مسئولین اقتصادی کشور بعید است ندانند که برای تبدیل یک پول به پول دیگر نیازی به تبدیل آنها به دلار نیست. پس هدف آنها از طرح چندباره این موضوع چیست؟

به گزارش "حافظ نیوز" در هفته های اخیر چند نفر از مقامات و صاحبنظران بانکی کشور در تلاشند چنین القاء کنند که دلیل مشهود نبودن نتایج برجام، عدم امکان انجام تبادلات بانکی به ”دلار” است و بارها در محافل مختلف چنین استدلال کرده اند که هر گونه جابجایی پول در سطح بین المللی نیازمند این است که ابتدا پول کشور مبدا به دلار تبدیل شده و دوباره دلار به پول کشور مقصد تبدیل شود.

در این زمینه ذکر چند نکته ضروری به نظر می رسد:

1.  مطابق با نظامهای پرداخت، برای جابجایی پول در درون یک کشور، در ازای کسر پول از یک حساب، موجودی حساب دیگری می تواند افزایش یابد. برای جابجایی پول در سطح بین المللی، نمی توان مستقیما موجودی یک حساب روپیه ای را کسر و متقابل موجودی یک حساب یورویی را افزایش داد. برای جابجایی پول از روپیه به یورو، باید یک حساب روپیه ای کسر و یک حساب روپیه ای دیگر افزایش موجودی داشته باشد و متقابل این عمل نیز یک حساب یورویی کسر و حساب یورویی دیگری افزایش یابد. لذا در حالتی که قرار است روپیه ایران در هند به یورو تبدیل شود، هیچ نیازی به دلار وجود ندارد و سیستمهای بانکی هند و اروپا به سادگی می توانند این عمل را انجام دهند. مساله اصلی در اینجا عدم تمایل بانکهای بزرگ اروپایی برای انجام این فرآیند است و نه اینکه نیاز است این دو پول به دلار تبدیل شوند؛

2 . جالب است بدانیم در سال 2014، یک چهارم از کل تجارت خارجی چین (معادل 1600 میلیارد دلار و 16 برابر کل تجارت خارجی ایران) با پول ملی این کشور یعنی یوآن تسویه شده است و نه با سایر ارزها مانند دلار، یورو، پوند و امثالهم. چین با 41 کشور توافقاتی را امضاء کرده است که بر مبنای آنها پرداختهای مرتبط با تجارت بین دو کشور بر اساس پولهای ملی آنها انجام می شود و نه با دلار، یورو، ین، پوند و امثالهم.

3. آقای دکتر سیف با این سابقه حضور در بانکهای مختلف و آقای دکتر قنبری رئیس دایره حقوقی بانک مرکزی بعید است ندانند که برای تبدیل یک پول به پول دیگر نیازی به تبدیل آنها به دلار نیست. پس هدف آنها از طرح چندباره این موضوع چیست؟ چرا چنین وانمود می کنند که برای مشخص شدن نتایج برجام، باید وارد مذاکرات دوجانبه با آمریکا برای کسب اجازه تبدیل پولهای ملی به دلار شویم؟ در برجام 1 که خواسته های غربی ها محقق شد و دستاورد ایران عبارت ”تقریبا هیچ!” بود. در برجام 2  قرار است ایران چه امتیازی بدهد تا کدخدا از خر شیطان پایین بیاید و اجازه بدهد ما از پولش استفاده کنیم؟ حزب الله را بدهیم؟ سوریه را رها کنیم؟ موشکهایمان را تقدیم کنیم و تبدیل به افغانستان 2 شویم؟ چه چیز دیگری را باید بدهیم تا کدخدا راضی شود؟

4. در کنار هم قرار دادن این قطعات این پازل خطرناک، نگران کننده است. چرا سیف و همکارانش در سالهای اخیر هیچ تلاشی برای الگو برداری از روشهای پرداختهای بین المللی استفاده نکرده اند؟ چرا درخواست پوتین برای انجام تجارت دوجانبه جدی گرفته نشد؟

5. اگر قطعات این پازل گیج کننده را کنار هم قرار دهیم، متوجه می شویم که صدور پیامهای اینچنینی، یک پیام برای مردم تولید می کند: ”اگر می خواهید اقتصاددتان درست شود، راهی جزء زندگی ذلت بار زیر چتر کدخدا و دلار ندارید”. واقعیت داستان چیز دیگری است، همان مسیری که بسیاری از کشورهای جهان انجام می دهند، برای ما نیز قابل انجام است، اگر بخواهیم.

منبع: فارس