شاید اشتباه محاسباتی برخی چهره‌های سیاسی در شیراز این است که راه ماندگاری در ذهن مردم و تداوم حضور در خانه ملت را در چیزی جز خدمت‌گزاری صادقانه و حرکت در خط آرمان‌های اصیل انقلاب جستجو می‌کنند!

 "حافظ نیوز" // طی یک دهه اخیر، تجربه سیاسی نشان داده پیروز انتخابات‌هایی چون مجلس و یا شورای شهر در کشور ما کسی است که بتواند خود را در یکی از لیست‌های مطرح سیاسی که اقبال افکار عمومی با اوست بگنجاند. اما قرار گرفتن در لیست‌های سیاسی، به عوامل متعدد و مختلفی بستگی دارد؛ گاه می‌شود چند صدمیلیون تومان پرداخت کرد و مثلا به لیست امید راه یافت، گاهی می‌شود سهمیه فلان چهره سیاسی اصلاح طلب مثل موسوی لاری بود و البته در برخی موارد هم می‌شود بر اساس شایسته سالاری به لیست های سیاسی راه یافت!!
در شیراز علاوه بر این موارد، یک عامل بسیار مهم در رای آوری نامزدها در انتخابات‌هایی مثل مجلس شورای اسلامی و یا شورای شهر، قومیت گرایی است.
تعارف ندارد و قابل کتمان هم نیست که وابستگی به برخی اقوام و طوایف، می تواند در شیراز تا صد هزار رای را برای یک شخص تضمین کند، تا حدی که برخی‌ها تا چند صد کیلومتر راه بپیمایند و در جمعه انتخابات خود را به شیراز برسانند تا به کاندیدای هم‌قوم خود رای دهند! بنابراین وقتی رای قومیتی را با رای لیستی جمع می بندیم، ممکن است عدد بسیار زیاد آن برای یک کاندیدای خاص آدمی را به شک بیاندازد که احتمالا با یک شخص نخبه، مردمی و بسیار فرهیخته مواجه هستیم که در سپهر سیاسی کشور و یا حداقل استان فارس تا سالها و بلکه دهه‌ها خواهد درخشید! اما تجربه سیاسی در کلان‌شهر شیراز نشان داده در بسیاری از مواقع و موارد، تاریخ مصرف برخی چهره‌ها خیلی زود تمام می شود؛ انقدر زود که آدمی باورش نمی‌شود فلان کاندیدایی که در این دور انتخابات مثلا بالاترین رای مردم این شهر را کسب کرده، در دور بعد حتی بین ده نفر اول هم نباشد! کافی است که در لیست نباشی یا مردم به آن لیست دیگر اقبال نداشته باشند و قومیتی که به خاطر آن رای قابل توجهی آوردی با شخص دیگری بیعت کنند و مردم هم از عملکردت راضی نباشند؛ آن‌گاه خواهی دید که خیلی زود فراموش می شوی!
اما برخی چهره‌های سیاسی تلاش می‌کنند فراموش نشوند و به حیات سیاسی خود برای مدت طولانی ادامه دهند. بهرام پارسایی یکی از همین چهره‌هاست. وی که روزی در جرگه اصولگرایان و رئیس ستاد انتخاباتی محسن رضایی در استان فارس بود، ناگاه در چرخشی آشکار به یک اصلاح طلب دو آتشه تبدیل شد و در انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی سر از لیست امید درآورد و به عنوان نماینده نخست مردم شیراز به خانه ملت راه یافت. اما بهرام پارسایی خوب می‌داند که به احتمال فراوان، با عدم رای آوری و یا عدم تایید صلاحیت برای دور آینده انتخابات مجلس، از سپهر سیاسی فارس و شیراز محو و از یادها فراموش می‌شود. شاید به همین دلیل سعی می‌کند خود را به جریان سیاسی اصلاحات و حتی طیف رادیکال آن نزدیک و نزدیک‌تر کند بلکه بتواند هویت سیاسی مستقل یافته و همچنان در صدر توجهات باقی بماند!
به نحوی که هم اکنون اگر بخواهیم سه نفر در خانه ملت را نام ببریم که هم خواستار رفع حصر از سران فتنه باشند و هم توجه زیادی به باغی انقلاب و رئیس دولت اصلاحات نیز داشته باشند، قطعا از بهرام پارسایی نیز باید نام ببریم. وی که هر از چندی با انتشار پستی در فضای مجازی به نوعی از خاتمی و موسوی و کروبی نام می‌برد و از آنها حمایت می‌کند، به خوبی می‌داند مخاطب سخنانش نه مردم هستند و نه حاکمیت؛ بلکه مخاطب سخنان بهرام پارسایی سران جریان اصلاحات هستند تا او را جدی‌تر بگیرند و روی وفاداری‌اش حساب کنند و او را در جمع خود بپذیرند و همچنان به او در بازی‌های سیاسی نقش واگذار کنند!
اما آنچه که بهرام پارسایی نمی‌داند، این است که تاریخ مصرف این حرفها و موضع گیری‌ها خیلی زودتر از تصور او تمام می‌شود. انقدر زود که شاید تاریخ مصرف اشخاصی که به این حربه‌ها متوسل می‌شوند به چهار سال هم نرسد و مسلما با فروکش کردن احساسات کاذب سیاسی، موج سواران هم سرانجام سقوط می‌کنند. 
شاید اشتباه محاسباتی برخی چهره‌های سیاسی در شیراز این است که راه ماندگاری در ذهن مردم و تداوم حضور در خانه ملت را در چیزی جز خدمت‌گزاری صادقانه و حرکت در خط آرمان‌های اصیل انقلاب جستجو می‌کنند!