اولین بار که انتقال پایتخت مطرح شد سال 64 بود. آن زمان طراحان مسئله فکر می کردند خیلی زود به نتیجه می رسند اما 30 سال انتقال پایتخت از مقام حرف جلوتر نرفت تا این که در سال 94مجلس طرحی را تصویب کرد که مطابق آن دولت موظف شد طرح انتقال پایتخت سیاسی از تهران را مورد بررسی قرار دهد.

هر بار که این موضوع گل می کند نام چند شهر جدید به میان می آید. حالا بعد از خمین، اصفهان و سمنان و همدان و پردیس، زادگاه حافظ و سعدی جدیدترین گزینه پیشنهادی برای پایتخت سیاسی ایران است.

مسعود رضایی نماینده مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی چند روز پیش گفته بود: شیراز به واسطه غیر صنعتی بودن و جایگاه فرهنگی و جهانی که دارد از گزینه های مناسب پایتختی است. عضو فراکسیون امید در رابطه با زیرساخت های لازم برای پایتختی شیراز گفته است: تاحدودی زیر ساخت فراهم است و منطقه مرودشت با توجه به فضای محیطی و تاریخی که دارد می تواند مکان مناسبی باشد.

بی تردید یکی از پر بحث ترین حوزه های این طرح، موضوع هزینه های آن است. اگر انتقال پایتخت در دهه 70 بیش از ۳۰ هزار میلیارد تومان هزینه داشت، اکنون هزینه های این طرح بیش از 100 هزار میلیارد تومان تخمین زده می شود. موضوع دیگر زمان است و به گفته برخی کارشناسان انتقال پایتخت 25 سال زمان نیاز دارد!

قطعا با توجه به اوضاع و احوال درآمدهای کشور، انتقال پایتخت عملا منتفی است و حداقل به عمر نسل های فعلی قد نمی دهد و نماینده شیراز با اطلاع از این وضعیت، موضوع انتقال پایتخت را مطرح می کند.

متاسفانه نماینده های استان فارس و به خصوص شهر شیراز در مجلس شورای اسلامی، به جای پرداختن به مسائل و مشکلات اساسی مردم از جمله، اشتغال و بیکاری، خشکسالی و بی آبی، مهاجرت و ... با مطرح کردن مباحث فانتزی و دسته چندم و غیراولویت دار دنبال مقاصد سیاسی خود هستند و به جای این که سخنگوی مردم باشند بلندگوی احزاب شده اند.

تاسف بارتر این که منتخبان شورای شهر پنجم در شیراز نیز از الگوی نمایندگان مجلس پیروی می کنند و در روزهای گذشته در مصاحبه های گوناگون به جای این که معضلاتی همچون ترافیک و آسیب های اجتماعی را اولویت خود مطرح کنند، از موضوع پارازیت و نامگذاری خیابان ها سخن می رانند!
خدا به مردم شیراز صبر بدهد...