از دولت محترم انتظار می رود ضمن خودداری از تعریف و تمجیدهای اغراق آمیز و غیرمستند از توافق لوزان که غیرواقعی بودن آن به وضوح قابل درک است، زمینه مناسبی برای شنیدن انتقاد منتقدان و ارزیابی آن فراهم آورد.

به گزارش حافظ به نقل از جهان، «حسین شریعتمداری» در سرمقاله شماره امروز «کیهان» نوشت:

۱- انتظار این بود- و هنوز هم هست- که مسئولان محترم در مقابل انتقادهای مستند کسانی که توافق لوزان را با منافع ملی کشورمان ناسازگار می دانند، پاسخ های روشن و مستندی ارائه کنند ولی تاکنون نه فقط این انتظار برآورده نشده است بلکه اعضای محترم تیم هسته ای در پاسخ منتقدان به کلی گویی اکتفاء کرده اند و در مواردی نیز برخی از وابستگان دولت- و نه اعضای تیم مذاکره کننده- در مصاحبه ها، نوشته ها و سخنرانی های پی در پی خود، منتقدان را به باد تهمت و افتراء گرفته و آنان را با دشمنان نظام همسو معرفی کرده اند! بی آن که کمترین توضیحی داده و یا دلیل و سندی بیاورند که کدامیک از انتقادات مطرح شده به توافق لوزان را نابه جا و غیرواقعی می دانند و در مقابل آن، چه پاسخ منطقی و قانع کننده ای دارند؟!

به عنوان مثال، کیهان طی چند گزارش که با شواهد و اسناد خالی از ابهامی همراه بود به نقد توافق لوزان پرداخته و مخصوصا در یادداشتی با عنوان «دستاوردها یا از دست داده ها» به متن اصلی توافق لوزان استناد کرده و نمونه ها و مواردی از ناهمخوانی آن با منافع ملی را برشمرده بود ولی پاسخ کیهان و سایر منتقدان همان بود که به آن اشاره شد و حال آن که دست اندرکاران برنامه هسته ای و یا افرادی به نمایندگی از دولت محترم می توانستند و شایسته و بایسته نیز همین بود که محورهای مورد انتقاد را با سعه صدر و ارائه دلایل محکم و مستند پاسخ دهند.

آیا می توان این انتظار را غیرمنطقی و بیرون از امکان تلقی کرد؟ به یقین، نه!... چرا که تمامی منتقدان- و یا اکثریت قریب به اتفاق آنان- و از جمله کیهان تیم مذاکره کننده کشورمان را فرزندان اسلام و انقلاب و مدافع منافع ملی دانسته و به آنان اعتماد دارند و البته حق دارند و به قول حضرت آقا جرم نیست که نسبت به خدعه و نیرنگ حریف و فریب احتمالی فرزندان انقلاب نگران باشند.

۲- و اما، دراین باره مروری بسیار گذرا بر نمونه ای از اظهارنظرهای غیرکارشناسانه و همراه با اهانت برخی از نزدیکان یا مدعیان نزدیکی به دولت محترم ضروری به نظر می رسد؛

دو شب پیش و پس از انتشار متن توافق لوزان آقای صادق خرازی که به عنوان کارشناس امور بین الملل و مسائل هسته ای و برای چندمین بار به برنامه گفت وگوی ویژه شبکه دو سیما دعوت شده بود، در پاسخ به پرسش های مجری برنامه پیرامون توافق لوزان اظهاراتی داشت که به مواردی از آن فقط به عنوان اندکی از بسیارها اشاره می کنیم؛

آقای صادق خرازی ادعا کرد «امروز، روز عزای اسرائیل و مخالفان داخلی توافق است»! و توضیح نداد مگر توافق لوزان چه ویژگی هایی دارد که توانسته است رژیم صهیونیستی را به عزا بنشاند؟! آیا توقف غنی سازی صنعتی، کاهش سانتریفیوژها از ۱۹ هزار دستگاه به ۵ هزار دستگاه، تعطیلی فعالیت هسته ای در تأسیسات عظیم فردو، تبدیل ۱۰ هزار کیلوگرم اورانیوم غنی شده ۵ درصدی به ۳۰۰ کیلوگرم، پذیرش ۲۵ ساله اجرای پروتکل الحاقی، مشروط شدن تعلیق- و نه لغو- تحریم ها به گزارش آژانس تحت فرمول PMD که دسترسی بازرسان آژانس به مراکز نظامی کشورمان را امکان پذیر می سازد، تن دادن به توافق دو مرحله ای و اعلام آن به عنوان «بیانیه مطبوعاتی»، محرومیت ۱۰ ساله از تحقیق و توسعه، منحصر شدن غنی سازی اورانیوم به سانتریفیوژهای نسل اول IR-۱ با ظرفیت ۱/۷ سو، آنهم در حالی که به سانتریفیوژهای پیشرفته از نوع IR-۸ با ظرفیت غنی سازی ۲۴ سو دست یافته ایم، دادن امتیازات نقد و قابل اندازه گیری در مقابل دریافت وعده های نسیه و چندپهلو و تفسیرپذیر که هم اکنون آمریکایی ها تفسیرهای متفاوت خود از آن را آغاز کرده اند و... می تواند مخالفت اسرائیل با توافق لوزان را در پی داشته باشد؟! مخصوصا در حالی که اوباما و سایر مقامات بلندپایه آمریکا بارها تأکید کرده اند پای هیچ توافقی که به زیان اسرائیل باشد را امضاء نخواهند کرد؟! از اظهارنظر رسانه ها و مقامات رژیم صهیونیستی می گذریم که این روزها با ذوق زدگی اعلام می کنند «توافق لوزان حداقل برای ۲۰ سال امنیت اسرائیل را تضمین می کند و گزینه نظامی هم نمی توانست مانند این توافق برای تل آویو دستاورد داشته باشد- هاآرتص» و دهها نمونه مشابه دیگر. جا داشت جناب صادق خرازی که به عنوان کارشناس هسته ای و امور بین الملل به برنامه ویژه شبکه ۲ دعوت شده بود، با توجه به موارد یاد شده به این سوال پاسخ می داد که آیا منتقدین داخلی توافق لوزان همراه اسرائیل عزا گرفته اند یا ایشان همصدا با رژیم صهیونیستی برای توافق یاد شده دست افشانی می کنند؟!

آقای خرازی در بخش دیگری از اظهارات خود می گوید «قبلا حتی اجازه داشتن یک سانتریفیوژ را به ایران نمی دادند، اما اکنون می توانیم بیش از ۵هزار دستگاه سانتریفیوژ داشته باشیم»! و این پرسش را بی پاسخ می گذارند که چرا ابتداء و انتهای این گزاره را حذف کرده اند؟! مثلا نمی فرمایند که مخالفت حریف با برخورداری ایران «حتی از یک سانتریفیوژ» در دوران اصلاحات و حاکمیت همفکران و هم حزبی های ایشان بر دولت بود که از ترس حمله نظامی آمریکا حاضر نبودند فعالیت های تعلیق شده هسته ای بعد از اجلاس سعدآباد را از سر بگیرند ولی فرزندان انقلاب و دانشمندان هسته ای کشورمان به باج خواهی دشمن تن ندادند و با تلاش و ایثار شبانه روزی خود ضمن از سرگیری فعالیت های تعلیق شده، تعداد سانتریفیوژها را به ۱۹ هزار دستگاه رساندند. آقای صادق خرازی با حذف این بخش از ماجرا، نتیجه گرفته اند که تیم هسته ای کشورمان توانسته است در توافق لوزان، عدم اجازه برخورداری از «حتی یک سانتریفیوژ » را به اجازه برخورداری از ۵هزار دستگاه برساند! و حال آن که باید می فرمودند، دولت محترم یازدهم ۱۹ هزار سانتریفیوژ را تحویل گرفته و در جریان توافق لوزان ۱۴ هزار دستگاه آن را از چرخه غنی سازی خارج کرده است. بدیهی است که در این حالت به جای افتخار به تبدیل یک به ۵ هزار، بایستی در مقابل تبدیل ۱۹ هزار به ۵ هزار پاسخ می دادند! آیا در ریاضیات جدید ۵هزار بزرگتر از ۱۹ هزار است؟!

آقای خرازی در همان برنامه تلویزیونی می گوید «۵+۱ فشار سنگینی را وارد کرد تا فردو تعطیل شود، اما با مقاومت جدی ایران نتوانستند موفق به این کار شوند»! و باز هم توضیح نمی دهند که در متن اصلی و منتشر شده توافق لوزان تاکید و تصریح شده است «ایران موافقت کرده است تا دستکم برای مدت ۱۵ سال در فردو تحقیقات و توسعه مرتبط با غنی سازی اورانیوم صورت نپذیرد» و این که «ایران برای مدت ۱۵ سال هیچ مواد شکافت پذیری در فردو نخواهد داشت» آیا باز هم آقای خرازی ادعا می کنند که حریف نتوانسته است فردو را به تعطیلی بکشاند؟! بله، قرار است تعداد ۱۰۰۰ دستگاه سانتریفیوژ در فردو باقی بماند اما اجازه غنی سازی اورانیوم را نداشته باشد! بنابراین معلوم نیست ایشان چگونه ادعا می کند که تأسیسات فردو تعطیل نشده است؟! ممکن است بگویند که مطابق متن توافق لوزان، ایران می تواند از تأسیسات فردو برای تحقیقات صلح آمیز دیگر غیر از غنی سازی اورانیوم استفاده کند! که باید گفت برای انجام اینگونه تحقیقات نیازی به تأسیسات عظیم و پرهزینه ای نظیر فردو نیست بلکه این تحقیقات در آزمایشگاه های معمولی درون شهری با هزینه ای بسیار پائین تر نیز امکان پذیر است.

سخنان مشابهی از این دست در اظهارات شماری دیگر از کسانی که به دفاع از توافق اخیر برخاسته اند دیده می شود و تعجب آور اینکه برخی از اتهامات یاد شده نظیر ناسزاگویی صادق خرازی به منتقدان و همسو دانستن آنان با رژیم صهیونیستی از شبکه ها و برنامه های پربیننده سیما مطرح می شود و متاسفانه کمترین اعتراض و انتقادی از سوی مجریان برنامه را نیز در پی ندارد و البته ادعاهای بی اساس آنان درباره توافق لوزان هم با پرسش های روشنگر مجریان که در اینگونه موارد ضروری و بلکه وظیفه آنان است، روبرو نشده است.

۳- و بالاخره از دولت محترم انتظار می رود ضمن خودداری از تعریف و تمجیدهای اغراق آمیز و غیرمستند از توافق لوزان که غیرواقعی بودن آن به وضوح قابل درک است، زمینه مناسبی برای شنیدن انتقاد منتقدان و ارزیابی آن فراهم آورد و انتقاد دلسوزانه را در چارچوب حمایت از منافع ملی ارزیابی کند، چه اشکالی دارد که اگر توافق لوزان با منافع ملی همخوان نباشد- که به یقین نیست- اکنون که هنوز وقت باقی است و همه فرصت ها از دست نرفته است، دولت و تیم مذاکره کننده در تصمیم خود تجدیدنظر کنند.