بی شک همه ما نسبت به تاثیری که رسانه ها به خصوص رسانه های تصویری بر روی مخاطب می گذارند آگاهیم و می دانیم که  با تاکید  آگاهانه و یا نا آگاهانه یک موضوع ، کم کم هر موقع که آن موضوع را می شنویم بلافاصله به یاد تصویری می افتیم که رسانه ها در ذهن ما جا انداختند.
موضوعات زیاد است اما یک موضوع از هم مشخص تر است که آن هم مربوط به تصویری است که در رسانه ها از روستاییان ما ساخته اند.

معمولا روستا را برای ما یک مکانی با چند درخت و یک جاده خاکی و یک پیرمرد روستایی سوار بر یک چهارپا نشان میدهند.
و یا هرموقع که می خواهند اسمی از مدیریت روستایی بیاورند فردی وجود دارد که او را کدخدا می نامند و یا هروقت  می خواهند فردی را بی سواد و احمق نشان دهند از واژه دهاتی استفاده می کنند.
اما در واقعیت این است که امروز در روستا های ما  به خصوص در سالهای اخیر خدمات زیادی به روستاها داده شد.
وزرات بهداشت در بسیاری از روستاهای ما خانه بهداشت و در دهستان های ما پایگاه  بهداشتی – درمانی تاسیس کرده است.
بنیاد مسکن با سند دار کردن خانه های روستایی و دادن وام های مسکن علاوه بر نوسازی و بهسازی مساکن روستایی، با تهیه و اجرای طرح های هادی محیط کالبدی روستا را اصلاح کرده است.
وزارت ارتباطات در بیشتر روستاهای کشور دفاتر خدمات ارتباطی راه اندازی کرده است.
وزارت راه بسیاری از راه های روستایی را آسفالت کرده است.
وزارت کشور در سال 1378شوراهای اسلامی را فعال کرد و عملا مدیریت روستا به این عزیزان وا داشت و آنها با انتخاب دهیار و تاسیس دهیاری ها عملا مدیریت روستا را دگرگون کرده اند.
اداره فرهنگ و ارشاد هم در روستاهای واجد شرایط کتابخانه عمومی راه اندازی کردند.
سازمان ورزش و جوانان هم در این روستاها سالن ورزشی و زمین های ورزشی به راه انداخته اند.
نیروی انتظامی هم پس از آنکه مشاهده کرد که کمیت و کیفیت خودروهای روستایی و تصادفات بالا رفته است اقدام به تاسیس پلیس راه روستایی نموده است که این پلیس راه برای الاغ و اسب راه اندازی نشده است.
اما چه فایده که  مسئولان رسانه های تصویری خدمات نظام را نادیده می گیرند و و با تصویر غلط از روستاهای ما عملا به نظام ظلم می کنند.
در بین روستاییان عزیز هم شاهد آن هستیم که این عزیزان در تمامی ابعاد زندگی تغییر کردند
آنها دیگر نه کلاه نمدی بر سر دارند و
نه سوار الاغ می شوند و اگر از اسب و الاغ استفاده می کنند برای مسیرهای صعب العبور است.
آنها حتی مثل ما خانه هایشان نما دارد !! و می دانند یارانه چیست و کارت عابر بانک یعنی چه!
آنها می دانند خطوط اینترنت چیست و رایانه به چه کار می آید!
بسیاری از آنها تلفن همراه دارند و جدیدترین کلیپ های تصویری را می بینند و خودشان هم تولید کلیپ می کنند.
بسیاری از روستاییان ما سواد دانشگاهی در مقاطع مختلف حتی دکترا دارند.
و جالب تر از همه آنکه در بعضی از خانه های این روستاییان دیش های ماهواره نیز یافت می شود! و این دیش ها هستند که جای خالی صداو سیما را برای آنها پر می کنند.
و...
حال با وجود این خدمات و تحول  بازهم شاهد آنیم که کارگردانان و مدیران بالا شهرنشین پایتخت بازهم از روستا های ما در تصاویرشان یک جاده خاکی و پیرمرد الاغ نشین نشان میدهند.
هرچند آنها مدعی اند که با برنامه هایی چون سیمای آبادی به فکر روستاها هستند اما این برنامه در برابر فیلم ها و سریال های متعددی که روستاییان ما را خلاف واقعیت نشان می دهند  جوابگو نیست.
از طرفی  فیلم هایی که در سینمای ما تولید می شود فرصتی برای سیمای آبادی نخواهد گذاشت.
حال انتظار است که مسئولان سینمای ما و صداو سیمای  ضمن صحبت و نشست با کارگردانان و دادن تذکراتی چنین، بر فیلم ها نظارت کنند و اگر هم کارگردانی خواست فیلم تهیه کند مانند کارگردانان هالیوودی آنها را به روستاها ببرند و خدمات و روستاییان را به آنها نشان دهند و چند روزی با آنها سر کنند تا تحقیقاتشان تکمیل شود و فیلمی که می سازند برخلاف واقعیت ها نباشد. شاید ارائه تصویر غلط از روستا و تحقیر فرهنگ روستانشینی ، مهمترین عامل در جهت مهاجرت از روستا به شهر است. حال باید از رسانه ملی سوال پرسید چه میزان برنامه های تولیدی این رسانه در جهت تقویت فرهنگ روستا نشینی بوده است؟