تکثر و تکرار این قبیل اظهارات نیز متاسفانه طی یک سال اخیر به حدی بوده که ناگزیر، باید آن را تلاش سازمان یافته برای تحریف مکتب اهل بیت(ع) از سوی جریانی خاص در سطح کشور نامید.

حافظ نیوز/ سرویس فرهنگی بر اساس تعالیم اسلامی و نظر قطعی علمای اعلام مذهب حقه تشیع، هدف و غایت نهایی فعالیت ها و کوشش های ائمه اطهار، حفظ شاکله و ترویج صحیح آئین ناب محمدی(ص) و همچنین تلاش برای برپایی حکومت عدل اسلامی بوده است. بر این اساس در بسیاری از موارد، این تلاش بر اثر توطئه های منافقین و پیمان شکنان و همچنین عدم حمایت و همراهی مردم ، به نتیجه نرسیده است.
در نقطه مقابل نیز آن گاه که مردم با ولی خدا همراهی نموده  و در پی حاکمیت صالحان برآمده اند، حکومت عدل برپا گشته و حاکمیت اسلامی هرچند برای مدتی کوتاه، تحقق یافته است.
آنچه که در این میان حائز اهمیت می نماید، این است که تفاوت در نوع رویکردها و جهت گیری های ائمه معصومین(ع) نه به دلیل تفاوت در فکر و منش اولیای الهی، بلکه به دلیل شرایط خاص زمانی و مکانی بوده است.
بر این اساس، بدون تردید می توان ادعا نمود اگر شرایط حاکم بر زمان امام حسن(ع)، همانند شرایط حاکم بر زمان امام حسین(ع) بود، ایشان نیز قطع به یقین به جای صلح، بر حاکم غاصب و طغیانگر وقت قیام می کردند و بدین طریق، برای حفظ دین خدا می کوشیدند.
در نقطه مقابل نیز می توان به یقین گفت اگر شرایط حاکم بر دوران امام حسین(ع) نیز همانند شرایط حاکم بر دوران برادر بزرگوارشان، امام حسن مجتبی(ع) بود ایشان برای حفظ اسلام راستین، راه صلح مشروط را در پیش می گرفتند و از قیامی چون قیام سال 61 هجری، صرف نظر می فرمودند.
بدین ترتیب، باید اذعان کرد راه و رسم و رویکرد کلی اهل بیت پیامبر(ص) همواره ثابت و بدون تغییر بوده و آنچه که موجب تفاوت های ظاهری در این رویکردها می شود، تغییر  در حاکمیت ها و سیاست های حاکمان غاصب و همچنین باورها و میزان همراهی مردم بوده است. بنابراین، یکی از مصادیق مهم »تحریف در مکتب اهل بیت(ع)« این است که عنوان گردد فلان امام اهل صلح و فلان امام اهل جنگ بوده است!  و عده ای نیز با مستمسک قرار دادن این قبیل گزاره های غلط و خطرناک، بخواهند اعمال و رفتار خود را توجیه کرده و آن را با یکی از این بزرگواران تطبیق دهند!
طی روزها و بلکه ماه های گذشته، جریانی در کشور وجود داشته که تلاش کرده است کریم اهل بیت،  امام حسن مجتبی(ع) را الگوی رفتار سیاسی خود قرار داده و اینگونه عنوان کند که چون این امام بزرگوار، در پی صلح با ابرقدرت ظالم وقت برآمد، ما نیز در دوران کنونی با درک شرایط حاکم بر منطقه و جهان، این امام بزرگوار را الگوی خود قرار می دهیم و برای حفظ منافع و مصالح ملی، با کدخدای ظالم جهان از در صلح و آشتی بر می آئیم!
این قبیل اظهارات، که در طی چند ماه بارها و بارها از سوی برخی چهره های سیاسی و غیر سیاسی عنوان شده، در واقع زمینه سازی برای توجیه نوعی رویکرد در عرصه تعاملات بین المللی و مناسبات خارجی است که در پی آن، مرزبندی جبهه حق وباطل از بین خواهد رفت و بسیاری از خودکامگی ها قلدرمآبی ها در عرصه بین الملل، به رسمیت شناخته خواهد شد.
از طرفی، تکثر و تکرار این قبیل اظهارات نیز متاسفانه طی یک سال اخیر به حدی بوده که ناگزیر، باید آن را تلاش سازمان یافته برای تحریف مکتب اهل بیت(ع) از سوی جریانی خاص در سطح کشور نامید.
این در حالی است که امام راحل(ره) و مقام معظم رهبری، از دیدگاهی متفاوت به جریان صلح امام حسن(ع) می نگرند. امام راحل در این باره می فرمایند:
»ما الآن مبتلاى به جنگيم. يك دسته‏اى در همين قضيه هم دارند اشکال‌تراشی مى‏كنند، هستند اشخاصى كه مى‏گويند كه بياييد صلح بكنيم، بياييد يك سازشى بكنيم. ما از تاريخ بايد اين امور را ياد بگيريم؛ قصه امام‏ حسن(ع)‏ و قضيه صلح، اين صلح تحميلى بود؛ براى اينكه ایشان دوستان خودش، يعنى آن اشخاص خائنى كه دور او جمع شده بودند، او را جورى كردند كه نتوانست خلافش بكند، صلح كرد؛ صلح تحميلى بود. اين صلحى هم كه حالا به ما مى‏خواهند بگويند، اين‏ است. « صحيفه امام، ج‏20، ص: 118
مقام معظم رهبری نیز در این خصوص چنین نظری دارند:
»فتنه زمان امام حسن (ع) و مطرح‌شدن موضوع مصالحه با دشمن، خطرناک‌ترین و شدیدترین فتنه‌ها بوده است و دلایل این سختی، نبود یارانی چون عمار و ابوذر و مقداد در کنار امام حسن(ع) بود که به مردم بصیرت و آگاهی دهند. قدرت دشمن در منطبق کردن شعارها بر هدف‌های شوم خودشان نیز عامل مهم دیگر بروز و موفقیت این فتنه بود که برای مقابله با آن به هوشیاری نیاز است.« چهارمین مجمع بزرگ فرماندهان و مسئولان دفاتر نمایندگى ولى‌فقیه در سپاه پاسداران انقلاب اسلامى 27/06/1370
بنابراین، می توان چنین جمع بندی نمود که آنچه که در این ایام، تحت عنوان لزوم تمسک به سیره امام حسن مجتبی(ع) و لزوم عقب نشینی از راهبرد مقاومت و پیشرفت و در پیش گرفتن حاکمیت ابرقدرتها تحت لوای صلح مطرح می شود، تنها یک برداشت غلط از حوادث صدر اسلام و استفاده ابزاری و سطحی از مفاهیم دینی و سیره اولیای الهی است؛ امری که بیش از هرچیز نیازمند تبیین دقیق تر از سوی علمای دین به ویژه مراجع معظم تقلید است.