درست در همان روزهایی که از هر پنج تاکسی، چهار مورد به دنبال دربست بوده و برای مسافران عادی ترمز نمی کنند، قسمت این گونه رقم می خورد که مسافر تاکسی باشی که یک کتابخانه و مرکز مشاوره سیار است.

به گزارش "حافظ نیوز" به نقل از فارس، صبح یکی از روزهای پرتردد بهاری سوار تاکسی این راننده باانصاف شده و در نبود دو مسافر عقب به عنوان تنها مسافر صندلی پشت، به راحتی یل داده و منتظر رسیدن به مقصد هستم، دراین بین اما ناخواسته صحبت های راننده با مسافر صندلی جلو، توجه مرا به خود جلب می کند.
مرد مسافر صندلی جلو، میان سال و به نسبت شیک پوش است و موهای جوگندمی و لباس مرتب وی از رفاه نسبی مالی خبر می دهد، راننده تاکسی باانصاف اما از هر دری سخنی می گوید تا به مسافر ظاهراً خسته و افسرده از روزگار ثابت کند و بقبولاند که زندگی زیباست، برای مسافر نه چندان امیدوار صندلی جلو از روانشناسی موفقیت می گوید، از لزوم جدی نگرفتن مشکلات، گاهی حتی سرکی به فلسفه و ادبیات هم می کشد و از موسیقی و فیلم های خوب مثال می آورد، مسافر اما بهانه می گیرد که گوش و دندان و صد جای دیگرش دچار مشکل شده و دیگر هیچ چیز در دنیا برای او لذت بخش نیست.
راننده تاکسی از لذت بازی کردن با فرزند می گوید و ضرورت ورزش، حتی برای مسافر نسخه می پیچد که چند تا فیلم کمدی ببیند، در پارک قدم بزند و خلاصه این که به دنیا بخندد تا دنیا نیز به او لبخند بزند، مسافر صندلی جلو باحوصله گوش می دهد و در بین صحبت های راننده علامتی از رد و تائید از خود بروز نمی دهد، او که گویا در بحران میان سالی دچار یاس فلسفی شده، به هیچ صراطی مستقیم نیست و بنا ندارد از لاک دفاعی خود بیرون بیاید، راننده اهل دل تاکسی اما از امیدوار کردن وی به زندگی دست برنداشته، این بار از زیر صندلی خود یک نی کوچک بیرون آورده و شروع به نواختن می کند و برخلاف نی های دیگر که نفیری از سر هجران و جدایی سر می دهند، این نی نوایی شاد دارد.
وقتی مسافر دل چرکین از روزگار کمی لبخند می زند، راننده خوش برخورد فرصت را غنیمت شمارده و پس از خواندن شعر طنزی که از سروده های خود اوست، کتابی از میان انبوه کتاب های روی داشبورد برداشته و به مسافر پیشنهاد می دهد این کتاب را بخواند.
حالا دیگر آن قدر توجه من به این راننده خوش گفتار و رفتار وی جلب شده که نگاهی دقیق تر به درون تاکسی او انداخته و انبوه کتاب هایی را می بینم که بر روی داشبورد جلو و عقب گذاشته است.
در میان کتاب ها از رمان های داخلی و خارجی تا کتاب شعر، جامعه شناسی و روانشناسی و ... پیدا می شود و تعداد آن بسیار بیشتر از آن است که برای استفاده شخصی باشد.
از وی در مورد این کتاب ها سؤال می کنم و پاسخ می دهد که این کتاب ها را برای استفاده مردم گذاشته و اعتقاد دارد که اگر مردم بیشتر کتاب بخوانند با یکدیگر رفتار بهتری خواهند داشت و در نهایت همه از زندگی بیشتر لذت می برند.
خود را «سیروس مسافر» معرفی می کند و می گوید: «بیشتر در خط ملاصدرا و نمازی و زرهی مشغول بوده و با مردم به گونه ای رفتار می کند که مسافران تاکسی او پس از پیاده شدن حال بهتری پیدا کرده و این حال بهتر را به افراد بعدی که برمی خورند، انتقال دهند.»
ناخودآگاه معنای دعای هنگام تحویل سال در ذهنم طنین انداز می شود که «حول حالنا الی احسن الحال» و با خود می گویم، نکند این راننده خود «عمو نوروز» یا چیزی شبیه به آن باشد و ما را برای خداحافظی با «ننه سرما» به شهر رؤیاها می برد.
راننده خوش برخورد توضیح می دهد که پیش از این در کار محصولات فرهنگی و بازی های رایانه ای بوده و از سر ناچاری به شغل مسافرکشی روی آورده، اما اعتقاد دارد که در هر شغلی می توان به مردم عشق داد و عشق گرفت.
وی می گوید: این کتاب ها را برای مطالعه مردم گذاشته ام که در این سفر کوتاهی که شهروندان همراه ما هستند، مطلبی کوتاه بیاموزند و ما را نیز خوشحال کنند.
برایم می گوید که به هرحال هر کس مشکلاتی دارد و به نحوی با گرفتاری هایی درگیر است، اما نباید زندگی را سخت گرفت و هم رانندگان باید رعایت مسافران را کنند و هم مسافران باید به یاد آورند که راننده در حال انجام وظیفه و کسب روزی حلال است و حق نیست عصبیت خود را بر سر وی خالی کنند.
از وی می خواهم که مرا میهمان پند و اندرزی کند و به زیبایی توضیح می دهد که افراد برای کتاب نخواندن، وقت نداشتن یا هزینه بالا را بهانه می آورند، اما همه ما زمان های مرده و خرج های بیهوده فراوان داریم و گاه با مقدار کمی کاستن از هزینه های بیهوده، می توانیم از لذت کتاب خوانی بهره مند شویم.
کمی دورتر از مقصدی که باید پیاده می شدم، پیاده شده و به این می اندیشم که وقتی افراد خود ابتکار عمل را به دست گرفته و به فکر بهتر کردن محل زندگی خود می افتند، بسیار نتیجه بهتری دارد تا زمانی که طرح هایی از قبیل «تاکسی کتاب»، «کتاب گویا» و «کتاب رانه» و ... به صورت بخشنامه ای ابلاغ شده و چندان مورد اقبال واقع نمی شود، درست مانند این راننده خوش سلیقه که خود در مقام یک شهروند مسئول سعی کرده سهمی کوچک در بهتر کردن دور و اطراف خود داشته باشد که اگر همه ما این سهم کوچک برای بهتر کردن محله و شهرمان را ادا می کردیم، به طور قطع امروز جامعه ای سالم تر و زیباتر داشتیم، درست گفته اند که «به جای ناسزا گفتن به تاریکی، شمعی روشن کن».