اینکه این دولت تا چه میزان بر عمل به این
شعارها پایبند است مهم نیست، همین که شعارش سرداده شود و از سویی دانشجویان
احساس کنند خطری کشور را تهدید می کند خود کافیست!

حافظ نیوز/ مصطفی مشفقیان - سرویس اجتماعی - نقش دانشجو در جامعه ای که می خواهد رو به تعالی و کمال حرکت کند و میلی برای ایستایی و سکون ندارد چیست؟ اگر جامعه دچار ایستایی و حتی ارتجاع شد آیا می توان انگشت اتهام را پیش از هر کسی و هر چیز به سوی دانشجو نشانه گرفت؟ دانشجو قوه محرکه جامعه است. در بین اقشاری که هر کدام به نحوی به روزمرگی و ایستایی مبتلا هستند تنها دانشجوست که می تواند آگاه باشد و آگاه کننده، تنها دانشجوست که می تواند بیدار باشد و بیدار کننده توده هایی که به روزمرگی دچارند و غافل از ریشه های اصلی تحولات و معضلات تنها به اثرات آنها توجه می کنند.
بررسی میدانی سخنان رهبر معظم انقلاب از ابتدای آغاز زعامت ایشان بر امت اسلامی تا به امروز نشان می دهد که رهبر انقلاب همواره مهمترین مطالبات خود را در جمع دانشجویان و جوانان مطرح کرده اند؛ چراکه هیچ جمعی را مانند جمع دانشجو و جوان محرم ندیده اند و تشریح اهداف و سیاست های نظام بیش از آن که در جمع سیاستمداران مطرح شده باشد در جمع دانشجویان و جوانان مطرح شده است.
حال باید پرسید که آنقدر که ولی امر مسلمین روی دانشجویان و حرکت فعال و اثرگذار آنها در جامعه حساب باز می کنند، خود این گروه و طبقه مهم جامعه روی خود حساب باز کرده اند؟ چه میزان به توانمندی و اثرگذاری خود واقفند؟ و چه اندازه از این توامندی و اثرگذاری در جهت رفع معضلات و تعریف افق های جدید پیش روی انقلاب اسلامی بهره برده اند؟
بررسی تاریخ و تحولات جنبش های دانشجویی طی سی و چهار سال گذشته و حتی پیش از آن، نشان می دهد این جنبش فراز و فرودهای بسیار زیادی داشته است. گاهی آن چنان فعال و اثرگذار بوده که حتی انقلاب دوم به پا کرده و به انقلاب اسلامی سمت و سوی جهانی بخشیده و گاهی چنان راکد و بی اثر که از کنار رویدادهای بسیار مهم و تحولات اساسی جامعه به سادگی و بی هزینه عبور کرده است.
اما این روزها برای جنبش دانشجویی روزهای مهمی محسوب می شود. روزهایی که با روی کار آمدن دولتی که شعار آزادی بیان و تدبیر و امید را بیش از پیش سر می دهد و بر حقوق مسلم دانشجویان تاکید خاصی می ورزد همراه شده است. اینکه این دولت تا چه میزان بر عمل به این شعارها پایبند است مهم نیست، همین که شعارش سرداده شود و از سویی دانشجویان احساس کنند خطری کشور را تهدید می کند خود کافیست! بررسی تحولات و تحرکات حاکم بر جو جنبش های دانشجویی در حال حاضر بیانگر این است که میل به «بیدار بودن و بیدار کردن» و همچنین «مطالبه حداکثری از مسئولان» رو به گسترش است. امری که اساس آن بسیار مبارک است و می توان از پتانسیل نهفته در آن برای برداشتن گام های بلند رو به تعالی و پیشرفت بهره گرفت. اما عدم آسیب شناسی وضع موجود سبب شده است که از این ظرفیت عظیم آن چنان که باید در مسیر نیل به اهداف استفاده نشود.
متاسفانه گاهی اوقات دانشجو و فکر و انرژی سرشارش تبدیل به نردبان گروه های سیاسی برای تبدیل شدن به کانون های قدرت می شوند. گاهی فعالیت و فکر او در خدمت باندهای قدرت قرار می گیرد تا آنها روز به روز فربه تر شوند و گلوگاه های مهم اقتصادی و اجتماعی را به قبضه خود درآرند بی آنکه خود دانشجو از نقشش در این زمینه خبر داشته باشد! گاهی باندهای سیاسی برای تسویه حساب و انتقام گرفتن از یکدیگر پای دانشجو را به معرکه مجادلات خود باز می کنند و گاهی حتی در تشخیص خودی و غیر خودی نیز دچار اشتباه می شود.
گاهی آن چنان به درس مشغول می شود که از رسالت مهم دانشجویی خود غافل می شود ‌و گاهی چنان درگیر فعالیت های دانشجویی است که جهاد علمی، این مهمترین مطالبه نظام اسلامی از دانشجو و دانشگاه در حال حاضر را فراموش می کند. گاهی مسائل فرعی برای او چنان اهمیت پیدا می کنند که از مسائل اصلی انقلاب و نهضت اسلامی غافل می شود و گاهی مطالبه گری او با گرفتن پست هایی چون مشاور جوان فلان مسئول به سردی میگراید.
با این همه دانشجو هنوز هم بیدار است و از سیاست زدگی و غفلت از رسالت های خود بیزار! هنوز هم دانشجو می داند که تنها قشر بیدار کننده جامعه اوست و هنوز هم می داند که دانشجو موذن جامعه است، و اگر دانشجو خواب بماند نماز امت قضا می شود...

بعد از تحریر: مقصود از موذن جامعه در این نوشتار، هم محصلان دانشگاهی است و هم محصلان حوزوی؛ در واقع اگر رسالت طلاب در اجتماع بیش از دانشجویان نباشد کم از آنان نیست.