دکتر بهرام پارسایی رئیس کمیسیون گردشگری و زیارتی شورای شهر شیراز است. وی همچنین عضو کیمسیون سرمایه گذاری و مشارکتهای اقتصادی شورا، عضو کمیته مرکزی یاوران شورا، نماینده شورای شهر در کارگروه گردشگری استان و نماینده شورای شهر شیراز در سازمان پارک ها و فضای سبز نیز هست. دکتر پارسایی در انتخابات ریاست جمهوری سال 92، رئیس ستاد انتخاباتی دکتر محسن رضائی در استان فارس نیز بوده است. در ادامه گفتگوی تفصیلی "حافظ نیوز" و دکتر بهرام پارسایی را می خوانید:

جناب آقای دکتر پارسایی؛ به نظر شما، در صورت وقوع زلزله 7 ریشتری در شیراز در شرایط کنونی، چه اتفاقاتی در انتظار مردم شیراز خواهد بود؟ آیا میزان آمادگی برای مواجهه با چنین حوادثی در شهر شیراز در وضعیت مطلوبی قرار دارد؟ شورای شهر در این باره چه برنامه ای دارد؟

بافت تاریخی و فرسوده شیراز هم اکنون تهدید و خطر بزرگی محسوب می شود و با وقوع زلزله 5 ریشتری و نه 7 ریشتری، مطمئن باشید بخش عمده ای از بافت تاریخی و فرسوده شیراز ویران می شود و با یک فاجعه بزرگ انسانی و تاریخی مواجه خواهیم بود، هم اکنون 375 هکتار از بافت  شیراز تاریخی است که طبق آمار، سال گذشته فقط 50 واحد آمدگی لازم را داشته اند و توانسته اند تجدید بنا کنند، یعنی کمتر از یک درصد از بافت های تاریخی از آمادگی لازم برای مواجهه با زمین لرزه برخوردارند. در شورای شهر، در این باره مصوبه ای داشتیم مبنی بر اینکه تمام کسانی که بخواهند در مبحث گردشگری در ساختمان های میراثی پروژه های عمرانی بازسازی و بهینه سازی انجام دهند، از تمام عوارض و مالیات ها معاف بوده و شهرداری نیز مکلف شده است در خصوص تامین پارکینگ برای این افراد، اقدام کند لذا شورا و شهرداری تمام توان خود را در این زمینه به کار بسته اما بیش از اقدامات اخیر، اختیار قانونی فراتری ندارد. این انتظار از سازمان میراث فرهنگی وجود دارد که اجازه افزایش ارتفاع منطقی و واقع بینانه را در مناطق تاریخی بدهد. اگر در شهر شیراز زلزله مهیبی رخ دهد، فاجعه انسانی و تاریخی آن بیشتر از شهر بم خواهد بود و آن وقت نه شهرداری جوابگو است و نه میراث فرهنگی و نه هیچ سازمان دیگری. شهرداری شیراز از خیل درآمدی که می تواند در بافت تاریخی شهر داشته باشد گذشته است و حتی برای تامین پارکینگ در این منطقه هزینه می کند تنها به این دلیل که بتواند از وقوع یک فاجعه انسانی جلوگیری کند. از 375هکتار 300واحد ساختمان تاریخی داریم و 75 واحد نیز مسکونی است که با تداوم وضع موجود، اگر زلزله مهیبی رخ دهد هیچ کس قادر به مهار تبعات آن نخواهد بود.
 
سوال - آماده سازی و بهره برداری از پروژه قطار شهری تا به امروز در حدود 14 سال به طول انجامیده است. چه عواملی در به طول انجامیدن بیش از حد این این پروژه موثر بوده است؟ آیا شورا برنامه ای برای بررسی علل این مسئله و احیای حقوق از دست رفته مردم در این زمینه دارد؟
من در جلسات قبل شورا در این رابطه، اعتراض های شدیدی مطرح کرده ام که متاسفانه هیچ کدام از مطبوعات برای انعکاس این مطالب، حضور نداشتند و یا اگر بودند آن را پوشش ندادند. به نظر من قطار شهری که از احداث خط یک آن 13 سال گذشته و هنوز خط یک آن در اما و اگر قرار دارد به شدت زیر سوال است. من مطمعن هستم خط یک قطار شهری تا 2ماه دیگر هم به راه نخواهد افتاد چرا که ما آنجا به طور مستقیم از مسئولان قطار شهری خواسته ایم که به ما توضیح بدهند قطار شهری چه روزی به طور کامل راه می افتد که ما بتوانیم جوابگوی مردم باشیم اما پاسخی که شنیده ایم این است که از زمانی که واگن ها به ما تحویل شود دو ماه طول خواهد کشید تا خطوط راه اندازی شوند.
متاسفانه این پروژه هم مشابه پروژه قطار شیراز - اصفهان شده است که به دلیل بهره برداری های تبلیغاتی، یک قطار ناتمام راه اندازی شد در حالی که زیر ساخت های آن واقعا مشکل دارند و حالا هم نتیجه آن این است که مسافرت به شهرهایی چون تهران با اتوبوس راحت تر و سریعتر از مسافرت با قطار است. به طور کلی کار را باید به کاردان و کارشناس واگذار کرد و باید از تجربه انسان های توانمند استفاده کرد و نباید بخواهیم که همه چیز را خودمان تجربه کنیم. نمونه آن اول شدن در مقام گندم در کل کشور بود؛ جشن تولید گندم و خودکفایی گرفتیم اما نتیجه آن خشک شدن منابع آبی این استان بود، قطار شهری شیراز نیز در حال حاضر چنین وضعیتی دارد، مشکل بومی بودن این صنعت نیست. سنگ اول را معمار کج گذاشته و در انتخاب مسیر ها هم مشکل وجود دارد و حتی عموم مردم هم می پرسند چرا از رودخانه خشک به جای حفر تونل استفاده نشده است! هم اکنون بخش زیادی از هزینه احداث قطار شهری، مربوط به احداث تونل بوده است.
نکته دیگری که باید به آن اشاره شود، این است که ما در شیراز با پدیده آسمان خراشها و ساختمان های مرتفع مواجه نیستیم که تملک آن برای شهرداری خیلی سخت و هزینه بر باشد. میانگین طبقات در شیراز دو است. اگر شهرداری و سازمان قطار شهری، این پروژه را به صورت منوریل تعریف می کرد و به صورت روباز این پروژه احداث می شد، هم هزینه آن کمتر بود و هم زمان احداث آن کمتر می شد و هم برای توریست ها و گردشگران، لذت بخش تر و جذاب تر بود. اما هم اکنون باید عنوان کنم اگر پیشرفت پروژه قطار شهری شیراز به همین منوال ادامه یابد برای بهره برداری کامل از آن عمر ما کفاف نخواهد داد! پیشنهاد بنده این است که از مشاوران مجرب بین المللی برای پیشبرد بقیه خطوط این پروژه استفاده شود، کارشناسانی که توانمندی خود را در عمل نشان داده اند. به نظر می رسد بهره گیری از تجارب دیگران، به مراتب بهتر از آن خواهد بود که با آزمون و خطا و با هزینه بالا بخواهیم این موارد را خودمان تجربه کنیم؛ در واقع من فکر می کنم هزینه حتی چند میلیارد تومان برای استفاده از تجربیات بین المللی و مشاوره با متخصصان داخلی و خارجی، شورا و شهرداری را در این امر متضرر نخواهد کرد.
 
ادامه دارد...
در ادامه خواهید خواند:
- براورد هزینه در پروژه قطار شهری شیراز، بسیار سوال برانگیز است
- نهادهای فرهنگی که بودجه های کلان در اختیار دارند باید بیش از اینها پاسخگو باشند