مربی گری در دنیای فوتبال یک دانش به روز می خواهد و یک قدرت مناسب برای راهبری تیم؛ و در ایران علاوه بر این موارد، یک دنده پهن نیز نیاز دارد تا اگر روزی، به جفا تو را اخراج کردند و فراموش کردند چه افتخاراتی برای آنها به ارمغان آورده ای، روز دیگر بازگردی و از حیثیت و اعتبار خود دفاع کنی!

حافظ نیوز/ سرویس ورزشی مرد یخی، لقبی بود که فوتبال ایران سالها پیش به پروفسور طراح تمرینات بلاژ داده بود. شاید چون او هرگز مانند بلاژویچ نتوانست شومن خوبی باشد و فوتبال و هوادارانش را به هیجان بیاورد و در رسانه ها از خود یک نجات دهنده برای فوتبال ایران ترسیم کند.
برانکو حتی وقتی بی‌دردسر و بدون اما و اگر تیم ملی را راهی جام جهانی 2006 کرد نیز آنچنان که باید و شاید مورد تقدیر قرار نگرفت و حتی دیده نشد.

موفقیت هایی که دیده نشد...
به واقع برانکو حضور موفقی در فوتبال ایران داشت؛ از صعود به جمع چهار تیم نهایی جام ملت های آسیا که با بدشانسی محض و اشتباه فردی بازیکن شیرازی وقت تیم ملی، ستار زارع از صعود به فینال باز ماند و نهایتا کسب مقام سومی در آن دوره از مسابقات تا قهرمانی و کسب نشان طلا در مسابقات آسیایی و دست آخر، همانگونه که عنوان شد صعود راحت و بی دردسر به جام جهانی.
به همه این موارد، اضافه کنید جوانگرایی در تیم ملی وپوست اندازی و بکارگیری نسلی جدید از بازیکنان که بسیاری، تربیت شده دست او بودند و اگر ریسک پذیری برانکو نبود، تیم ملی تا سالها در اختیار برخی پا به سن گذاشته ها می ماند (البته فراموش نمی کنیم میدان دادن بی حد و حصر به مهاجمی چون علی دایی که علیرغم پا به سن گذاشتن، از حاشیه امن مطمئنی برخوردار بود!)
اما فارغ از برخی نقاط ضعف، موفقیت‌های پی در پی مربی کروات نتوانست او را به مربی محبوبی در سطح کشور و در میان فوتبال دوستان تبدیل کند؛ چراکه بسیاری معتقد بودند تیم او محتاط و کسل‌کننده بازی می‌کند و شاید هم توقعات از تیم ملی به شکل کاذبی بالا رفته بود!
شاید به همین دلیل بود که وقتی برانکو از ایران رفت و پس از سالها، پرسپولیس دست روی او گذاشت و او به ایران بازگشت، با انتقادهای فراوانی مواجه شد.
هیچگاه نمی توان فراموش کرد که پرسپولیس برانکو، فصل را در چه شرایطی آغاز کرد. آغاز کار این مربی کروات در پرسپولیس، با انتقادات فراوان همراه بود چه آنکه پس از یک تساوی و سه باخت از چهار بازی، پرسپولیس برای نخستین بار در قعر جدول لیگ برتر قرار گرفت و بسیاری معتقد بودند تا دیر نشده و تا پرسپولیس مدعی سقوط به لیگ آزادگان نشده، باید عذر او را خواست. اما یک مسئله مانع از اخراج برانکو شد و سبب شد مدیرعامل و هیئت مدیره پرسپولیس پای برانکو بایستند.
پرسپولیس خوب و یکدست بازی می کرد؛ عین همان روزهایی که برانکو در ایران حضور داشت و بازی تیم او، گرچه چندان چشم نواز نبود اما اغلب به نتیجه گیری و کسب امتیاز ختم می شد.
در واقع کار بزرگ برانکو زمانی بیشتر به چشم آمد که او هدایت یک تیم لیگ برتری را در دست گرفت و نشان داد در مقایسه با دیگر تیم ها و مربیان ایرانی، چند مرده حلاج است و استانداردهای بازی او در چه حد و اندازه ایست.
 حالا، پس از ریسک پذیری سران باشگاه پرسپولیس در نگهداری برانکو، با یک پرسپولیس تشکیل شده از بازیکنان بعضا کم نام و نشان و یک دست مواجه هستیم که اتفاقا خوب بازی می کند و نتیجه هم می گیرد.
حال او را می‌توان به جرئت یکی از محبوب‌ترین مربیان خارجی حال حاضر فوتبال ایران دانست. مربی‌ای که باز هم برای دفاع از خود در برابر انتقادها لب باز نکرد اما این بار آمار و ارقام و عملکرد او توانست پاسخی محکم باشد برای منتقدان و مخالفانش که حالا بسیاری از آنها تغییر موضع داده و با قرار گرفتن نام پرسپولیس در صدر مدعیان قهرمانی در لیگ برتر، آنها نیز در صف حامیان وی قرار دارند.

شهرآورد، برانکو را به فوتبال ایران اثبات کرد
شاید بتوان نقطه عطف و بلکه اوج هنرنمایی پرسپولیس برانکو را در شهرآورد اخیر پایتخت به حساب آورد. تیمی که از لحظه آغاز بازی می داند در پی چیست، بازیکنان به سادگی همدیگر را در زمین پیدا می کنند، گردش توپ در زمین مناسب است و تعداد گزینه های هر بازیکن در هنگام تصاحب توپ برای پاس دادن، بسیار زیاد و متعدد است؛ پرسپولیس برانکو خوب دفاع و پرس می کند و خوب بسته می شود و برعکس، در هنگام حمله بازیکنان خوب در زمین پخش می شوند.
تماشاگر نیز از دیدن فوتبال پرسپولیس لذت می برد و نهایتا، پرسپولیس می شود یک تیم خوب و رویایی، تیمی که زیبا بازی می کند و خوب هم نتیجه می گیرد. در واقع، بازی پرسپولیس در شهرآورد پایتخت به درستی دیده شد و همه منتقدان دیروز برانکو فهمیدند قدرت برانکو در هدایت یک تیم، تا چه حد است.

درس بزرگی که برانکو به فوتبال ایران داد
حال خوب این روزهای پرسپولیس، سبب شده که در فضای ورزشی و رسانه ای کشور این گزاره جا بیفتد که در صورتی که کیروش از تیم ملی برود، ‌تنها کسی که گزینه نشستن به جای او روی نیمکت تیم ایران است، برانکو است.
در واقع، این درس بزرگ برانکو برای فوتبال ایران است.
مربی گری در دنیای فوتبال یک دانش به روز می خواهد و یک قدرت مناسب برای راهبری تیم؛ و در ایران علاوه بر این موارد، یک دنده پهن نیز نیاز دارد تا اگر روزی، به جفا تو را اخراج کردند و فراموش کردند چه افتخاراتی برای آنها به ارمغان آورده ای، روز دیگر بازگردی و از حیثیت و اعتبار خود دفاع کنی!
درس بزرگ برانکو به فوتبال ایران شجاعت و جسارت است و ایمان به اینکه تو قهرمانی و می توانی تیمت را به قهرمانی برسانی!
به راستی در دنیای فوتبال، چند نفر وجود دارند که حاضرند مانند برانکو پس از آن همه بلایی که سرش آوردیم، روزی مجدد به ایران بازگردند و هدایت تیمی را بر عهده گیرند؟!    

نویسنده: محمود فریدونی