضا متناقض در ادامه می تواند پایگاه اجتماعی دولت را بیش از پیش تحت الشعاع قرار دهد.