اگر در انتخابات آتی مردم از جریان وفاداران به انقلاب دلسرد شوند آنگاه همه مدعیان دفاع از اصول و ارزشها متهم خواهند بود که چرا با عملکرد خود، مردم را از پایداری بر اصول دلسرد کرده اند.

حافظ نیوز/ سرویس سیاسی این روزها احزاب و گروه های سیاسی، در حال نهایی کردن لیست های انتخاباتی خود برای حضور در دو مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری هستند.
گرچه تا پیش از سال 92، قرابت و نزدیکی میان جبهه  اصلاحات و جریانی که این روزها به نام اعتدالگرایان شناخته می شوند کمی دور از ذهن به نظر می رسید، اما این دو جریان پس از نزدیکی و ائتلافی نانوشته در انتخابات خرداد 92، این روزها نیز بیش از پیش به یکدیگر نزدیک شده و احتمال صدور لیست های مشترک میان این دو جریان سیاسی بسیار محتمل و قابل پیش بینی به نظر می رسد.
آنچنان که برخی اخبار از درون جریانات سیاسی اصلاح طلب و اعتدالگرا به گوش می رسد، توافق برای اعلام یک لیست مشترک و لزوم انصراف دیگر نامزدهای انتخاباتی که در لیست قرار نمی گیرند هم اکنون یک استراتژی مشخص و قطعی در این جبهه اصلاحات و اعتدالگرایان است.
در طرف دیگر عرصه انتخابات، خیل عظیمی از نیروهای وفادار به اصول و آرمانهای انقلاب قرار دارند که جملگی، بر لزوم تداوم خط امام و پیگیری منویات رهبر معظم انقلاب در عرصه های گوناگون سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تاکید دارند و همچنان خوی استکبار ستیزی خود را حفظ کرده و بر احیای ارزشهای اصیل اسلامی و انقلابی پافشاری می ورزند.
این جریانات که عمدتا به نام اصولگرایان شناخته می شوند، طی ماه های اخیر تلاشهای گسترده ای برای دستیابی به یک ساز و کار مشترک و صدور لیست های واحد در عرصه انتخابات انجام داده اند و علیرغم تنوع و گستردگی گروه های جریان اصولگرا، هم اکنون بسیاری از آنها درباره ائتلافی فراگیر به توافق و اشتراک نظر رسیده اند.
اما بروز برخی حواشی و اتفاقات، در این باره نگرانی هایی را به وجود آورده است. انشقاق، احتمال خلق ائتلاف های موازی و صدور لیست های فرعی، جملگی از مواردی هستند که ائتلاف اصولگرایان را تهدید می کنند.

اما انشقاق در جبهه اصولگرایی چه مخاطراتی دارد؟

برای پاسخ به این پرسش، بهتر است نیم نگاهی به حوادث دور نخست شوراهای اول شهر و روستا و همچنین دور ششم مجلس شورای اسلامی بیاندازیم.
در دور نخست شوراهای اسلامی شهر و روستا، با توجه به تایید صلاحیت بسیاری از نیروهای افراط گرا و وابسته به گروهک هایی چون ملی مذهبی ها، و بر اثر تبلیغات فراوان رسانه ای ترکیب شورای اول شهر و روستا در بسیاری از شهرها، به سمت گرایشات فکری و سیاسی اصلاح طلبان سوق پیدا کرد.
در نتیجه در شورایی چون شورای شهر تهران، غلبه حواشی سیاسی و تندروی های جریان حاکم کار را بدانجا کشاند که بسیاری از جلسات این شورا به تعطیلی کشیده شد و در ادامه، این شورا منحل شد که  لطمات فراوانی در پیگیری امور شهری به وجود آورد.
مجلس ششم نیز که بر اثر حمایت های فراوان دولت اصلاحات، بسیاری از چهره های منصوب این جریان را در خود می دید، به سرنوشت بهتری دچار نشد و مواردی چون لوایح جنجالی موسوم به دوقلو، امضای نامه موسوم به جام زهر به رهبر انقلاب و نهایتا تحصن برخی نمایندگان در انتهای کار این مجلس، سرنوشت تلخی را برای آن رقم زد. پس از تجربه این دوران و مشاهده هزینه های گزافی که افراط گرایی بر گرده ملت و نظام اسلامی تحمیل کرد، از نخستین انتخابات های دهه هشتاد تا به امروز، اصولگرایان هر زمان که به وحدت رسیده و ائتلافی واحد تشکیل داده اند، پیروز انتخابات های گوناگون بوده اند و این تجربه، در اسفند 94 نیز قابل تکرار است.
بنابراین، هنگامی که از مخاطرات عدم اتحاد در میان نیروهای وفادار به آرمانهای انقلاب اسلامی سخن گفته می شود، این امر بیش از هر چیز ناظر بر این مساله است که »خطر ارتجاع« و بازگشت به دورانی که به تلخی و سختی تجربه شده، در صورت عدم تحقق وحدت امکان پذیر خواهد بود.
بنابراین، اگر در انتخابات آتی، به دلیل عدم وحدت و یا بروز لیست های موازی و چندگانه و ظهور انشقاق در میان جریانات ارزشی و پایبند به اصول و آرمانهای انقلاب، مردم از این جریان دلسرد شوند و سپس به دنبال روی کار آمدن کسانی که دلبستگی چندانی به ادامه آرمانهای انقلاب ندارند، نظام اسلامی و جمهوریت نظام مجددا در معرض آسیب فتنه قرار گیرد، آنگاه همه مدعیان دفاع از اصول و ارزشها متهم خواهند بود که چرا با عملکرد انشقاق گونه خود، مردم را از پایداری بر اصول و ادامه روند انتخاب نامزدهای ارزشی در عرصه انتخابات دلسرد کرده اند؛ امری که در صورت وقوع، تبعات ناگوارش دامان آحاد ملت را خواهد گرفت.

نویسنده: مصطفی مشفقیان