ایران در منطقه خط قرمز مهم و آشکاری دارد که
می توان به طور خلاصه، از آن با عنوان «حفظ محور مقاومت» نام برد. امری که
قطعا در آینده نزدیک سبب خواهد شد حضور غیر مستقیم ایران در حمایت از دولت
های بغداد و دمشق بیش از گذشته تقویت و آشکار گردد

حافظ نیوز/ سجاد زارع - سرویس بین الملل - طی چند روز گذشته پارلمان ترکیه طرح پیشنهادی دولت این کشور برای مداخله نظامی در خاک سوریه و عراق به بهانه مبارزه با گروهک داعش را تصویب کرد. گرچه در مصوبه پارلمان ترکیه، تنها اعلان جنگ به دولت سوریه عنوان شده و از دولت عراق به عنوان طرف درگیر نامی برده نشده، اما صدور مجوز جنگ با گروه داعش که در خاک عراق حضور دارد، عملا امکان و مجوز ورود و حضور ارتش ترکیه در خاک عراق را فراهم می آورد. این مجوز از سوی پارلمان در حالی صادر شده است که حزب عدالت و توسعه که زمانی نماد حاکمیت اسلام گرایان در ترکیه بوده است، اکثریت پارلمان و دولت این کشور را تشکیل می دهند. اکثریتی که این روزها نمی توان آنها را نماد اسلام گرایان و در تقابل با نظام لائیک دانست بلکه باید آنها را نمایندگان تحقق رویای امپراطوری عثمانی دانست، امری که رجب طیب اردوغان نخست وزیر دیروز و رئیس جمهور امروز ترکیه علنا آن را بر زبان می راند و از تلاش برای برپایی آن سخن می گوید.با این رویکرد، چرائی صدور مجوز پارلمان ترکیه به دولت این کشور برای حمله و لشکرکشی به سوریه و عراق قابل فهم است. گرچه پیش از این نیز، ترکیه با حمایت از معارضان سوری و همچنین نقض حاکمیت دولت عراق، علنا تمایل خود به جنگ با دو همسایه خود را به اثبات رسانده است اما اعلان جنگ مستقیم به دمشق و غیر مستقیم به بغداد حاکی از تشدید درگیری ها و افزایش فشارها بر دو همسایه جنوبی و غربی این کشور طی روزهای آتی است. پیامدهای «دخالت نظامی ترکیه» در «سوریه و عراق» چیست؟نخستین پیامد دخالت نظامی ترکیه در سوریه و عراق را می توان در کشیده شدن جنگ به مرزهای این کشور و حتی درون آن دانست. ارتش دو کشور عراق و سوریه، به دلیل مواجهه طولانی مدت و فرسایشی با گروه های تروریسیتی معارض نظیر داعش و النصره از وضعیت مطلوب و انسجام درونی و همچنین نیروی انسانی کارامد برخوردار نیستند و شاید همین عدم آمادگی، دولت آنکارا را به تحمیل اراده نظامی و سیاسی خود به این دو کشور ترغیب کرده است اما مسئله مهم آنجاست که با ورود علنی ترکیه به عرصه جنگ، شرایط رویارویی دو دولت بغداد و دمشق نیز متفاوت تر از گذشته خواهد شد.قطعا ترکیه خواهان جنگی در آنسوی مرزهای خود و در خاک عراق و سوریه است اما تجربه جنگ های طولانی مدت و فرسایشی دول بغداد و دمشق با گروه هایی که نه به شیوه جنگهای کلاسیک، بلکه چریکی مبارزه می کنند به آنها آموخته است که عرصه جنگ را به زمین حریف بکشانند لذا حمله متقابل سوریه و عراق به مرزهای ترکیه نیز دور از انتظار نخواهد بود.نکته مهم دیگری که باید به آن اشاره شود، عکس العمل اپوزسیون و گروه های معارض ترک و کرد به این مسئله است. اپوزیسیون ترکیه این طرح را برآیند تفاهم‌نامه‌های میان آنکارا و واشنگتن می داند که چندی پیش اردوغان آن را به آمریکا تحویل داده بود. پیش از این نیز حزب «خلق جمهوری»، بزرگ‌ترین حزب معارض و همچنین «خلق دموکرات» اعلام کرده‌ بود که به این دلیل که این طرح «خیلی وسیع» و «مبهم» است، به آن رأی مثبت نخواهند داد. در همین حال سی‌ان‌ان نیز گزارش داد، جمعیت‌های مدنی و صنفی در ترکیه در اعتراض به تصویب طرح مداخله نظامی در سوریه توسط پارلمان این کشور تظاهرات گسترده‌ای را برگزار کردند. به گزارش این پایگاه خبری، جمعیت‌های مدنی و صنفی ترکیه در منطقه «بای اوغلو» واقع در استانبول و همچنین در شهر آنتالیا در اعتراض به طرح مذکور تظاهراتی را به راه انداختند.بنابراین، بر خلاف تصور اردوغان افکار عمومی ترکیه با این لشکرکشی همراهی نخواهند کرد و هزینه های این جنگ تا حد غیر قابل تصوری برای دولت ترکیه افزایش خواهد یافت. «نقش ایران» در این جنگ چه خواهد بود؟بررسی نقش ایران در این جنگ نیز مسئله بسیار مهمی است که نمی توان تاثیر آن را بر معادلات منطقه ای نادیده گرفت. مسلما اگر حمایت های ایران نبود، هم اکنون دولت بشار اسد در سوریه جای خود را به گروه هایی چون داعش، النصره و یا ارتش آزاد داده بود. نقش ایران در حمایت از دولت عراق در تقابل با داعش و جلوگیری از سقوط شهرهای این کشور همچون آمرلی نیز غیر قابل انکار است. ایران در منطقه خط قرمز مهم و آشکاری دارد که می توان به طور خلاصه، از آن با عنوان «حفظ محور مقاومت» نام برد. امری که قطعا در آینده نزدیک سبب خواهد شد حضور غیر مستقیم ایران در حمایت از دولت های بغداد و دمشق بیش از گذشته تقویت و آشکار گردد.مسئله مهمی که می تواند سرنوشت رویارویی غیر مستقیم ایران و ترکیه را در موضوع عراق و سوریه رقم بزند، نقش مردم این دو کشور و همراهی آنها با یکی از طرفین درگیر است. ایران خواهان حفظ استقلال و تمامیت ارضی و تداوم بقای نظام های سیاسی حاکم بر این دو کشور است و ترکیه خواهان برپائی یک امپراطوری بزرگ به مرکزیت آنکارا می باشد. مسلما مردم عراق و یا سوریه، قیمومیت ترکیه و استیلای سیاسی و یا نظامی این کشور بر خود را نخواهند پذیرفت و در صورت عبور و پیشروی زمینی ارتش این کشور از مرزهای قانونی، تشکیل گروه های مقاومت شبه نظامی دور از انتظار نخواهد بود.