یکی می شود چماق و دیگری نقش هویج را بازی می کند تا نهایتا ایران از ترس یکی، به دامان دیگری پناه ببرد و به خواسته های او تن دهد!

به گزارش "حافظ نیوز"، ترامپ رئیس جمهور آمریکا، ایران و سپاه پاسداران را تهدید به تحریم های فراگیر و فلج کننده می کند و از لزوم رفع نواقص برجام سخن می گوید و در طرف دیگر اروپا به ایران در باغ سبز نشان می دهد و بر لزوم حفظ آن تاکید می کند! یکی می شود چماق و دیگری نقش هویج را بازی می کند تا نهایتا ایران از ترس یکی، به دامان دیگری پناه ببرد و به خواسته های او تن دهد!
شاید طی روزهای اخیر، عده ای از سیاستمداران و یا دیپلمات های دستگاه وزارت امور خارجه کشورمان با خود اندیشیده باشند که اروپا، در تنازع بین آمریکا و ایران طرف ایران را خواهد گرفت و زیر بار خرده فرمایشات آدم دیوانه ای چون ترامپ نمی رود!
همین تصور و خیال باطل را سالها پیش، برخی اصلاح طلبان در زمان ریاست جمهوری جرج بوش پسر در سر می پروراندند و گمان می کردند که می توان به کدخدا نزدیک شد و با او طرح دوستی ریخت و با چند مرحله تنش زدایی، فکر براندازی را از سر سردمداران کاخ سفید بیرون کرد و نهایتا اگر این اتفاق هم نیفتاد با نزدیک شدن به اروپا، تا حد زیادی مشکلات تحریم های آمریکا را حل خواهند کرد.
به نظر می رسد آنچه که کشور ما را درگیر خود کرده و سبب می شود از تجربه های تاریخی نیز درس لازم را نتوانیم بگیریم، سادگی بیش از حد برخی مسئولان (البته اگر بشود اسم آن را سادگی گذاشت!) می باشد!
آیا امروز سیاستمدار منصفی هست که بتواند کتمان کند دولت بریتانیا با اساس انقلاب اسلامی در تضاد و دشمنی است و نه با اینکه چه کسی در این کشور رئیس جمهور یا رئیس مجلس است؟ آیا تاریخ  4 دهه گذشته انقلاب، دشمنی دولتهای مختلفی که در فرانسه بر سر کار آمده اند را با اصل انقلاب، بارها به اثبات نرسانده است؟ آیا در خاطرات دیپلمات های کشورمان طی دهه های گذشته، نیامده است که در مذاکرات با طرف های خارجی، بارها طرف مقابل عنوان کرده که اگر می خواهید مشکل ما با شما حل شود باید دست از آرمان انقلابتان و صدور آن بردارید؟
با این اوصاف، اتحادیه اروپا در تنازع میان ایران و آمریکا، طرف ایران را خواهد گرفت که از اساس با حکومت آن مشکل دارد و یا طرف آمریکایی را خواهد گرفت که بیش از 10 تریلیون دلار تبادل اقتصادی در سال و بالاتر از آن، منافع مشترک سیاسی بسیار با آن دارد؟! با این اوصاف، باز هم می رسیم به سوال نخست: برخی مسئولان این همه سادگی را از کجا آورده اند؟! (البته اگر بتوان اسم آن را سادگی گذاشت!)