یادداشت // دکتر داوود عرفانی فر // حافظ خبر
این حقیر سالها درباره مشکلات جامعه عموما و حوزه های علمیه و دانشگاهها خصوصا مطالعه و تفکر نموده ام.
مشکلات جامعه ایرانی و مجامع علمی آن (حوزوی و دانشگاهی) به دهها و صدها عامل کلان و خرد وابسته بوده، به تعبیر ما پزشکان مولتی فکتوریل است.
با این حال درین جا می توانم به یک عامل اساسی اشاره کنم: تنگ نظری و تحجر!
چه تعداد از انسان های فرهیخته و فاضل را می شناسیم که بعلت تنگ نظری، حسادت و تفکر دوقطبی "یا با ما یا علیه ما" کنار گذاشته شده و از آنان استفاده درخوری نمی گردد؟
در عوض به وفور می بینیم کارها بدست افرادی نازل، سطحی نگر و تملق گو افتاده که جز اصول چاکری و چاپلوسی چیزی نمی دانند و تنها با تملق این و آن و مرتب نام مقام معظم رهبری را آوردن و آقا آقا کردن به نان و نامی رسیده اند!
و این جماعت چون عالمان و متفکران را دشمن خویش پندارند آنان را با انگ و تهمتی منزوی نموده تا مبادا بی مایگی آنها آشکار گردد.
اگر نام این اعمال خیانت نیست پس چیست؟
اما اینکه این گروه جواب خدای تبارک و تعالی را بخاطر این خیانت بزرگ چه خواهند داد باید از خودشان پرسید و از آنان که میدان را به اینان سپرده اند.
