با عدم وتوی باراک اوباما و تمدید خودکار آن، ایران به خانه اول خود در بحث تحریمها باز گشت با این تفاوت که این بار نه از نقطه صفر، بلکه باید از نقطه زیر صفر پای میز مذاکره بنشینیم.

حافظ نیوز/ سرویس سیاسی هنوز چند هفته ای از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نگذشته که موجی از نگرانی، همه کسانی که به ارتباط نزدیک و دوستانه با غرب دل بسته اند را فرا گرفته است.
”برجام“ یا همان اقدام جامع مشترک ایران و کشورهای عضو 5+1 دقیقا در روزهایی که باید به بار بنشیند و به قول رئیس جمهور محترم میوه دهد و اقتصاد و صنعت و گردشگری خارجی کشور را سر و سامانی ببخشد و درهای جهان را به روی کشورمان باز کند و خلاصه ایران را به بهشتی که غربیها وعده اش را می دهند و عده ای در داخل هم آن را باور کرده اند برساند، ناگهان با بن بستی خطرناک مواجه می شود.
بن بستی که همه فکر می کردند با انتخاب ترامپ و روی کار آمدن جمهوری خواهان به وجود می آید اما این بار نه توسط آنها، بلکه توسط مجلس سنای آمریکا و غاطبه اعضای دموکراتش به وجود آمده است!
قانون ISA که به قانون تحریمهای ایران موسوم به ”داماتو“ مشهور است، طی روزهای گذشته بار دیگر به تصویب مجلس سنای آمریکا رسید تا تحریمهای یک جانبه آمریکا علیه ایران به مدت ده سال دیگر تمدید شود. اتفاقی که اگر در حال حاضر نمی افتاد، احتمالا چند ماه دیگر در کنگره آمریکا که در دست جمهوری خواهان این کشور هست رخ می داد و نهایتا با عدم وتوی باراک اوباما و تمدید خودکار آن، ایران به خانه اول خود در بحث تحریمها باز گشت با این تفاوت که این بار نه از نقطه صفر، بلکه باید از نقطه زیر صفر پای میز مذاکره بنشینیم.
حقیقت آن است که بسیاری از آنها که طی سه سال اخیر دلواپس نامیده شدند و تندرو و بسیاری از تریبونهای رسمی و غیر رسمی به تخریب آنها پرداختند، همان کسانی هستند که در واقع دلواپس همین روزها بوده اند.
روزهایی که ایران دیگر نه آب سنگین چندانی برایش باقی مانده و نه اورانیوم غنی شده 20 درصد؛ از طرفی غربیها را به تمام زیر و بم تاسیسات اتمی سایت هایی چون فردو آگاه کرده و در قلب راکتور اتمی اراک هم بتن ریخته!
حال اگر بخواهیم مجددا سر میز مذاکره بنشینیم باید سر چه چیز مذاکره کنیم؟
بر سر صعنت هسته ای که دیگر اثر چندانی از توانمندی های بازدارنده آن باقی نمانده می توان مذاکره کرد؟
به نظر می رسد اگر قرار بر مذاکره باشد، این بار باید به امید واردات هواپیما و یا سرمایه گذاری خارجی بر سر ایجاد محدودیت برای حزب الله لبنان و یا دیگر گروه های جهادی مقاومت اسلامی در منطقه به مذاکره نشست و یا بهانه های حقوق بشری همچون آزادی عمل و تبلیغ فرقه های ضاله و یا توقف حکم اعدام باید موضوع مذاکره باشد!
و همه این اتفاق ها در حالی رخ می دهد که رهبر معظم انقلاب پیش از توافق برجام، بارها بر غیر قابل اعتماد بودن آمریکا تاکید کرده و نسبت به بدعهدی و سابقه سوء این کشور هشدار داده بودند.
با این همه، عجله بیش از حد دولت و همراهی هیئت رئیسه مجلس در حصول این توافق، کشورمان را به این نقطه رساند که اینک هیچ افق روشنی در برابر برجام نمی توان متصور بود و از طرفی تمام تلاشهای بین المللی دولت نیز تا حد زیادی ”بر باد رفته“ به نظر می رسد.
حال باید دید دولت تدبیر و امید برای ادامه راه خود چه تدبیری اندیشیده است؟
آیا ”اقتصاد مقاومتی“ و تکیه بر توانمندی ها و ظرفیت های درونی کشور پس از این سرلوحه برنامه ریزی های کشور خواهد بود و یا برجام های 2 و 3 و ... در راه است؟