فرهنگ عمومی و اسلامی گزاره ای است که تحقق
آن، نیازمند یک عزم ملی و همگانیست، عزمی که در آن نهادهای دولتی و غیر
دولتی و همچنین آحاد مردم، همگی باید فعالانه و مسئولانه دخیل باشند.

حافظ نیوز/ امین رشیدی - سرویس فرهنگی - بدون شک احیای فرهنگ عفاف و حجاب زن ایرانی، یکی از مهمترین دستاوردهای انقلاب اسلامی برای زنان و بلکه مردان جامعه ایران بوده است. دستاوردی که نه برای حفاظت و جلوگیری صرف از نگاه و نظر مردان نسبت به زنان، بلکه با هدف حفظ و تکریم جایگاه و شخصیت زن مسلمان وضع شده است و از نگریستن ابزاری به زن جلوگیری می کند، همچنین فضای جامعه را از تحریک های بی مورد دور کرده و نقش بسزایی در جهت تحکیم بنیان خانواده دارد.
در حالی که غاطبه زنان کشور ما تمایل به حفظ موازین شرعی و رعایت شئونات عرفی در جامعه دارند، نگاهی به وضعیت عفاف و حجاب در جامعه اسلامی ما نشان می دهد در این عرصه عقب ماندگی های بسیاری وجود دارد و شکل پوشش بانوان در برخی از خیابان های کلانشهرها از جمله تهران و شیراز غیر مطلوب است. در واکاوی چرایی این معضل دلایل بسیاری وجود دارد.
نخستین علت این معضل را باید در نهاد خانواده جستجو کرد، نهادی که همچون گذشته در انتقال آموزه های دینی به فرزندان موفق عمل نمی کند و نمی تواند مفاهیمی چون عفت و لزوم پوشش را در نسل جوان نهادینه کند؛ بنابراین نخستین انگشت اتهام را باید به سوی نهاد خانواده هایی نشانه گرفت که از فرهنگ ایرانی و اسلامی فاصله گرفته اند و نسبت به تربیت دینی فرزندان خود دچار اهمال و غفلت شده اند.
دومین علت را باید تهاجم فرهنگی نرم دشمن دانست. دشمنی که از جنگ سخت با ایران اسلامی نا امید شده و روی به تهاجم فرهنگی آورده است و تجربه تاریخی نیز نشان داده بمباران سرزمینهای اسلامی با دامن های کوتاه و البسه غیر اخلاقی در به زانو درآوردن مسلمین موثرتر است تا امتحان کردن عرصه جنگ سخت؛ تعجب برانگیز نیست که دولت هایی چون انگلیس و آمریکا میلیاردها دلار هزینه صرف می کنند تا شبکه های ماهواره ای و اینترنتی فارسی زبانی ایجاد کنند تا از این طریق، بی بند و باری و روابط آزاد میان زن و مرد را تبلیغ نمایند و بی عفتی و عدم رعایت شئونات عرفی و اسلامی را روشنفکری بنامند. بنابراین، اگر وظیفه دشمن را دشمنی بدانیم، باید این سوال مطرح شود که آیا نظام جمهوری اسلامی ایران با همه شانیت و ظرفیتش در برابر این تهاجم ایستاده است؟ آیا رسانه ملی، سازمان تبلیغات اسلامی، حوزه های علمیه و دانشگاه ها و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دیگر نهادهای فرهنگی در این زمینه نقش خود را به درستی ایفا کرده اند؟ حال اگر مسئولینی پیدا شوند که اصلا ماهواره و برنامه های آن را معضل ندانند، چه باید کرد؟ آیا پاک کردن صورت مساله، آن را حل خواهد کرد؟! برای درک این مساله، امروز جامعه ما نیازمند مسئولانی در عرصه فرهنگ می باشد که دغدغه مند باشند و نگران وضعیت فرهنگ عمومی و نه دل آرام و بعضا بی خیال!!
سومین علت معضل بدحجابی را باید در بازار پوشاک و البسه دانست. شاید تعجب برانگیز باشد که زنان جامعه ما، امروزه برای خرید یک پوشش مناسب نظیر مانتو که مطابق سلیقه، توان مالی و عرف اسلامی باشد دچار مشکل جدی شده اند و پوشش مناسب خود را به سختی میابند! در سوی دیگر، مقایسه قیمت و تنوع پوشاک مناسب عرف و شئونات اسلامی در سطح بازار با اقلامی نظیر مانتوهای وارداتی غربی و مخالف با عرف و شرع اسلامی، بیانگر این موضوع است که دشمن در این عرصه نیز به صورت جدی برنامه ریزی کرده و وارد فاز عملیاتی شده است. اتفاقی که سبب شده بازاری غیر رقابتی و غیر منصفانه میان پوشاک اسلامی و پوشاک غیر شرعی و بر خلاف عرف عمومی به وجود آید.
هم اکنون تهیه یک عدد «چادر» به عنوان حجاب برتر و یا یک مانتوی اسلامی برای بانوان ایرانی هزینه های زیادی در بر دارد. هزینه هایی که هنگامی که در مقایسه با مانتوهای «فشن» و غیر اسلامی قرار می گیرد اهمیت خود را نمایان می سازد. در حالی که تهیه یک چادر به تنهایی به طور میانگین، در حدود 80 هزار تومان هزینه در بر دارد و با احتساب قیمت یک مانتوی مناسب، مجموعا یک بانوی ایرانی باید بالغ بر 150 هزار تومان بپردازد، تهیه یک مانتوی مد روز به همراه یک شلوار ساپورت وارداتی از کشورهایی نظیر ترکیه و چین، در حدود 50 هزار تومان هزینه دارد! یعنی پوشاک غیر اسلامی و مخالف با عرف ایرانیان، به لحاظ قیمت در حدود 30 درصد حجاب مناسب است! این در حالی است که خود چادر نیز به عنوان حجاب برتر، غالبا از کشورهایی چون چین وارد می شود و چادرهای ارزان قیمت (در حدود 50 هزار تومان) به دلیل کیفیت پایین، تنها از روی ناچاری و عدم تمکن مالی مورد استقبال قرار می گیرند!
بنابراین، یکی از مهمترین دلایل این معضل را باید عدم ورود و سرمایه گذاری بخش خصوصی و یا دولتی در زمینه پوشاک و مد اسلامی دانست چرا که از تولید کنندگان البسه منطبق با معیارها و عرف اسلامی جامعه، در حال حاضر حمایت چندانی صورت نمی گیرد!
چهارمین دلیل معضل بدپوششی را نیز باید در جو ناسالم و غیر فرهنگی برخی مکان های عمومی جستجو کرد. فرض کنید شخصی به تازگی از محیط دبیرستان، وارد دانشگاه شده است و خواسته و یا ناخواسته، تحت تاثیر جو غالب این محیط جدید قرار گرفته است. اگر در این محیط، «با حجاب بودن» یک ارزش نباشد و به دختران چادری با دیدی منفی نگریسته شود، قطعا بسیاری از دانشجویانی که جدیدا به این فضا ملحق می شوند تحت تاثیر محیط، تمایل چندانی به حفظ حجاب برتر نخواهند داشت چرا که نمی خواهند نگاه های سنگین جو غالب را به سوی خود جلب کنند. عکس این موضوع نیز صادق است، بدین معنا که اگر جو غالب بدپوششی را ناهنجار بداند، اشخاص جدیدالورود قطعا تمایلی برای بدپوششی نخواهند داشت. این فضا مختص به دانشگاه نیست، محیط های دیگر نظیر مدارس، جمع های خانوادگی و فامیلی و حتی جمع های دوستانه نیز همین تاثیر را کم و بیش خواهند داشت.
جمع بندی - با بررسی موارد فوق، درخواهیم یافت برای اصلاح وضعیت فرهنگ حجاب و عفاف در جامعه، نباید انگشت اتهام را تنها به سوی یک ارگان و یا سازمان نشانه گرفت و نباید توقع داشت بار فرهنگ عمومی را تنها یک جمع محدود بر دوش کشد. فرهنگ عمومی و اسلامی گزاره ای است که تحقق آن، نیازمند یک عزم ملی و همگانیست، عزمی که در آن نهادهای دولتی و غیر دولتی و همچنین آحاد مردم، همگی باید فعالانه و مسئولانه دخیل باشند. مسلما مجموعه متنوعی از مولفه ها بر امر عفاف و حجاب تاثیرگذار خواهد بود، از جدی گرفتن تربیت دینی توسط نهاد خانواده، تا پیاده سازی برنامه های مهار و محدود سازی رسانه های ضد فرهنگی و اخلاقی اعم از ماهواره ای و اینترنتی، عزم جدی برای تولید پوشاک مطابق عرف و موازین اسلامی منطبق بر سلایق مختلف و قیمت مناسب و نهایتا اصلاح جو غالب محیط های عمومی جامعه که برای تحقق این مهم، امر به معروف و نهی از منکر نقشی کلیدی خواهد داشت. همانگونه که دشمن برای رساندن جامعه اسلامی ما به وضع کنونی، میلیاردها دلار هزینه صرف کرده و ده ها سال به انتظار نشسته است، ما نیز در طرف دیگر ماجرا نباید تصور کنیم با اتخاذ یک راهکار ضربتی می توانیم با هزینه اندک و در کوتاه مدت به نقطه آرمانی و ایده آل نزدیک شویم بلکه باید با تعریف یک نقشه جامع فرهنگی، مستمرا طی سالیان متمادی به سوی این هدف متعالی حرکت کنیم تا سالهای بعد، رایحه عفت و پاکدامنی در سطح جامعه بیش از گذشته به مشام برسد.