وزیر خارجه مادام العمر رژیم آل سعود در تازه ترین اظهارات خود، جمهوری اسلامی ایران را حامی تروریسم و اشغال کنندۀ بخشی از سرزمین های عربی نامید.

به گزارش "حافظ نیوز" به نقل از العالم، سعود الفیصل که بیش از 41 سال وزیر خارجه آل سعود بوده، روز گذشته در نشست خبری مشترک با همتای آمریکایی خود، مدعی شد که عربستان سعودی با ایران به عنوان یک کشور همسایه دشمنی ندارد؛ اما ایران مشوّق تروریسم است و سرزمین های عربی را اشغال کرده است و امیدواریم پیش از آن که اوضاع دگرگون شود، ایران به حرف عقلا گوش فرا دهد و دخالت های خود را متوقف کند (!)
شاهزادۀ سعودی گویی نمی خواهد به یاد آورد که جمهوری اسلامی برای جلوگیری از گسترش حملات تروریست های مورد حمایت عربستان، به ناچار به کمک نیروهای ارتش عراق شتافته و در این راه متحمل هزینه های سنگین شده است.
سعود الفیصل که به نظر می رسد بر اثر کهولت سن به فراموشی عمیق دچار شده، در ادامه سخنان خود مدعی شد: وقایع شمال عراق نشان می دهد که جنگ و صلح در عراق، به دست ایران است و ایران موجب بروز طایفه گرایی شده و پیش از حضور ایران، اختلافات طایفه ای در عراق وجود نداشت(!)
شاهزادۀ پیر سعودی در حالی این ادعاها را مطرح می کند که گویی فراموش کرده اجدادش، پس از ائتلاف با محمد بن عبدالوهاب و گسترش سیطره خود بر سرزمین حرمین شریفین، چندین بار به عتبات مقدس عراق حمله بردند و قتل عام شیعیان را به فجیع ترین شکل در کربلای معلی و نجف اشرف مرتکب شدند.
برای یادآوری به شاهزاده گستاخ سعودی، بخشی از تاریخ حملات حکام وهابی آل سعود را ذکر می کنیم.
صلاح الدین مختار، از نویسندگان وهابى در باره حمله وهابیان به کربلای معلی چنین ‏مى‏نویسد: «در سال ‏1216، امیر سعود (پسر عبدالعزیز) در رأس سپاهى ازمردم نجد و عشایر جنوب و حجاز و تهامه و نواحى دیگر به قصدعراق حرکت نمود و در ماه ذیقعده به شهر کربلا رسید و آن را محاصره کرد، سپاه مذکور باروى شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند، بیشتر مردم را در کوچه و بازار و منازل به قتل ‏رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج‏شدند و در آبى به نام ابیض گرد آمدند، خمس اموال را خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سواره دو سهم‏ قسمت کرد».
در نقل دیگری از این حمله آمده است: «در سال ‏1216 در ماه ذیقعده، سعود با سپاهى مرکب از جمیع‏شهرنشینان و بادیه‏نشینان نجد و جنوب و حجاز و تهامه و نقاط دیگر به قصد حمله به سرزمین کربلاى حسینى(ع) حرکت کرد و دربیرون شهر فرود آمد. سپاه مزبور دیوار شهر را خراب کردند و به‏زور وارد شهر شدند، بیشتر مردم را در بازارها و خانه‏ها به قتل‏رسانیدند و گنبد روى قبر مطهر را ویران ساختند و صندوق روى قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده شده بود، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا ونقره و قرآنهاى نفیس و غیر آنها هرچه یافتند، غارت کردند، نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالى که قریب به دو هزار تن ‏از اهل کربلا را کشته بودند.
سعود بن عبدالعزیز، چند سال پس از آن که اهالی کربلا را قتل عام کرد و به جنایات بى‏سابقه‏اى مرتکب شد، متوجه نجف اشرف گردید. ابن بشر مورخ نجدى در تاریخ نجد درباره حمله وهابیها به نجف مى‏نویسد: در سال ۱۲۲۰ سعود با سپاهى انبوه از نجد و نواحى آن به بیرون مشهد معروف در عراق (نجف) فرود آمد و سپاهیان را در اطراف شهر پراکنده ساخت و دستور داد باروى شهر را خراب کنند، چون یاران او به شهر نزدیک شدند، به خندقى عریض و عمیق برخورد کردند و هرچه خواستند نتوانستند از آن عبور کنند و در جنگى که میان دو طرف رخ داد، در اثر تیراندازى از بارو و برجهاى شهر جمعى از سپاهیان کشته شدند و به ناچار از شهر عقب نشستند و به غارت نواحى اطراف پرداختند...