رقابت میان سید ابراهیم رئیسی و حسن روحانی، بر خلاف مذاق سیاسی بسیاری از نیروهای سیاسی کاذب داخل و خارج کشور، یک دوئل سیاسی میان انقلابی و ضد انقلابی نیست...

حافظ نیوز/ سرویس سیاسی سرنوشت انتخابات 96 چه خواهد شد؟ برخلاف گذشته پاسخ های بسیار شفافی به این پرسش در این روزها می توان داد.
از یک سو، بسیاری از نیروهای موسوم به جریان اصولگرا در غالب ”جبهه مردمی انقلاب“ نهایتا به کاندیداتوری حجت الاسلام سید ابراهیم رئیسی رسیدند و به نظر می رسد نه قالیباف و میرسلیم بلکه اینک قاضی، مدیر و دادستان خوش نام  دستگاه قضا نامزد این جبهه در اردیبهشت ماه داغ 96 خواهد بود و قالیباف نیز به احتمال فراوان در دقیقه 90 به نفع رئیسی کنار خواهد کشید.
تکلیف جریان اصلاح طلب نیز معلوم است: روحانی و دیگر هیچ!
گرچه این روزها از جهانگیری به عنوان نامزد پوششی جریان اصلاح طلب که قرار است دستیار روحانی در مناظرات انتخاباتی باشد و نهایتا به نفع وی کنار بکشد نیز مواجه هستیم، اما واقعیت این است که اصلاح طلبان چاره ای و گزینه مقبولی جز روحانی در سال 96 نداشته و نخواهند داشت و همین گزینه مقبول نیز برای اینکه بتواند دوباره به پاستور راه یابد، باید یک جبهه سیاسی و عقبه مردمی را تمام قامت پشت سر خود ببیند.
بنابراین می توان تا اینجای کار نتیجه گرفت رقابت اصلی در انتخابات ریاست جمهوری 96  میان سید ابراهیم رئیسی و حسن روحانی خواهد بود.
کدام دوئل؟
اما این روزها، برخی اخبار منتشر شده در سطح رسانه ها حاکی از آن است که برخی جریانات سیاسی و رسانه ای، خواسته یا ناخواسته بر روی دو قطبی سازی های کاذب در کف جامعه حساب باز کرده اند. عده ای تلاش می کنند نیروهای مردمی پایبند به انقلاب اسلامی را منحصر در گروه ها و طیف های سیاسی خود و وابسته به خود خلاصه و تعریف کنند و عده ای دیگر بدشان نمی آید یک طرف انتخابات را گزینه اپوزسیون مخالف نظام بنامند!  عده ای دیگر نیز تلاش می کنند هر یک از این دو نفر را نماینده تفکری از روحانیت اصیل انقلاب بدانند که البته یکی به دروغ، نماد تندروی و افراط گرایی شده و دیگری هم نماد خردمندی انقلابی.
این اما پایان کار نیست چرا که همسو با جریانات داخلی، جریان رسانه ای خارج نشین کشور نیز تمایل شدیدی دارند تا دو قطبی موهومی میان دو نامزد اصلی شکل بگیرد و جبهه بندی و صف کشی و نهایتا اردوکشی های خیابانی مجددا به راه بیفتد.
حال آنکه واقعیت آن است که رقابت میان سید ابراهیم رئیسی و حسن روحانی، بر خلاف مذاق سیاسی بسیاری از نیروهای سیاسی کاذب داخل و خارج کشور، یک دوئل سیاسی میان انقلابی و ضد انقلابی نیست؛ یک رقابت نفسگیر میان دو تفکر متضاد روحانی افراط گرایی و اعتدال ورزی مطلق نبوده و نهایتا تقابل دو اندیشه صلح طلب و جنگ طلب نیز نخواهد بود.
سید ابراهیم رئیسی و حسن روحانی، هر دو انسان هایی هستند که از متن همین نظام برآمده اند و رقابت میان آن دو نیز یک رقابت درون خانوادگی محسوب می شود.
و واقعیت این است که نه انتخاب روحانی و نه انتخاب رئیسی هیچکدام تحول مطلق از جنس مثبت و یا منفی در سطح جامعه ایجاد نخواهد کرد اما در عین حال تضادهای فکری و سیاسی و تا حدی اعتقادی میان این دو، سبب می شود رقابت آن ها نیز جذاب و نفس گیر باشد.
در عین حال، نباید از یاد برد که چرا رهبر انقلاب احمدی نژاد را از ورود به عرصه انتخابات نهی کرد؛ دوقطبی سازی و صف کشی میان آحاد ملت امروز یک سم کشنده برای کشور است و در منطقه ای که به سبب حضور داعش و جریانات تکفیری و تروریستی همانند یک انبار باروت است، هیچکس حق ندارد در صفوف یک پارچه ملت خللی ایجاد کند؛ حال به بهانه بهار یا اعتدال یا برپایی عدالت و یا اصلاحات و یا هر چیز دیگر! نیاز امروز کشور ما اتحاد است و آرامش، یک رقابت آگاهی بخش و نهایتا یک انتخابات آزاد. این همه چیزی است که این روزها به دنبالش باشیم.