شهاب مرادی در وبلاگ خود نوشت:لابلای اخبار امروز سایت ها، چشمم به این تصویر افتاد؛ دقت کردم.

اشکم را پاک کردم و دوباره نگاه کردم. تصویر واضح بود. ظاهرا همان جوان ترسناکِ قمه به دستِ خشنِ روزهای اول آذر بود که ترسیده و نیاز به پناه دارد و آغوش مرد نقابدارِ جوان، که اتفاقا هم او مجری اعدام است، تنها پناهِ اوست؛ اما چقدر حمایتگر و مهربان.

مرد نقابدار نمی تواند ـ و نباید ـ از اجرای حکم جلوگیری کند، اما می تواند برای لحظه ای به او دلداری و دلگرمی بدهد، دست مهربانش را روی شانه او گذاشته و گویی زیر لب آرام با او سخن می گوید؛ کوتاه اما آرام بخش. این را از چهره اش می توان حدس زد.

شاید می گوید آرام باش نترس و یا مثلا به خدا پناه ببر و... نمی دانم خلاصه هر حرفی که کمی او را آرام کند.

شاید برخی مواقع برای حل مشکل مادی یا معنوی دیگران، کاری از دست ما برنیاید، ولی می توانیم بی تفاوت نباشیم. می توانیم کمی همدردی کنیم. می توانیم برای برادری ـ حتی فقط برای لحظه ای ـ پناهگاهی عاطفی باشیم. شانه ای برای چند قطره اشک یا گوشی برای شنیدن غصه های یک مادر. بله مهم است بدانیم و فراموش نکنیم «حتی وقتی برای حل مشکل دیگران، هیچ کاری نمی توانیم انجام دهیم، سنگ صبور بشیم» و این خودش بسیار مؤثر و حیاتی است.

باور کنید اگر تنها کمی مهربان تر نگاه کنیم و با حوصله تر، خیلی از مجرم ها مجرم نمی شوند. شکی نیست که جامعه به وجود «قضات شجاع و عادل» نیازمند است و همیشه «اقتدار و سرعت عمل» پلیس و دستگاه قضاء ضامن سلامت و امنیت آن است، اما پیش از آن و بیش از آن جامعه، به مهربانی فراگیر و عمومی بین توده مردم نیاز دارد. بلای جان جامعه بی تفاوتی است.

ای کاش هیچ گاه ما ایرانی های مهربان، حمایت و توجهمان را از هم دریغ نکنیم. اگر به جای چشم دوختن به صحنه اعدام یک مجرم و حتی بی آبرو ترین جنایتکار، چشم بر نقص ها و گناهان خود می گشودیم، حالمان بهتر بود. اگر به فکر گرسنه بودیم و... .

یادمان نرود ما هنوز خیلی مهربانیم و این سرمایهٔ بزرگی است.

اما یک نکته: این اشرار و اراذل و اوباش معمولا مدتی هم مدرسه بوده اند و یا دست کم از دمِ درِ مسجدی رد شده اند و... .

والله از خودم با نگرانی می پرسم، نکند من هم سهمی در «بزهکار» شدن امثال این پسر و دیگر اشرار دارم؟

خوب است پیش از آن که از تک تک ما بپرسند، خودمان بپرسیم. بد نیست هر کس یک بار از خودش و تنها از خودش ـ نه از هیچ کس دیگر ـ فقط  بپرسد: سهم من چقدر است؟ (به ویژه معلمان گرامی و اساتید محترم دانشگاه ها و روحانیون معظم و اهالی مکرم هنر خصوصا سینما).