ديد و بازديدهای ما ايرانی ها چند روز ديگر آغاز مي شود و شايد برود تا سال ديگر؛ اما شما فرزند و مادر، دست کم هفته ای يک بار، از صبح آماده مي شويد و بساط رفتن جور مي کنيد تا ديدار تازه کنيد و همديگر را ببينيد.

وشتار زیر که به نشان تبرک جویی از آستان امام هشتم، در هشت بند تنظیم شده است، دلنوشته هایی است که همزمان با آغاز ایام فاطمیه و در آستانه سال نو خورشیدی، به بررسی شباهت های حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و حضرت امام رضا علیه السلام پرداخته است.
نخست؛
از مشهد تا مدينه

پيامبر(که درود خدا بر او باد) دو نفر را پاره تن خود ناميد؛ يکی دخترش(مادرش) فاطمه زهرا و ديگری علی بن موسی الرضا (که درود خدا بر آن دو باد) يکی آنجا که فرمود: "فاطمة ُبَضعة ٌمني" و ديگری آنجا که پيش بينی فرمود: "ستُدفن بَضعة ٌمني بأرضِ خراسَان."

در زيارتنامه حضرت شمس الشموس هم که مشتمل بر صلوات بر همه چهارده معصوم است، تنها بر دو نفر "صلوات بی نهايت" مي فرستيم که نخستين آن، مادر امامان است و دوم، مدفون به سرزمين خراسان؛ آنجا که پس از ذکر نام شيرين اين دو بزرگوار، ميگوييم: "صلوةً لا يَقوَى على إحصاءِها غيركَ"

واين گونه است که شباهت های مادر و نواده اش بی شمار است؛ خودت ادامه اش را بگير و برو.. برو تا مشهد، برو تا مدينه و اصلاً برو تا بيت المعمور و از آنجا تا عرش.. فاطميّه رسيد و از فرش تا عرش، راهی است رفتنی؛ بيا تا برويم.
دوم؛
کوچه صدق و شهادت

در صلوات خاصه ات، تو را "صدّيق" و "شهيد" مي خوانيم و در زيارت مادرت فاطمه (که درود خدا بر او) هم عرض مي کنيم: "السلام عليکِ أيتها الصدّيقة الشهيدة..."
شما هر دو، تجلى صدق و شهادتيد.

عشق مادرفرزندی است ديگر! خوب از مادرتان ارث برده ايد "صدّيقيت" را و "شهادت مظلومانه" را آقاجان..

اما... شما را که مسموم کردند، به "کوچه" که آمديد اباصلت پرستارانه زير شانه هاي تان را گرفت و آرام تان کرد.. اما مادرتان وقتی پهلويش شکست و دامنش سوخت و پسرش شهيد شد، به "کوچه" که آمد، تازه اول مصيبت بود... رگبار تازيانه ها و غلاف شمشيرها و کعب ني ها بود که فرود می آمد و استخوان بازو بود که خرد مي شد.. و سيلی ها بود که نواخته مي شد...

راستی.. چند ساعت تا شهادت مادرتان مانده است...؟
سوم؛
دید و بازدید در وادی عشق

گاه، تو به زيارت مزار پنهان مادر مي روی و گاه مادر، به زيارتت در غربت می آيد..

اما نيک مي دانم که شما پسر و مادر، کی و کجا ديدار تازه مي کنيد..

ديد و بازديدهای ما ايرانی ها چند روز ديگر آغاز مي شود و شايد برود تا سال ديگر؛
اما شما فرزند و مادر، دست کم هفته ای يک بار، از صبح آماده مي شويد و بساط رفتن جور مي کنيد تا ديدار تازه کنيد و همديگر را ببينيد.. البته نه با شادی و لبخند.. که با اشک و آه.. با ناله و ضجّه.. با شُهقه و فرياد و گريبان دريدن..
کجا..!؟ در سناباد طوس..؟ نه...؛ کنار آرامگاه پنهان مادر...؟ نه..؛ در وادی عشق...؟
آری.. شب های جمعه، جمع تان جمع است.. زيارت کربلا باز داغ دل تان را تازه کرد آقاجان..
ما اين شب ها برای حضرت مادر مي گرييم و مادر، بر فرزند بی سر..

و اينچنين است که زيارت هفتگی شب جمعه شما و مادرتان، شباهت ديگری بر شباهت های بي شمارتان می افزايد.
چهارم؛
غربت

حضرت أم أبيها، أم الأئمه.. مادر همه معصومان عالم است اما غربتش همه سويه است و فراگير.. قدرش هم، چون قبرش مجهول است و زمان و مکان دفنش نيز..

او، همه، سرّ است و سر مستور به سرّ؛ سرّي که کليد آن هم سرّ است..

و چنين است که مي گوييم: "اللهم صلّ علی فاطمة و أبيها و بعلها و بنيها والسرّ المستودع فيها بعدد ما أحاط به علمُك" و ما هنوز نفهميديم که "بنين" در این صلوات، اسم جمعی است که همه فرزندان حضرت کوثر در حوضش مستغرقند..
پنجم؛
نورالنور

مادرت، نوری است که با آموزش دعای نور به سلمان پارسی، همه داغداران تب دار عصرش را شفا داد.. بسم الله النور.. بسم الله نورالنور.. بسم الله نورٌ علی نور..

مادرت، نوری است که چون امشبی در تاريکی شب دفن شد..

مادرت نوری است که روزی دو بار، امير مؤمنان علی (که درود خدا بر او) با همه عظمتش، از روشنايی او بهره مند مي شد..

مادرت نوری است که پيش از تولدش، از شدت نورانيت، "زهراء" نام گرفت..

و باز، اينچنين است که تو ميراث دار مادری هستی که نورالأنوار است و تو به پيروی از او شمس الشموسی.. و تو چه مي دانی که رابطه شمس و نور، چيست؟ نوری که خورشيد، در ژرفای آن غرق است.. نوری که "حجّة الله على الحجج" است..
ششم؛
يابن فاطمة

به رسم ادب، به آستان بوسی، پايين پايت مي نشينيم.. آنجا که جوادالائمه (که درود خدا بر او باد) پس اسراء از مدينةالنبی به طوس، نشست و رسم محبت و ادب به جا آورد..

آستان بوس پايين پايت که مي شويم، ياد مثل امشبی مي افتيم که حسين (که درود خدا بر او)، چشم بر کف پای مادر نهاد .. او که قتيل العبرات است و سلطان اشک.. خود با سرشکش، خاک پای مادر را توتيای چشمانش مي کرد.. ما که کاره ای نيستيم با آستان پنهان حضرت مادر، چه کنيم..؟
هفتم؛
معجزه در آرامگاه

شما و مادرتان زهرا (که درود خدا بر او باد) هر دو به يک ويژگی ممتازيد.. ويژگيی که برای معصوم ديگری جز شما و صاحب سينه شکسته، نقل نشده است..

باری.. هنگام خاکسپاری شکوهمند شما، قبر را که کندند آبی روشن و گوارا از ديواره آن بيرون آمد و ماهيانی خارج شدند که در آن آب، شنا کردند.. هرچند در شگفتم که چگونه، اقيانوسی را توان در چشمه ساری دفن کرد..

آه... آه... آه... اما... امان از دل گداخته و جگر سوخته پدرتان عليّ بن أبي طالب...

هنگام دفن حضرت مادر هم بسان هنگام دفن شما، چيزی از ديواره های قبر بيرون آمد،؛ نه از جنس ماهی و آب؛... بلکه از سوی رسول ربّ الارباب..

علی(که درود بر او) دو دستی را ديد که چند ماهی پيش، او را بالا برد تا همه عهدشکنان غدير خم ببينندش.. آری... اکنون همان دو دست، از ديواره قبر، بسوی مظلوم امت دراز شد تا امانتش را پس بگيرد.. امانتی که شکسته و خونين و مجروح و کبود، شده بود..

و هنوز اين راز ناگشوده مانده که آبی که کاوين مادرت بود چگونه در قبر تو جوشيد؟ و ماهی مرده ای که زنده شد و از دست غلام "موسای پيامبر" ليز خورد و در آب نيل، گم شد چگونه در مدفن پسر "موسای امام" پيدا شد..؟


هشتم؛
يا وارث َمُحمدٍ رسول ِالله

شما شبيه مادرتان زهرائيد.. "غاصبان خلافت" آن روز در مدينه، ميراث پدرش را که باغی بود فدک نام، خوردند و "غاصبان حکومت" در زمانه شما، حق حکومت شما بر مردم را غصب کردند.. 

مادرتان، کظم غيظ کرد و با اشاره مولا علي، سکوت.. و لب به نفرين نگشود... و شما نيز چونان مادر، حق مغصوب خلافت را وانهاديد و ولايت عهدي شيطانی انسان نما را که دون شأن اجلّ تان بود گردن گرفتيد..

الحق که "مظلوميت"، ارث خانوادگی شماست که يقيناً تنها ارثی است که از اهل بيت (که درود خدا بر آنان) به موعود منتقم نخواهد رسيد.

لعنت خدا و فرشتگان و خلق خدا بر غاصبان منصب خلافت و بر مأمون بن هارون.
منبع : مشرق