حافظ نیوز/ وبلاگ ندای اندیشه نوشت: «طی هفته ای که گذشت، سفر دو تن از نزدیکان احمدی نژاد رییس جمهور سابق کشورمان به شیراز خبرساز و بلکه حاشیه ساز شد.
حاشیه اول مربوط به تشکیل ستاد انتخاباتی تحت نظارت حلقه یاران احمدی نژاد در شیراز بود و حاشیه دوم نیز همانگونه که پیش بینی می شد، در خصوص نحوه برگزاری و حتی محل برگزاری این جلسه شکل گرفت.
نخستین حاشیه در پاسخ به این سوال به وجود می آید که معلوم نیست چرا گروه هایی از جریان اصولگرایی همچنان اصرار به هزینه پایگاه اجتماعی و بالاتر از آن، مشروعیت خود به پای احمدی نژاد را دارند. به عبارت صحیح تر و با عرض پوزش از کلیه اصولگرایان همچنان حامی احمدی نژاد، جریان اصولگرایی و احمدی نژاد این روزها در دو مسیر کاملا مجزا طی طریق می کنند و اساسا واژه «اصولگرای احمدی نژادی» این روزها پارادوکسی مضحک است.
واقعیت آن است که احمدی نژادی که در حلقه وزرایی چون فتاح، لنکرانی، سلیمانی، مرضیه وحید دستجردی، محسنی اژه ای، مصلحی و ... بود بسیار مطلوب تر و قابل پذیرش تر از احمدی نژادی بود که در حلقه بسته نزدیکانی چون مشایی و یارانش گرفتار آمد و خود و دولت و بلکه کشور را در دو سال پایانی دولت دهم به قهقرا برد.
چندی پیش نگارنده در گفتگو با لطف الله فروزنده معاون پارلمانی احمدی نژاد در دولت دهم، آنجا که وی از آینده جریان اصولگرایی سخن می گفت از نسبت وی با احمدی نژاد و اصولگرایان پرسیدم و معترض شدم که چرا وی تا روز آخر دولت دهم در کنار وی ماند و از انحرافات این دولت دم نزد! و در پاسخ، فروزنده از تکلیفی سخن گفت که بر وی و برخی دیگر از نزدیکان احمدی نژاد فرض شده بود مبنی بر اینکه تلاششان را به کار گیرند تا هواپیمای دولت دهم تا آخرین روز فعالیتش، در آسمان این مملکت در پرواز باشد و سقوط نکند! آنها که دولت دهم را از نزدیک درک کرده اند می دانند ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم دادند تا این دوران تمام شود و تنش های شدید احمدی نژاد با دو قوه قضائیه و مقننه و بسیاری دیگر از نهادها و ارگان های انتصابی و غیر انتصابی دیگر کار دولت را نیمه تمام نگذارد.
خلاصه بحث آنکه اصولگرایان حتی اگر فریفته و مفتون محبوبیت این روزهای احمدی نژاد که در برخی نظرسنجی ها عنوان می شود هم باشند، باید بفهمند که احمدی نژادی که میخواست نظریاتش از اقتصاد و سیاست داخلی و خارجی گرفته تا فرهنگ و همه چیز در این مملکت تمام و کمال اجرایی شود و زیر بار پذیرش مسئولیت کاستی ها و خطاهای راهبردی و محاسباتی هم نمی رفت و به حداقل مشورت با دیگر صاحبنظران هم اعتقادی نداشت، دیگر در آینده اصولگرایان این کشور جایی ندارد.
چگونه می توان فراموش کرد آن روزی را که احمدی نژاد یک تنه در عرض نیم ساعت نصف کابینه اش را از هیئت دولت اخراج کرد آن هم به دلیل حمایت از مشایی؟ چگونه می توان فراموش کرد اخراج وزاریی چون متکی، مصلحی، مرضیه وحید دستجردی، سلیمانی و غیره که با تحقیر محض از هیئت دولت تودیع شدند؟ چگونه می توان فراموش کرد حال و احوال و دلشوره و نگرانی دلسوزان این انقلاب را در سرتاسر جهان در آن یازده روز خانه نشینی احمدی نژاد؟ چگونه می توان فراموش کرد احمدی نژاد بیشترین میزان درامد نفتی کشور را در چه راه هایی هزینه کرد و کار را به جایی رساند که در آخرین ماه های عمر دولتش، مسئولان خجالت می کشیدند نرخ تورم و بیکاری را اعلام کنند؟ چگونه می توان غیظ کلام رهبر انقلاب را فراموش کرد آنجا که در واکنش به اتفاقات جلسه استیضاح وزیر کار در مجلس، در اظهاراتی صریح و روشن فرمودند :«این کارها خلاف شرع است...من فعلا به تذکر بسنده می کنم...»
اصولگرایان امروز اگر چشم واقع بین داشته باشند و بر گذشته ها صلوات نفرستند، می دانند که احمدی نژاد با همه نقاط قوت ستودنی و نقاط ضعف غیر قابل انکاری که داشت برای این انقلاب حداقل به عنوان یک رئیس جمهور یک چهره تمام شده است همانگونه که خاتمی و هاشمی و موسوی تمام شده اند. و اگر گروهی از اصولگرایان تصمیم گرفته باشند چشمشان را بر روی حقیقت ببندند برای آنها روزشمار تقویم احمدی نژادی و اقداماتش را هم دربیاوری بنای پذیرش ندارند.
و در انتها باید به این نکته اشاره کرد که تشکیل ستاد انتخاباتی حق مسلم احمدی نژادی هاست همانگونه که حق مسلم اصلاح طلبان و دیگر گروه های سیاسی است اما همانگونه که تشکیل ستاد مشترک انتخاباتی میان اصلاح طلبان و اصولگرایان، بیشتر به یک لطیفه مضحک سیاسی شبیه است، همراه بودن اصولگرایان واقعی و احمدی نژادیها نیز فراتر از یک لطیفه سیاسی، بلکه یک خطای نابخشودنی راهبردی از جانب کسانی است که خود را پایبند به اصول انقلاب می دانند.»
