در آخرین مقاله سال 1394 و در پاسخ به این توهم فراگیر در میان برخی جریانات معلوم الحال سیاسی، نوشتار را با کلامی ماندگار از سید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی به پایان می بریم.

حافظ نیوز/ به قلم مدیرمسئول سرانجام، سال 1394 نیز به آخرین روز خود رسید و بهار طبیعت که گویی نخستین لحظات آفرینش است، بار دیگر این پیام را برای همگان به ارمغان آورد که باید طرحی نو درانداخت و پلاس کهنه اندیشه ها را دور انداخت و در سال جدید، و با نگاهی نو به جهان نگریست.
متاسفانه در سالی که گذشت علیرغم تاکیدات فراوان رهبر انقلاب و براوردهای عملی از سطح جامعه، مقولات بسیار مهمی چون توجه ویژه به معیشت مردم و تحقق اقتصاد مقاومتی و یا لزوم اصلاح فرهنگ عمومی مورد غفلت تاسف برانگیز بسیاری از نهادهای ذیربط قرار گرفت و به واقع، آنچه که به عنوان مطالبات رهبر انقلاب از مسئولان در نوروز 94 مطرح گردید، تا حد بسیاری محقق نشد.
فارغ از فراز و فرودهای بسیار سال 94 و اتفاقات تلخ و شیرین آن، مهمترین حادثه این سال در 7 اسفندماه و با حضور بی نظیر و مشارکت بیش از 60 درصدی مردم در پای صندوق های رای رقم خورد.
انتخاباتی که در برخی کلانشهرها نظیر تهران و شیراز نتایج غافلگیر کننده ای برای جریانات سیاسی به همراه داشت و طبعا، ترکیب مجلس دهم را نیز دچار تغییر و تحول جدی خواهد کرد.
در عین حال، نتایج انتخابات 7 اسفند به عنوان مهمترین اتفاق سال گذشته، سبب بروز برخی سوء برداشت ها نیز در ساحت سیاست شده است به نحوی که در روزهایی که گذشت، ادبیات گفتمانی و سیاسی برخی مسئولان و یا شبکه های داخلی و خارجی، نسبت به پیش از انتخابات 7 اسفندماه به شکل تامل برانگیزی تغییر کرده؛ گویی در کشور ما اتفاقی غیر معمول و یا خارج از عرف و قاعده ای افتاده است.
این تغییر ادبیات و رویکرد آدمی را بیش از هر چیز به یاد سالهای تصویب قطعنامه 598 و یا سالهای انتهایی دهه هفتاد می اندازد؛ آنگاه که پس از تصویب قطعنامه و یا در دوران حاکمیت دولت اصلاحات و مجلس ششم، عده ای فضایی را در کشور رقم زده بودند که گویی حزب الله و گفتمان غالب انقلاب اسلامی در آینده سیاسی کشور جایی نخواهد داشت.
در آخرین مقاله سال 1394 و در پاسخ به این توهم فراگیر در میان برخی جریانات معلوم الحال سیاسی، نوشتار را با کلامی ماندگار از سید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی به پایان می بریم.

«گاهی هست که آدم دلش می‌خواهد فارغ از همه اعتباراتی که مصلحت اندیشی‌های عقلایی را ایجاب می‌کند، فقط حرف دلش را بزند و ”حرف دل“ یعنی آن حرفی که بیشتر از همه مستحق است تا آن را به حساب خود آدم بگذارند چرا که وجه حقیقتی هر کس دل اوست و حرف دل ما این است:
حالا بعد از این هزارها سال که از عمر انسان می‌رود، یک بار عاشقی فرصت یافته است تا بساط حاکمیت عشق را (در این مملکت) برپا دارد و در این میان آنچه که آن را حزب الله می خوانند، مظهری است از یک دوران (به ظاهر) سپری شده که با ”خونین شهر” آغاز شد و در ”والفجر ۱۰” به پایان رسید و بعد از ”مرصاد” از ظاهر اجتماع به باطن آن هجرت کرد و بیماردلان را در این غلط انداخت که ”دیگر تمام شد!”
نه، اشتباه نکنید! نه فقط هیچ چیز تمام نشده است، که تاریخ فردا نیز از آن ماست.»